به گزارش خبرآنلاین، مراسم یادبود هنرمندان درگذشته سال 1391 «این همه نیست...»نام داشت که علاوه بر سخنرانی‌ها در پایان مراسم عزت‌الله انتظامی، کیومرث پوراحمد و فرهاد توحیدی به شکل نمادین در حیاط خانه هنرمندان ایران نهال کاشتند.
مجید سرسنگی مدیرعامل خانه هنرمندان ایران در این مراسم گفت که حوزه فرهنگ نیاز به نهادینه کردن جریانات درونی خود دارد.
او اظهار امیدواری کرد که این برنامه در کشور نهادینه شود و دوستان دیگر هم سال آینده این برنامه برگزار شود.
او گفت: «سعی کردیم که همه هنرمندان درگذشته 91 را یاد کنیم؛ اگر غفلتی شده و نامی از قلم افتاده پوزش می‌طلبیم.»
مدیرعامل خانه هنرمندان یادآور شد: «این روزها تب «نشان» دادن به هنرمندان زیاد شده است، این کار ارزشمندی است، اما به نظر می‌رسد هنرمندان بیش از آن که نیاز به نشان داشته باشند نیاز به توجه دارند تا با دغدغه کمتری به کار خود بپردازند.»
او یکی از مسایل مهم هنرمندان را مساله معیشت و سلامتی هنرمندان دانست و گفت:«بعضی از هنرمندانی که از میان ما رفتند شرایط سختی داشتند.»
سرسنگی از مسوولان فرهنگی خواست تا به جای نشان دادن به وضعیت آنها فکر کنند تا با دغدغه کمتری به خلق آثارشان بپردازند.
حسن بلخاری استاد دانشگاه و نویسنده نیز در این مراسم گفت: «امسال سال بی‌رحمانه‌ای برای هنر بود و فرشته مرگ داس مرگ به دست گرفت و هنرمندان زیادی را با خود برد.»
او همچنین با اشاره به تاثیر هنرمندان در جامعه یادآور شد:«حیات برخی انسان‌ها به گونه‌ای است که قابل جایگزینی نیست و برای برخی از انسان‌ها نمی‌توان به هیچ وجه جایگزین پیدا کرد و هنرمندان بدون شک در عرصه حیات انسانی از این گروه هستند.»
حمیدرضا نوربخش مدیر عامل خانه موسیقی نیز دراین مراسم گفت:«ما هر سال یادبود درگذشتگان اهالی موسیقی را برپا می‌کردیم که این جشن امسال به دلایلی برگزار نشد.»
او اظهار امیدواری کرد که این سنت هر سال برگزار شود و گفت:«امیدوارم هیچ هنرمندی ما را ترک نکند زیرا هنرمندان گنجینه‌های این سرزمین هستند.»
نوربخش افزود:«این جلسات باید تذکری برای خود ما هم باشد؛ اول این‌که همیشه باهم مهربان باشیم و به هم مهر بورزیم. زمانی که عزیزی ما را ترک می‌کند چطور کدورت‌ها فراموش می‌شود. یادمان باشد که دنیا جای ماندن نیست پس باهم مهربان‌تر باشیم.»
او همچنین برگزاری این مراسم‌ها را تذکری برای مسوولان فرهنگی و هنری دانست که بیشتر به فکر اهالی هنر باشند، چرا که بعضی از آنها در شرایط سختی این جهان را ترک کردند.
نوربخش پس از صحبت‌هایش با همراهی سه تار بهداد بابایی یکی از شعرهای سعدی را خواند.
خسرو سینایی فیلمساز نیز به این مراسم آمده بود تا درباره درگذشتگان سال 91 سخن بگوید، او گفت که ابتدا که پیشنهاد سخنرانی در این مراسم را به او دادند 5 یا 6 نفر در ذهن‌اش بوده است که خوب آنها را می‌شناخت ولی وقتی با لیست 79 نفره مواجه شد دید که نمی‌تواند راجع به همه آنها حرف بزند.
او با اشاره به نام برنامه «این همه نیست» گفت:«باید نوشته می‌شد این همه هست، نقاشی، موسیقی، تئاتر، خطاطی و.... هر کدام به سهم خودشان در فرهنگ ما نقشی به سزا داشته‌اند، هنرمندانی که فیلم‌ها ساختند و تئاترها اجرا کردند، با خط خوش فرهنگ ما را ثبت کردند و با داستان‌ها و اشعارشان به ذهن ما اعتلا بخشیدند.»
سینایی همچنین گفت:«همیشه به جوانان می‌گویم که اگر به دنبال ثروت هستید دنبال هنر نروید، اگر به دنبال شهرت هستید بدانید که بعد از مدتی کوتاه شهرت برایتان دردسرساز می‌شود،اما اگر می‌خواهید که زمانه خود را پربارتر کنید دنبال هنر بروید.»
