پیروزی چشمگیر ملت ایران بار دیگر تمام معادلات تحلیلگران سیاسی و کارشناسان بین‌المللی را به هم ریخته و باعث اعجاب جهانیان شد. در بزرگترین دموکراسی جهان درصد مشارکت مردم در انتخابات ریاست جمهوری 72 درصد بود که باوجود مشکلات موجود، تورم و گرانی و تبعیض‌های اجتماعی راز نهفته در پیوند مردم با ولایت روز جمعه جلوه‌گر شد و حضور حداکثری مردم باعث شادی قلب‌های دوستداران ایران و انقلاب اسلامی شد.
اما آنچه در این میان قابل توجه و تذکر است، جشن پیروزی بزرگ مردم و تحقق عملی حماسه سیاسی است. بعد از تایید خبر پیروزی دکتر روحانی، مردم به ویژه طبقه جوان به خیابان‌ها ریخته و به شادمانی پرداختند و این حرکت اختصاص به تهران و شهرهای بزرگ نداشت بلکه یک واکنش ملی و سراسری بود. در این میان تدابیر لازم توسط نامزدهای ریاست جمهوری برای برگزاری جشن پیروزی، جای خالی خود را داشت چرا که شادی پس از بزرگترین حماسه سیاسی سه دهه اخیر در حد پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر یک کشور یا صعود به جام جهانی کاهش پیدا کرد چون در آن شرایط هم پیروزی همین عکس‌العمل‌ها را کمی ضعیف‌تر یا قوی‌تر دارد.
توقع این بود که کاندیدای منتخب مردم، مرکز یا مکانی را برای برگزاری جشن پیروزی معرفی می‌کردند تا با تدابیر دولتی و با یاری هواداران ایشان این جشن برگزار می‌شد؛ البته به نظر می‌رسد هنوز هم برای این کار دیر نشده است. خاصیت اصلی برگزاری اینگونه مراسم، انعکاس آن در جهان و رسانه‌های بین‌المللی است.
اهمیت برگزاری مراسمی سازمان یافته از آن جهت است که گاهی اوقات شادمانی‌ها نیز می‌تواند از کنترل خارج شده و باعث فرصت‌طلبی وندال‌های اجتماعی شود. هواداران هر یک از کاندیداهای محترم دارای سطح شعور و فرهنگ بالا و والایی هستند که خود اجازه حرکات غیرمنطقی را به دیگران نمی‌دهند اما آنچه در جامعه امروز جای خالی قابل توجهی دارد نشاط اجتماعی است و خالی بودن جامعه از فرهنگ نشاط اجتماعی، روش‌های ابراز آن را به فرزندان کشور نداده است.
امید آن که در چهار سال آینده، نشاط و شادی کمرنگ شده در جامعه در چهارچوب‌های موازین دینی، ارزشی، فرهنگی و اخلاقی برنامه‌ریزی و اجرا شود و فرهنگ ابراز شادمانی تدوین و اطلاع‌رسانی شود.
در هر حال، شادمانی ملت ایران قابل تقدیس بوده و پیام تقدیر مقام معظم رهبری، مهر تاییدی است بر تحقق پیروزی ملت و حسادت و کینه دشمنان همیشگی.
*آسیب‌شناس و رفتارشناس اجتماعی
45234
نظر شما