آذرجزایری: مهاراجه ها سعی دارند تا با ادامه مذاکرات گازی با کشورهایی چون قطر گاز مورد نیاز خود را تامین کنند اما درعین حال طی سال های گذشته همواره سعی داشته اند در سفرهای دیپلماتیک میان دو کشور مذاکرات گازی را ادامه دهند تا شاید در آینده ای دور یا نزدیک موفق به کسب رضایت آمریکا برای دریافت گاز ایرانی شوند.
دراین بین مسوولان نفتی ایران در قرارداد موسوم به آی پی میان ایران و پاکستان بندی را قرارداده اند تا هر زمانیکه هندی درخواست حضور مجدد داشتند بتوانند گاز ایرانی را به خانه های مهاراجه ها بکشند.
در حال حاضر نیز مذاکرات خط لوله صلح میان ایران و هند در سطح وزرای امور خارجه دو کشور برگزار می شود و ظاهرا در روزهای آتی قراراست با حضور هیات هندی در تهران، مذاکرات صلح از سر گرفته شود.
در این بین در شرایطی مسوولان نفتی ایران از این مذاکرات استقبال می کنند که این مذاکرات را در قالب خط لوله صلح می دانند در حالیکه هند هنوز تکلیف خود را روشن نکرده و هنوز مشخص نیست درخواست این کشور از ایران برای واردات گاز از طریق خطوط دریایی است یا خطوط لوله زمینی.
این درحالی است که سید رضا کسایی زاده، معاون اسبق وزیر نفت در امور گاز معتقد است: چند سال پیش در زمان مدیریت وی در شرکت صادرات گاز با یک شرکت هندی مذاکراتی برای مطالعات بصرفه بودن انتقال گاز از طریق خط لوله دریایی به این کشور صورت گرفته که قراربوده این مطالعه همه جانبه صورت بگیرد. به این معنی که از طریق چابهار به هند این خط کشیده شود و از بندرعباس به عمان و از عمان به هند برود. در آن زمان برآورد هزینه برای هر خط لوله 1.5میلیون دلار بوده که این امر نشان دهنده این مهم است که همواره این امکان وجود دارد و این تکنولوژی به کاهش هزینه کمک می‌کند.
وی در گفت وگو با خبرآنلاین تاکید کرد:هندی‌ها خیلی حسابگر هستند، ابتدا قرار بود از طریق خط لوله صلح گاز ایران بعد از پاکستان به هند کشیده شود و در آن مقطع هندی‌ها کنار کشیدند و قرارداد پاکستان امضا شد.
براساس اظهارات کسایی زاده، این فضا همیشه وجود دارد که هندی‌ها به این قرارداد بپیوندند. اما این مطالعه توسط بخش خصوصی هند صورت گرفته بود و نه دولت هند. در واقع بخش خصوصی به طور موازی این مطالعات دریای را انجام داده بود. در آن زمان اما مهاراجه ها اشتیاق پیدا کردند که از خط تاپی استفاده کنند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا شانسی برای حضور هند در خط لوله صلح دیروز و آی پی امروز وجود دارد، متذکرشد:به عقیده من هندی‌ها هنوز هم مشتاق هستند که خط لوله دریایی را دنبال کنند اما هندی‌ها علاقه‌مند هستند این گاز را ارزان بخرند و ایران هم نمی‌تواند گاز را ارزان بفروشد. به هر حال باید فروش گاز ما براساس فرمول‌های بین‌المللی صورت بگیرد، البته نکته شایان ذکر آن است که مسائل بین‌المللی و سیاسی که در حال حاضر حاکم بر اوضاع مملکت‌مان است در این تصمیم‌گیری‌ها مؤثر است.
بنابراین در شرایطی مسوولان نفتی ایران بر صادرات گاز از طریق خط لوله صلح به هند اصرار دارند که به نظر می رسد مهاراجه ها تمایل بیشتری به صادرات گاز از طریق دریا دارند و به نظر می رسد راه بهتر پیشنهاد انتقال گاز از طریق خط دریایی در نشست هفته جاری به مهاراجه هاست تا باز هم همانند 23 سال گذشته به موضوع خط لوله صلح بپردازیم و باز هم شروع شود داستان عدم اعتماد میان دو کشور پاکستان و هند و تلاش مهاراجه ها برای مجاب ایران بر تامین امنیت این خط لوله تا نقطه مرزی پاکستان و هند.
