ورزش یکی از فرآیندهای مهم در جامعه برای ارتقای سلامتی و رشد بهداشت جسم و روان است. از دیرباز تا کنون زورآزمایی در ورزش در جهت شناختن افراد برتر وجود داشته و در بستر تاریخ از گلادیاتورها تا میادین المپیاد همواره به ورزش علاوه بر ابزار تندرستی در جایگاه ترازوی قدرت سنجی نیز نگاه میشده است. امروزه در جوامع بشری افرادی که از ورزش فقط برای سلامتی و شادابی روح و جسم خود استفاده میکنند آمار کمتری در دست است تا کسانی که پیگیریهای ورزشی را برای رسیدن به عناوین و جوایز سپری میکنند.
یکی از ورزشهای بسیار رایج در جوامع که از ابعاد سرگرمی نیز قابل توجه است فوتبال است. این ورزش از زمان خلقت خود در انگلستان تا امروز وسیله ای برای معروفیت اشخاص و کسب درآمد برای باشگاهها بوده و بسیاری از جوانان در آرزوی رسیدن به جایگاه فوتبالیست حرفه ای درس و تحصیل و پیشرفت را زیر پا گذاشته و در آرزوی این وصال ماندند.
متاسفانه از نگاه رفتارشناسی اجتماعی هیچ ورزشی به اندازه فوتبال باعث سرگرمی افراد نشده و نمیتواند جمعیت کثیری را مشغول کند. البته از نگاه تفریحی این اصل بحث شایسته ای است اما از نگاه آموزه های ورزشی و رفتاری متاسفانه بعضی از حوادث در میادین فوتبال اتفاق می افتد که الگوی منفی رفتار برای کودکان و نوجوانان جامعه میشود. عدم فرهنگ سازی باشگاه ها در مورد هواداران خود حتی کار را فراتر برده و به جایی رسیده که روزنامه های زرد ورزشی قبل از هر مسابقه به حاشیه سازی پرداخته و با افزایش درجه هیجان اجتماعی جامعه را ملتهب میکنند؛ تا آنجا که در بعضی از مسابقات، پرتاب سنگ و مواد منفجره به میدان بازی باعث تاسف و بدآموزی شده و میتواند سرمشق بسیار زشتی برای رفتارهای اجتماعی باشد.
درگیریهای فیزیکی بین بازیکنان و تماشاگران و بعضی از داوران نشانه ضعف تربیتی در این ورزش است. از طرف دیگر تمام سرمایه گذاریهای ورزشی در کشور ما اگر نشود گفت صددرصد بلکه درصد بسیار بالایی صرف ورزش فوتبال شده و بسیاری از قهرمانان و ورزشکاران دیگر که عناوین جهانی کسب کرده اند در گمنامی و سکوت وارد کشور شده و حتی برای امرار معاش روزانه خود دچار مشکل هستند. در عوض فوتبالیستها با ماشینهای بسیار گران قیمت و درآمدهای کلان به جای الگوی مثبت رفتار برای فرزندان ما تبدیل به نمادهای منفی تربیتی شده اند. خالکوبی بر بدن بعضی از آنها، رفتارهای زشت در مقابل دوربینها و امثال اینگونه رفتارها نمونه های محدودی از انبوه رفتارهای نادرست هستند.
از دیرباز تا کنون دو باشگاه بزرگ تهران همواره مورد توجه هواداران بوده است. قبل از پیروزی انقلاب اسلامی باشگاه پاس به خاطر حمایتهای دولتی بیشتر طرفداران دولتی داشت تا مردمی اما امروز دیگر هر دو باشگاه مردمی بوده و در اقشار مختلف دارای طرفدار هستند. متاسفانه بعضی از مسابقات این باشگاه ها و حتی تیم ملی فوتبال باعث جریحه دار شدن غرور ملی مردم ما شده و تا مدتها باعث تاسف آنها میشود. باخت در مقابل لبنان، کشوری که سرمایه گذاری چندانی در فوتبال آن نشده، و یا باخت باشگاههای بزرگ تهران در مقابل تیمهای شهرستانی همه و همه بیانگر این واقعیت تلخ هستند که حاشیه سازیهای کاذب و دادن القابی مثل شیر و جادوگر و عقاب و تانک به افراد نمیتواند پوشش حرفه برای آنها شود بلکه برای پهلوان شدن ادب اجتماعی لازم است و توجه به غرور و احساسات ملی مردم.
امید آن که میادین فوتبال کلاسهای آموزش اخلاق برای فرزندان ما باشد و مدیران محترم باشگاه های بزرگ بیشتر از آن که به فکر حاشیه سازیهای پر سر و صدا باشند در جهت مدیریت اصولی و روانکاوی بازیکنان خود حرکت کنند.
نظر شما