"وقت آن رسیده است که جامعه جهانی فریاد زند که دیگر اشغالگری و شهرک سازی کافی است". اینها بخشی از اظهارات محمود عباس رییس تشکیلات سابق خودگردان فلسطین و رییس جمهور "کشور" جدید فلسطین در حضور نمایندگان کشورهای دنیا در سازمان ملل است.
این عبارات و کلمات قطعا و بی هیچ تردیدی برای پایان دادن به بیش از 65 سال اشغالگری کافی نیست، اما در کنار تلاش ماههای اخیر فلسطینیان، برای نهایی کردن موافقت بخش اعظم جامعه جهانی با درخواست فلسطینیان به منظور ارتقا به سطح یک "کشور" کافی بود.
محمود عباس در مجمع عمومی سازمان ملل به سبک و شیوه شاعران هموطنش سخن گفت و بر صلح طلبی فلسطینیان تأکید کرد؛ در مقابل، جامعه جهانی هم در سالگرد تقسیم سرزمین تاریخی فلسطین، به این درخواست "آری" گفت تا اندکی از گناه نابخشودنی خویش را بشوید و مرهمی بر زخم تاریخی فلسطینیان بنهد. اما آیا این رخداد، حائز اهمیت بسیار است یا اینکه، آنگونه که خانم سوزان رایس نماینده ایالات متحده در سازمان ملل پس از این رأی گیری گفت: شهروند فلسطینی پس از این رخداد، هنگامی که صبح از خواب بیدار می شود، احساس نخواهد کرد که در زندگی اش تغییری رخ داده است و وضعیت اش دگرگون شده است؟
همین جا باید گفت که برعکس اظهارات خانم رایس، اتفاقا در ابعادی از حیات سیاسی شهروند فلسطینی اکنون تغییری مهم حاصل شده است. اکنون شهروند فلسطینی در "کشور"ی به سر می برد که تحت اشغال یک رژیم است و همین برای ملزم کردن بیش از پیش این رژیم به وارد شدن در معادله اشغالگر- اشغال شده کافی است تا تعهدات این معادله بر رژیم صهیونیستی ضروری گردد. اگر پیش از این به علت "ناکشور" بودن فلسطین، درهای دادگاه جنایات بین الملل برای شکایت علیه جنایات رژیم صهیونیستی به رویش بسته بود، اکنون این درها به روی "کشور" فلسطین باز است تا هر مسئولی در رژیم صهیونیستی در مقابل ارتکاب جنایت علیه فلسطینیان به دادگاه کشانده شود.
علاوه بر آن، اکنون این امکان فراروی فلسطینیان فراهم شده تا در تمامی سازمان ها و نهادهای وابسته به یا همکار با سازمان ملل عضو شوند، نهادهایی نظیر فائو، یونیسف، صندوق بین المللی پول و دیگر نهادها تا بدین ترتیب بتوانند از موانعی که رژیم صهیونیستی از نظر اقتصادی و اجتماعی برای آنها می تراشیده است، رهایی یابند؛ البته در اینجا انتخاب با رهبران فلسطینی است که از این ابزارها برای حرکت در روند تکاملی شکل گیری کشور مستقل فلسطین بهره برداری کنند یا اینکه مانند گزارش گلدستون درباره جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه طی سال 2008 و 2009، تحت فشارهای منطقه ای و بین المللی، این ابزار را تا اطلاع ثانوی نادیده انگارند.
موافقت اکثریت جامعه جهانی با 138 رأی به درخواست فلسطین برای بالا بردن سطح نمایندگی آنها از یک تشکیلات به یک رژیم و کشور در سازمان ملل، علاوه بر فراهم شدن امکانات یاد شده که طبعا نگرانی اسراییلی ها را درپی خواهد داشت، معنای دیگری هم برای اسراییلی ها دارد. اکنون جامعه جهانی و با اکثریت آرا، در این موضوع، در کنار فلسطینیان ایستاد و این اسراییل بود که با وجود وعده و وعید دادن ها به فلسطینیان و دیگر کشورهای دخیل در این امر، تنها ماند. اما چه اتفاقی افتاده است که اینگونه اسراییل جامعه جهانی را در مقابل خود می بیند؟ جامعه جهانی در سازمان ملل، به این نکته اذعان کرد که اعتراف به حق یک ملت را شاید بتوان به تأخیر انداخت اما نمی توان نفی کرد.
طبعا اسراییلی ها دریافته اند که جامعه جهانی دیگر مقوله تکراری و ترس برانگیز"وجود جامعه متمدن در میان جنگلی از تروریست ها" را نمی پذیرد و جنایاتی که اسراییل تا همین دو سه هفته اخیر در نوار غزه مرتکب شد، توجیه پذیر نیست و تنها راه فراروی این رژیم، نشستن بر سر میز مذاکرات، آنهم در مقابل یک "کشور" است. این رأی گیری همچنین به معنای نادیده گرفتن تهدیدهای واشنگنتن درباره قطع کمک هایش به سازمان ملل است، آنگونه که به رغم تهدیداتش درباره قطع کمک به یونسکو، اعضای این نهاد طی ماههای گذشته به عضویت فلسطینیان در آن رأی دادند. رأی گیری یاد شده پاسخ به فراخوان های محمود عباس برای بازنگه داشتن روزنه صلح و آرامش در خاورمیانه است که فلسطینیان هم می باید در راستای آن بکوشند.
واقعیت این است که در جهان، چیزی در حال اتفاق افتادن است یا اتفاق افتاده است. چیزی در حال تغییر است یا تغییر کرده است. ایالات متحده امروز خود را در برابر خواسته جامعه جهانی می بیند و هر چند این جامعه جهانی در شورای امنیت در پنج کشور منحصر مانده است، اما جامعه جهانی در سازمان ملل، بیش از پنج کشور است، بیش از یکصد کشور است. اکنون ایالات متحده و اسراییل باید برای این اتفاق چاره ای بیندیشند. اسراییلی ها باید اذعان کنند که اکنون در برابر یک کشور ایستاده اند و همان گونه که محمود درویش شاعر فقید فلسطینی نیز گفته است: در این سرزمین/ شهبانوی زمین/ چیزی هست که حق حیات دارد.
4949
نظر شما