مردی به ظاهر متدین، از نسل ابوسفیان که آخرالزمان مناطقی از خاورمیانه را تصرف می کند

از احادیث بسیاری استفاده می شود که: پیش از ظهور حضرت صاحب الامر علیه السلام مردی از نسل ابوسفیان خروج می کند.

در وصف وی گفته شده: ظاهرا مردی است شایسته و ذکر خدا، پیوسته بر زبانش جاری، امّا از پلیدترین و خبیث‏ترین مردم است. گروه بسیاری را فریب داده، با خود همدست می‏سازد. مناطق پنج گانه شام، حمص، فلسطین، اردن و قنسرین را تصرّف می‏کند و دولت بنی عبّاس، برای همیشه به دستش منقرض می‏گردد. گروه زیادی از شیعیان را می‏کشد. آن گاه از ظهور حضرت صاحب الامر اطّلاع می‏یابد. لشکری را به جنگش می‏فرستد، امّا به آن جناب دست نمی‏یابد و در بیابان بین مکّه و مدینه به زمین فرو می‏روند.
می‏دانیم دولت بنی عبّاس، مدّت‏ها قبل منقرض شده، اثری از آن باقی نیست،  تا به دست سفیانی منقرض گردد!
حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام در حدیثی فرمود: دولت بنی عبّاس بر حیله و نیرنگ، بنا شده است، آن دولت، چنان از میان خواهد رفت، که اثری از آن باقی نماند، اما بار دیگر تشکیل می‏شود، به طوری که گویی اصلاً آسیبی ندیده است.(1)
از ظاهر این حدیث استفاده می‏شود که دولت بنی عبّاس دیگر بار، تشکیل می‏گردد و انقراض واپسین آن به دست سفیانی به وقوع خواهد پیوست. می‏شود گفت: گرچه اصل خروج سفیانی از نشانه‏های حتمی شمرده شده، ولی شاید کیفیّت و زمان خروجش قطعی نباشد.، مثلاً ممکن است انقراض دولت بنی عبّاس به دست دیگران واقع شود!
من شنیده ‏ام: خالد بن یزید بن معاویة بن ابی سفیان، چون آرزوی خلافت بر دلش ماند و حکومت را در دست بنی مروان دید، برای دلداری خویش و تقویت روحّیه بنی امیّه، حدیث سفیانی را جعل کرد. صاحب اغانی درباره خالد می‏نویسد: مرد عالم و شاعری بوده و درباره‏اش گفته شده که: حدیث سفیانی را، جعل کرده است.(2)
طبری می‏نویسد: علی بن عبداللّه‏ بن خالد بن یزید بن معاویه به سال 159 در شام خروج کرده، می‏گفت: «من همان سفیانی منتظر هستم» و بدین وسیله مردم را به سوی خویش دعوت می‏کرد.(3) از این شواهد تاریخی استفاده می‏شود که موضوع سفیانی از مجعولات است.
شاید احادیث سفیانی را که عامه و خاصه روایت کرده‏اند، متواتر باشد و صرف احتمال و وجود یک مدّعی باطل، نمی‏شود حکم به جعل و بطلان کرد. بلکه باید چنین گفت: چون حدیث سفیانی شایع بود و مردم در انتظارش بودند، برخی با سوء استفاده از این موضوع، خروج کرده، می‏گفتند: «ما همان سفیانی منتظر هستیم» و بدین وسیله گروهی را فریب دادند.
پی نوشت ها:

1ـ الغیبة، نعمانی، ص 302 ؛ بحاراالانوار، ج 52، ص 250، باب علامات ظهوره، ح 137.
2ـ الاغانی، ج 16، ص 171.
3ـ تاریخ طبری، ج 7، ص 25.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله امینی

/62303