او با اشاره به کار سترگ هنرمندان ایران گفت که اگر کار آنها نبود امروز نقطه اتکای ما برای این‌که بگوییم ایرانی هستیم چه بود؟
این فیلمساز همچنین گفت:«گفته‌اند که هنرمند رنج بسیار می‌کشد، راست گفته‌اند؛ اگر فرزند زاده شود شیرین است، اما اگر نزاید تا ابد درد دارد.»
سینایی سپس به فلینی کارگردان معروف ایتالیایی اشاره کرد و متذکر شد:«روزی که فلینی را به خاک می‌سپردند، خیلی‌ها گریه می‌کردند، ماستریانی یکی از بازیگران فیلم‌های او گفت که چرا اشک می‌ریزید؟ شما همان‌هایی هستید که نگذاشتید او فیلم‌هایش را بسازد.»
این کارگردان سینما در ادامه‌ی سخنانش بیان کرد:« این 79 اسمی که در این فهرست آمده‌اند کسانی هستند که آثارشان به فرهنگ اعتلا می‌بخشد. ممنون آنها باشیم و به آنها احترام بگذاریم.»
ایازی معاون فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران نیز در این مراسم گفت که خیلی مهم است که در این جلسات مروری داشته باشیم که آیا وظایف خودمان را نسبت به هنرمندان انجام می‌دهیم.
ابراهیم حقیقی هنرمند گرافیست نیز در این مراسم به ماندگاری هنرمندان با یادگارهایی که از خود برجا می‌گذارند اشاره کرد.
این همچنین با اشاره به خانه هنرمندان که این مراسم را برگزار کرده است گفت: «امیدواریم که این خانه‌ها برقرار بمانند و مثل خانه سینما نشود. کاش قدر هنرمندان‌مان را بدانیم.»
او در ادامه از هنرمندانی چون فریده لاشایی، شهریار سرمست،فخری گلستان، محمود جوادی‌پور و در نهایت حمید سمندریان و فهمیه راستکار یاد کرد و گفت:«همه این عزیزان چه پررنگ چه کم‌رنگ تاثیری ماندگار گذاشته‌اند و در پایان می‌شود که با یاد همایون خرم نگوییم که تو ای پری کجایی؟»
ایرج راد مدیرعامل خانه تئاتر سخنران پایانی این مراسم بود، او گفت که بسیاری از این هنرمندان سختی‌های زیادی کشیدند و دم برنیاوردند.
او با اشاره به حرف‌های ایازی متذکر شد:«آقای ایازی نکته‌ای فرمودند که بسیار حساس و جالب بود که مرا یاد گفتاری از یک بزرگ انداخت:«من خواهان احساس گناه شما نیستم بلکه خواهان احساس مسوولیت شما هستم که با آن می‌توانستید کاری انجام دهید» ما الان افسوس نرسیدن به هنرمندانی را داریم که اگر به آنها می‌رسیدیم همچنان پرتوان در عرصه فرهنگ بودند اما ما بسیار کوتاهی کردیم.»
او ادامه داد:«فراموش نمی‌کنم عزیزی که به خاطر 15 میلیون تومان جسدش در بیمارستان گرو بود و با بدبختی به همراه آقای انتظامی توانستیم که با آبرو او را از بیمارستان تحویل بگیریم.»
ایرج راد با بغض به حرف‌هایش ادامه داد و از هنرمندانی گفت که بیماری صعب‌العلاج دارند و خانواده‌هایشان به خانه تئاتر می‌آیند و اشک می‌ریزند و آنها هم اشک می‌ریزند چرا که نمی‌توانند کاری کنند.
او ادامه داد:«قرار بود که تفاهم‌نامه‌ای با بیمارستان‌ها امضا شود که کارت VIP برای هنرمندان صادر شود تا قبل از مبتلا شدن به بیماری لاعلاج چک آپ شوند که هنوز از این طرح خبری نیست. آقای انتظامی هم پیگیر بود که تا از طریق بهزیستی برای هنرمندان کهنسال یا بعضی که دچار پیر جوانی می‌شوند مکانی فراهم شود تا در آن‌جا نگهداری شوند. ظرفیت قطعه هنرمندان هم که به انتها رسیده و ظرف چند سال اخیر 500 هنرمند در این قطعه آرمیدند.»
او تاکید کرد:«این‌ها کسانی نیستند که محتاج باشند، آنها عمر خود را صرف فرهنگ این کشور کرده‌اند و دنبال مال اندوزی نبوده‌اند.وقتی تمرین می‌کردند سر هم فریاد می‌کشیدند که چطور جمله‌ای بگویند که تاثیر داشته باشد و دیگران داشتند پول می‌ساختند.آنها غنی هستند، شرف و افتخار و فرهنگ هستند.»
راد متذکر شد:«اگر در زندگی می‌گوییم کسی بازی می‌کند به دنبال این است که حقیقتی را پنهان کند اما هنرمندان بازی می‌کنند که حقیقت عریان شود، آنها تمام صداقت خود را به کارمی‌گیرند بدون این‌که تمنای مالی داشته باشند، تمام آرزویشان این است که برایشان عزت قایل شویم.»
57244
نظر شما