درعین حال نباید از خاطر برد که هند در حال حاضر به شدت نیازمند واردات گاز به کشورش است.
چراکه کشور هند با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و ٢٢١ میلیون نفر و مساحتی بالغ بر ٣ میلیون و ٢٨٧ هزار کیلومتر مربع در حالی در بین دارندگان ذخایر زغال سنگ جهان رتبه پنجم را به خود اختصاص داده است که این کشور در بخش نفت و گاز عمدتا به جهان خارج وابسته است و بالغ بر ٢٥ درصد از جمعیت آن با مشکلات عدم دسترسی به برق دست و پنجه نرم می کنند.
نیروگاه های تولید برق هند با مشکل تامین پایدار سوخت روبرو هستند و از زغال سنگ به عنوان منبع اصلی تولید انرژی استفاده می کنند و این در حالی است که این کشور با استفاده از ذخایر عظیم گازی در اختیار ایران می تواند به سرعت این مشکل را بر طرف سازد. هند با پیوستن هر چه سریعتر به خط لوله صلح خواهد توانست با اتصال به خط لوله گاز ایران-پاکستان، نیاز آن بخش از مردم خود را که هنوز از نعمت سوخت پاک و روشنایی برق برخوردار نیستند و جمعیت آنها چیزی بالغ بر ٣٠٠ میلیون نفر است را مرتفع سازد. همچنین تغذیه اقتصاد هند از گاز ایران می تواند از بخش مهمی از افت ١١ درصدی تولید ناخالص داخلی این کشور که به دلیل قطعی برق نیروگاه های زغالی این کشور رخ می دهد جلوگیری نماید که البته با توجه به اقتصاد ٢٠٠٠ میلیارد دلاری این کشور رقم کوچکی نخواهد بود.
در سال ٢٠١١ میلادی، هند چهارمین مصرف کننده انرژی پس از ایالات متحده، چین و روسیه و چهارمین وارد کننده بزرگ نفت و فرآورده های نفتی در جهان است. در چشم انداز بین المللی انرژی ( ٢٠١١، EIA ) برآورد شده است که هند و چین بزرگترین سهم از رشد تقاضای انرژی آسیا را تا سال ٢٠٣٥ به خود اختصاص می دهند. زغال سنگ و پس از آن نفت و بیوماس سنتی ( به عنوان مثال: سوزاندن هیزم و زباله) از جمله بزرگترین منابع تامین انرژی هند هستند.
اقتصاد هند در طی سالهای ٢٠٠٠ میلیادی تا کنون به طور متوسط و سالانه رشد ٧ درصدی را تجربه کرده است که البته مخاطراتی همچون میزان بدهی بالا، کمبود زیرساخت ها، و قطبی شدن احزاب سیاسی را نیز در پی داشته است.
وابستگی بالای هند به نفت خام وارداتی شرکتهای تامین کننده انرژی این کشور را به تلاش برای تنوع بخشیدن به منابع تامین انرژی وا داشته است که از این جمله می توان به گاز طبیعی اشاره کرد. هر چند به نظر سازمان بین المللی انرژی، دولت هند ممکن است به دلیل یارانه های سوخت، افزایش وابستگی به واردات و ناسازگار بودن اصلاحات در بخش انرژی، قادر به ارائه منابع امن و پایدار برای تقاضای انرژی در این کشور نباشد.
سیاست انرژی هند به تمرکز بر تامین منابع انرژی برای پاسخگویی به نیازهای اقتصاد رو به رشد خود استوار شده است به طوری که مصرف انرژی اولیه در این کشور در بین سال های ١٩٩٠ و ٢٠١١ به بیش از دو برابر افزایش یافته است. این افزایش در حالی است که در طی این دوره سرانه مصرف انرژی هند همچنان پایین تر از کشورهای توسعه یافته است.
/31221
نظر شما