قیام حضرت امام حسین(ع) علت العللی داشت که آن علت العلل، کشیدن خط بین حق و باطل و جدا کردن این مرز برای ملت و مردم آن زمان بود و همین انگیزه فلسفه قیام عاشورا را تشکیل داد. به ترتیبی که امام حسین برای روشن کردن اذهان ملت خود، از بذل جان نیز دریغ نکرد.
امام حسین (ع) بنابر رسالت تاریخی خود و روشن کردن مرز حق و باطل جان خود را فدا کرد بنابراین پیروان آن حضرت نیز باید این حساسیت تاریخی را درک کنند و بتوانند بین دوست و دشمن تمایز قائل شوند زیرا تمام تلاش امام حسین این بود که مردم بتوانند صف بین دشمن و دوست را از هم جدا کنند.
در جامعه امروز ما نیز شناسائی دوست از دشمن بسیار ضرورت دارد زیرا شناسائی این دو برای مردم جامعه بسیار مهم است چراکه در این جامعه مرز بین دوست و دشمن با هم مخلوط شده و مردم نمی توانند این دو را از هم جدا کنند و در بسیاری از موارد دشمنان را به جای دوست خود می پندارند.
در جامعه ما عده ای از افراد دوست نامیده می شوند که اگر روز عاشورا بار دیگر تکرار می شد به طور قطع از اصحاب امام حسین نبودند و در سپاه یزید قرار می گرفتند اما این افراد در حال حاضر دوست نامیده می شوند ولی در برابر آنها کسانی که سالها برای این انقلاب زحمت کشیده اند و رفتار و سلوک جناحی و سیاسی آنها سرشار از عشق به وطن است دشمن نامیده می شوند بنابراین باید این مرزها را از هم تفکیک کرد.
اگر در جامعه به تفکیک این مرز اقدام کردیم در واقع به فلسفه عاشورا پی بردیم اما اگر چنین مساله مهمی به فراموشی سپرده شد به طور قطع درس اصلی عاشورا را به فراموشی سپردیم و گرفتار مسائل حاشیه ای شدیم و از اصل عاشورا غفلت کردیم که باید مانع این مساله شد.
عضو کمیسیون فرهنگی مجلس هفتم
نظر شما