* آقای احمدینژاد دیروز پیش از عزیمت به کشور چین برای شرکت در اجلاس شانگهای گفته که برای حل بحران اقتصادی جهان پیشنهاداتی دارد که در نشست شانگهای ارائه خواهد داد. این که آقای احمدینژاد در اغلب نشستهای داخلی و بینالمللی که شرکت میکند پیشنهاداتی ارائه میدهد نه تنها امری منفی نیست، بلکه مثبت است. اما واقعیت آن است که اولا این پیشنهادات تا چه حد عملی است و قابلیت اجرا دارد و ثانیا آیا نمیتوان از این پیشنهادات و راهکارها برای حل مشکلات داخل کشور بهره بود؟ این روزها اگر اخبار ایران و جهان را از طریق رسانههای رسمی همچون صدا و سیما یا روزنامههای دولتی دنبال کنید به این نتیجه میرسید که غرب در فقر مطلق به سر میبرد، تورم و بیکاری در کشورهای غربی بیداد میکند و همین روزهاست که از فرط مشکلات اقتصادی، کشورهای غربی به مرحله فروپاشی برسند. در عوض وضعیت اقتصاد در کشور ما به حدی مطلوب است که نه خبری از تورم بالای 20 درصد است و نه کسی نرخ بیکاری بالای 10 درصد- شاید هم 20 درصد- را میبیند. همه کارخانهها هم با حداکثر ظرفیت در حال کار هستند. طبیعتا وضعیت اقتصادی کشور ما علیرغم وجود تحریمها و فشارهای ناعادلانه اقتصادی، بحرانی نیست.
*اگر آقای احمدینژاد برای حل بحران اقتصادی جهان پیشنهاداتی دارد، اجرایی شدن آن پیشنهادات اگر باعث حل این بحران شود موجب خشنودی ما هم میشود اما مگر رسانههای دولتی ما تا همین امروز از فروپاشی قریب الوقوع اقتصاد غرب و نظام سرمایهداری لیبرال سخن نمیگفتند و از این موضوع تلویحا یا صراحتا ابراز خشنودی نمیکردند؟ پس چه دلیلی برای ارائه پیشنهاد با هدف حل مشکلات اقتصادی غرب وجود دارد؟ از سوی دیگر اگر رئیسجمهور برای حل بحران اقتصادی غرب راه حل دارد، طبیعتا ارائه راه حل برای رفع مشکلات اقتصادی کشورمان که گسترهای کمتر از بحران اقتصادی غرب دارد نباید کار سختی باشد. اما اینکه چرا هنوز تورم رسمی بالای 20 درصد و تورم غیررسمی بالاتر از این رقم است و 5/2 میلیون شغل وعده داده شده ایجاد نشده و نرخ بیکاری هم تک رقمی نشده و رشد اقتصادی با آنچه در برنامه پنجم توسعه پیشبینی شده فاصله معنا داری دارد و... بر ما معلوم نیست. به قول قدیمیها، چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. ای کاش آقای احمدینژاد پیشنهاداتی هم برای حل مشکلات اقتصادی کشور ارائه میداد؛ البته اگر قبول داشته باشند که اقتصاد کشور با مشکلاتی مواجه است.
/29217
نظر شما