محدثه واعظی‌پور: برج میلاد تهران چند سال است میزبان نمایندگان رسانه‌ها در جشنواره فیلم فجر است.
مدیرانی که تصمیم گرفتند برج میلاد را به سیستم نمایش جشنواره فیلم فجر اضافه کنند، یک توجیه اساسی برای این انتخاب داشتند، آن‌ها معتقد بودند با گسترش رسانه‌ها و اضافه شدن سایت‌ها و خبرگزاری‌ها نمایندگان رسانه‌های مکتوب و مجازی برای پوشش رویدادها و وقایع جشنواره فیلم فجر نیاز به فضایی بزرگ و مجهز دارند، تا به راحتی و بدون ازدحام و در فضایی مطلوب و فرهنگی فیلم‌های جشنواره را تماشا کرده و نشست‌های خبری و حاشیه‌های آن را پوشش دهند.
با توجه به مشکلاتی که در سال‌های 86 و 87 در سینمای رسانه به وجود آمد و نارضایتی گسترده منتقدان و خبرنگاران را به همراه داشت، برج میلاد تبدیل به گزینه‌ای مطلوب برای میزبانی جشنواره فیلم فجر شد، اما در ادوار مختلف، برگزاری جشنواره در محلی که قرار است کاخ باشد، پر از نقاط منفی بوده است. اوج بی‌برنامگی و بی‌نظمی را امسال و در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر می بینیم.
سینمایی که متعلق به اهالی رسانه است، در روزهای نخست کمترین میزان امکانات لازم برای این گروه را داشت، انعکاس خبری ضعف‌های سینمای رسانه در روزنامه‌ها و سایت‌ها باعث شد برگزارکنندگان سعی کنند کاستی‌ها را برطرف کنند، اما همه مشکلات به چند صندلی و سرو چای و شیرینی بین سانس‌ها محدود نمی‌شود که با تامین این امکانات اولیه برج میلاد به گزینه‌ای مطلوب تبدیل شود.
جالب است هر سال برگزارکنندگان جشنواره در‌این‌باره صحبت می‌کنند که با مشاوره با اهالی رسانه این سالن را انتخاب کرده‌اند، کاش می شد فهمید کدامیک از منتقدان باسابقه، روزنامه‌نگاران و خبرنگاران برج میلاد را به سینمایی کامل و مجهز داخل شهر تهران ترجیح می‌دهند؟
بسیاری از منتقدان و روزنامه نگاران مدت‌ها است سینماهای دیگر را برای فیلم دیدن در ایام جشنواره انتخاب می‌کنند و جز در موارد اجباری پای به کاخ جشنواره که در میان بزرگراه‌ها محاصره شده، نمی‌گذارند.
سالن همایش‌های برج میلاد با همه عظمت و امکاناتش به عنوان سینما طراحی نشده، یک سالن 2000 نفری در ایام جشنواره در هر روز بارها پر و خالی می‌شود، ورود به سالن با زحمت و مشقت فراوان همراه است و خروج از آن با دردسر بسیار. بین سئانس‌ها این جمعیت که به جرات می‌توان گفت تنها یک سوم آن رسانه‌ای هستند ذره‌ای آرامش ندارند، انبوه حاضران در سالن مدام جا به جا می‌شوند و تولید صدا و ازدحام بی‌حاصل می‌کنند. برای درک این موقعیت و کشف کیفیت فیلم دیدن در برج میلاد فقط یک سئانس به سینماهای دیگر جشنواره سر بزنید، مطمئن می شوید که فضای سینمای رسانه تنها خستگی و اضطراب به همراه دارد.
جشنواره فیلم فجر، جشنواره‌ای سی ساله است، هر سال در موعدی مقرر با هدفی مشخص برگزار می‌شود. آیا آماده کردن یک سینمای داخل شهر که به چند سالن مجهز است، بیش از یک سال زمان می‌برد؟ نمی توان برای اهالی رسانه یکی از سالن‌های شهر را بهسازی و تجهیز کرد و فضایی برای پوشش اخبار و گپ و گفت به شکلی محترمانه برایشان فراهم کرد.
دبیر محترم جشنواره امسال که هر روز ساعاتی را در برج و کنار اهالی رسانه می‌گذراند، قطعا مثل ما متوجه خیل عظیم جمعیتی می‌شود که قرابتی با رسانه ندارند و دلیل حضورشان در محلی که نام سینمای رسانه را یدک می‌کشد مشخص نیست. بی‌انصافی است که دوستان برای افرادی که در طول سال برای سینمای ایران زحمت می‌کشند این قدر شان و حرمت قائل نشده‌اند که دست کم فرصت فیلم دیدن در فضایی آرام را داشته باشند. بسیاری از آن‌ها که هر روز برای فیلم دیدن به برج میلاد می‌آیند در طول سال یک بار هم زحمت سینما رفتن را به خود نمی دهند و تنها زرق و برق و حواشی این جشنواره سینمایی را دوست دارند.
طبیعی است که از دبیر جشنواره و برگزارکنندگان آن انتظار داشته باشیم گرفتار ذوق‌زدگی نشوند و به کیفیت فیلم دیدن برای نمایندگان رسانه بیش از این توجه کنند. عنوان کاخ جشنواره برای برج میلاد تداعی‌کننده یک جشنواره کاملا ایرانی است، جشنواره‌ای که هر چند دوستش داریم، روز به روز از کیفیت و جذابیتش کم می‌شود و این ناامید کننده است.
5858
نظر شما