آیا ما به رسانه دشمن احتیاج داریم؟

او در فصل ششم از کتاب "تهذیب الاخلاق " در اشاره ای روانشناختی می گوید؛ 
- انسانها خود را دوست دارند - در نتیجه - عیب ها را نمی بییند!
به دنبال آن ، سخنی از جالینوس حکیم می آورد و میگوید ؛ باید تلاش گسترده ای کرد ؛ تا راه حل های مناسب برای حضور زبان - رسانه - انتقادی و اصلاح گر فراهم آید و ....
اما به سرعت واقعیتی دیگر را می گوید و باز هم بر پایه روانشناختی فردی / اجتماعی - گوشزد می کند که دم زدن از این عرصه ، به منظور ساختن یا شنیدنِ انتقادهای سازنده ، چیزی جز- طمع گری - نیست ! طمع ، در چیزی که " یافت ناشدنی و کمیاب" است!
به دنبال آن مسکویه ، به ارزشِ اصلاحگریِ زبان - رسانه - دشمن می پردازد ؛ و معتقد است ، مردان بزرگ و نیک ، از زبان دشمن ، نفع می برند ، و نه زبان دوست !
اهمیت رسانه دشمن از نگاه او ، رغم داشتن سه ویژگی است ، که آنها را اینگونه بر می شمارد!
1- احترام ، منزلت و جایگاه ها را نگه نمی دارد .
2- در بیان عیب ها و نقص ها ، بزرگ نمایی می کند.
3- زبانی آمیخته با دروغ و افترا دارد.
حال باید دید ، سیاستگذاری رسانه ای ما ، بر پایه عشق پنهان به خویشتن و طمع به یافت ناشدنی ها بنا شده است ، یا بر پایه واقعیتی که اصلاح می جوید ، و در این راه ، خویشتن را به زبانِ دشمن هم، محتاج؟