دشمنان فوتبال کدامند؟

فدراسیون فوتبال ایران صبح امروز بیانیه‌ای جدید را صادر کرد تا اثبات کند انتخابش به عنوان بهترین فدراسیون سال آسیا از سوی کنفدراسیون آسیا تصمیمی درست بوده ‌است. نگاهی به اخبار یک ماه گذشته فدراسیون به‌خوبی نشان می‌‌دهد مسئولان فوتبال ایران بخش مهمی از وقت خود را گذاشته‌اند تا هر طور هست نشان دهند لیاقت چنین افتخاری را داشته‌اند و این انرژی آنها فقط صرف دعواهای کلامی شده است.
از دعواهای گاه و بی‌گاه رئیس سازمان لیگ تا طعنه‌های همراه با خنده علی کفاشیان و حرفهای سیاستمدارانه مهدی تاج، همه حول یک محور بوده‌اند؛ اینکه کوردلان، چشم موفقیت فدراسیونی را ندارند که عنوان بهترینی آسیا را کسب کرده است.
این تاکید، گاه آنقدر اغراق‌آمیز و شبهه‌آفرین شده که مردم بگویند حتی مدیران فدراسیون فوتبال هم خود را لایق این افتخار نمی‌دانند که حالا با کسب این عنوان از همه کارهای محوله‌شان باز مانده‌اند و فقط می‌خواهند فریاد بزنند ما بهترینیم. حال آنکه هم کفاشیان و دوستانش، هم همه فوتبالدوستان ایرانی و هم مدیران تصمیم‌گیرنده در فوتبال آسیا می‌دانند ساختار فوتبال ایران پر از ایراداتی است که چالش‌های بسیاری را برای عوامل درگیر در آن ایجاد می‌کند. فدراسیونی که سرمربی تیم ملی کشورش اعتراف می‌کند به رغم همه ساخت وسازهایی که سازمان ورزش در این سه ساله در بوق و کرنا کرده، غیر از ورزشگاه آزادی، استادیومی را در حد میزبانی یک بازی ملی کم‌اهمیت چون بازی با سنگاپور ندارد. فدراسیونی که باوجود قرارداد حق پخش تلویزیونی با سازمان صدا و سیما، آن طور که مدیران فوتبال ایران ادعا کرده‌اند و به رغم درآمد 6 میلیاردی از آگهی‌های دور زمین، بازهم براساس آنچه باز فدراسیون ادعا دارد و از همه مهمتر اختصاص اعتبار 15 میلیارد تومانی از سوی ریاست جمهوری، باز هم در پرداخت هزینه‌های جاری‌اش وا مانده و چون نمی‌تواند برای پیراهن تیم‌های ملی اسپانسری پیدا کند، به ناچار چون تیم‌های باشگاهی با تبلیغ وارد زمین مسابقه می‌شود تا از یک بازی 40 میلیون عایدش شود و حقوق پرسنلش را بپردازد.
چنین تشکیلاتی حالا چرا این همه اصرار دارد دست به هر کاری بزند تا بگوید ما بهترین آسیاییم؟ در پاسخ به این سئوال شاید بهترین پاسخ همین باشد که آنها خودشان هم می‌دانند انتظار چنین عنوانی را نداشته‌اند. که اگر همه کارشان روی اصول بود، لیگ فوتبال، بی‌دلیل با وقفه‌های پی‌در‌پی مواجه نمی‌شد، به دلایل واهی بازی بعضی از تیم‌ها لغو نمی‌شد و پول داوران این قدر عقب نمی‌افتاد که آنها برای هزینه‌های جاری‌شان به مشکل بخورند و...
بی شک کنفدراسیون فوتبال آسیا به اهمیت فوتبال ایران در قاره آسیا وقوف کامل دارد و بهتر از هر ارگانی می‌داند که گالای آسیا بی‌آنکه فوتبال ایران صاحب سهمی از جوایز اصلی‌اش باشد، معنایی پیدا نمی‌کند پس به همین دلیل است که در زمانی که کاندیدایی ایرانی در جمع کاندیداهای عناوین اصلی بهترین‌ها نیست، عنوان بهترین فدراسیون را برای دو موفقیت بزرگ در رده پایه و فوتسال به ایران می‌دهد تا هر طور هست، وزن گالا را بالاتر ببرد. حال آنکه فدراسیون ایران هم که دلایل انتخاب را می‌داند‌، به جای اینکه سعی در آگراندیسمان چنین انتخابی داشته باشد، به سویی می‌رود تا با هر اشتباه کوچکی آنچه به آن می‌بالیده چماقی بر سرش شود. این روند تا آنجا ادامه می‌یابد که پروژه دشمن‌سازی متولد می‌شود، دسیسه‌ای که خیلی زود به بن بست می‌رسد و بعد مجبور پای بیانیه‌ها به میان کشیده می‌شود. طرحی که بی شک نمی تواند آنها را در میان افکار عمومی صاحب حقی برای صدق گفتار کند.
حال آنکه فدراسیون فوتبال می‌توانست به عنوان متولی ورزشی که عامه پسندترین ورزش کشور است، فریاد سر دهد که چرا شرکت‌های دولتی باید سالیانه 200 میلیارد تومان در لیگ فوتبال ایران هزینه کنند و فدراسیون فوتبال برای تامین هزینه 20 میلیاردی‌اش در سال با مشکل مواجه باشد و حتی صاحب 10 درصد از این گردش ناصحیح پولی نباشد. رقمی که به اعتراف رئیس سازمالن ورزش ایران، بیش از 50 درصدش را دلالان تصاحب می‌کنند.
چرا باید شرکت خودروسازی سایپا برای پرداخت رقمی 5 میلیاردی در ازای اسپانسرینگ تیم ملی، بارها اعضای فدراسیون فوتبال را دور بزند و آن وقت همین موسسه عریض و طویل برای آوردن مربی آلمانی تیمش، رقمی بیش از 300 هزار دلار را به جیب یک دلال بریزد بی آنکه مشخص شود او چه نقشی را در این انتقال داشته است. چرا باید میلیاردها تومان هزینه جذب بازیکنان در تیم‌های مختلف صنعتی شود و در پایان سال برآیند بازیکن‌سازی این تیم‌ها برای تیم ملی و فوتبال ایران به 10 نفر هم نرسد. چرا فدراسیون برای گرفتن حقش از تلویزیون ضجه بزند و هزار چرای دیگر که وجود دارد و حقی ست که فوتبال را از رسیدن به آن محروم کرده‌اند.
حال در این شرایط این سئوال بی‌پاسخ است که فدراسیون مدام از دشمنانی خیالی می‌نالد که می‌خواهند افتخاری که به نظر نمی‌رسد خیلی هم عنوان بزرگی باشد کم‌ارزش جلوه دهند و آنگاه سکوتی مرگبار کرده است در برابر آنها که سهم یک ملت را از داشتن تیم ملی قوی و فوتبالی بی‌دغدغه نمی‌دهند و بیت‌المال را به جیب دلالها می‌ریزند.