آنجا اصلا نمی توانی خودت را ببینی. همه از تو بزرگترند؛ سیاه و سفید ندارد، فقیر و غنی نمی شناسد همه پیچیده در پارچه ای ندوخته در مسیری که تعیین شده باید حرکت کنند، همه در یک جهت و به سوی یک هدف. نه خط ویژه ای و نه لباسی که دیگری را از تو متمایز کند.
در شهر و کشورت هر که باشی آنجا فقط خودت هستی و خودت؛ یک آدم پیچیده در یک لا پارچه.
موسم حج که به پایان می رسد اگر خودساخته نباشی همانی که بودی هستی. اما حداقل در آن چند روز حج خطکشی‌ها پاک می شوند و میان رئیس و مرئوس فاصله ای نیست حتی اگر بالاترین مقام سیاسی باشی در کنار یک تازه به بلوغ رسیده شانی مضاعف نداری. آنجا فقط مسلمانی است که شان افراد را معین می کند. هرچه مومن تر مقرب تر.
این ها را به خاطر افسوسی می نویسم که از روز عرفه بر دلم مانده است. هرچه دین قائل به خطکشی میان مومنین نیست و ما را به میانه روی و مدارا توصیه کرده اما انگار عده ای اینگونه نمی خواهند.
دعای امام حسین(ع) در روز عرفه نجوایی است که مومنین یک سال در آرزویش هستند. اینکه می گویم مومنین منظورم همان هایی است که رنگ و تعلق سیاسی و جناح بندی ها آنها را تعریف نمی کند.
هر فردی در گوشه ای نجوای سیدالشهدا(ع) در روز عرفه را زمزمه می کند. امسال نیز مثل همه سال های پیش قرار بود مراسم دعای عرفه در حسینیه ارشاد برگزار شود. نام حسینیه خط فکری و بخش از جناح بندی سیاسی را نشان می دهد. جایی که بهانه مسلمانی برادران اصلاح طلب است و آنها در مناسبت های مختلف در آنجا حضور می یابند.
مراسم بسیار ساده لغو شد و دلیلی برای آن بیان نشد. لغو مراسم اگر دلیلی منطقی نداشته باشد برچیدن یک خیمه زمزمه عاشقانه امام حسین(ع) است.
نتیجه آن می شود که العربیه می گوید:«به منظور جلوگیری از برگزاری مراسم دعای عرفه صورت گرفت: یورش نیروهای امنیتی به حسینیه ارشاد و پلمپ کتابخانه آن»
نه خبر العربیه صحت دارد و یورشی انجام شده و نه آن رسانه وهابی مسلک دلش برای چند شیعه سوخته است. اما هرچه هست بیشتر بدسلیقگی است و نتیجه اش معارض تراشی است و بهانه دادن به دست عده ای عیب جو.
نظر شما