به گزارش خبرآنلاین، کتاب «مبانی تاریخ هنر» در هفت فصل با عنوان‌های «نظریه‌های هنری و تاریخ‌های هنر»، «فرمالیسم، مدرنیسم و مدرنیته»، «دنیایی که هنوز می‌توان برنده آن بود: مارکسیسم، هنر و تاریخ هنر»، «نشانه‌شناسی و پساساختارگرایی»، «روانکاوی، هنر و خود پنهان»، «کشف پسامدرنیته‌ها»، «چشم‌اندازها و همجواری‌های جهانی‌شده» و همچنین مبحثی درباره هنر و تاریخ هنر در فضای اینترنت نوشته شده است.
در پشت جلد این کتاب آمده است: «این کتاب درآمدی است موجز و آسان بر تاریخ هنر برای خوانندگان عام و دانشجویان و بویژه آن‌هایی که برای نخستین‌بار به مطالعه تاریخ هنر می‌پردازد. کتاب حاوی تصاویر گوناگونی از آثار هنرمندان شناخته‌شده جهانی است و به معرفی مفاهیم، موضوعات و مباحث اصلی تاریخ هنر می‌پردازد. برخی از پرسش‌هایی که پاسخ‌شان را در این کتاب خواهید یافت عبارتند از:
-هنر و تاریخ هنر چیست؟
-روش‌های اصلی برای درک و فهم هنر کدامند؟
-ارتباط هنر با روانکاوی، نشانه‌شناسی و مارکسیسم چیست؟
-جهانی‌شدن و پسامدرنیسم چه تأثیراتی بر هنر نهاده و چه تغییراتی در آن ایجاد کرده‌اند؟
نویسندگان ضمن معرفی رویکردهای غالب در تاریخ هنر تلاش می‌کنند بنیان‌های نظری هر یک از قلمروهای هنری را با زبانی ساده و قابل فهم تبیین کنند، تأثیرپذیری‌ها و تأثیرگذاری‌های نحله‌های فکری را برشمارند، فواید و گاه کاستی‌های به‌کارگیری این نظریه‌ها را با ذکر مثال نشان دهند و راه پیگیری مطالعات بیش‌تر را هموار سازند.»
فصل اول به فرضیات و ایده‌های گوناگون درباره هنر می‌پردازد؛ هنر چیست و چگونه باید آن را درک و تعریف کرد؟ قسمت دوم این فصل خلاصه تاریخی گزیده‌ای از تاریخ هنر به دست می‌دهد - از سرآغازهای این رشته تا تاثیر آنچه «تاریخ هنر جدید» نامیده شده است. ترکیب کردن بررسی مختصری از زیباشناسی -رویکردهای فلسفی به هنر- با شرحی موجز از تاریخ هنر به عنوان رشته‌ای دانشگاهی، دلیلی دوگانه دارد. نخست آن که اگرچه این موضوعات از بسیاری جهات هویت‌ها ی نهادی و قرابت‌های متفاوت -وگاه متضادی- دارند، هم‌چنان همزیستند. مثلا توضیح انتزاع‌گرایی غربی در اوایل قرن بیستم بدون ارجاع به فرضیات موجود درباره میمه سیس یا فرمالیسم، یا بحث درباره تاثیر پسامدرنیته بدون ارجاع به «نظریه هنر نهادی»، بازنمایی غلط‌اندازانه زمینه‌ای است که این افتراق در آن رخ داده و نظریه‌پردازی شده بودند. دوم آن که، نقطه آغاز مشهور و مشترک تاریخ هنر و نظریه انتقادی هر دو در زیباشناسی فلسفی است. این وابستگی های درونی نشان می‌دهند که نظریه انتقادی پیشاپیش تا چه حد «درون ماندگار» است -یعنی درون و بخشی از تاریخ هنر معاصر است نه بخشی از تحشیه‌ای تکمیلی که طبق معمول مشغله روش¬شناختی را پوشیده نگه می‌دارد. این روابط درونی پر طنین‌تر از همیشه‌اند چراکه بسیاری از بینش‌های ملازم با نظریه انتقادی، مقولات زیباشناختی سنتی و ماهیت تجربه و درگیریمان را با هنر مورد تردید قرار داده‌اند.
فصل دوم با این موضوع آغاز می‌شود که چگونه می‌توان از واژگان فرمالیستی برای توصیف نمونه‌هایی از نقاشی، طراحی، مجسمه‌سازی و ساختمان استفاده کرد. منظورمان از فرمالیسم و نهادینه شدن آن از طریق مدرنیسم به منزله ویکردهایی برای نگریستن به هنر و خلق آن چیست؟ چگونه باید این ایده‌ها را به هنر انتزاعی ربط داد و میراث آنها برای تاریخ هنر چه بوده است؟
فصل سوم دیدگاه‌های مارکسیستی را درباره هنر و فرهنگ، و میراث چنین ایده‌هایی را برای تاریخ اجتماعی هنر معرفی می‌کند.
فصل چهارم به بحث در موضوع نشانه‌ها و نشانه‌شناسی و خدمات متعدد پرس و سوسور می‌پردازد. ساختارگرایی و پساساختارگرایی چه مباحث و موضوعاتی را درباره هنر، معنا و اثرآفرینی مطرح می‌کنند؟
فصل پنجم نگاهی می‌کند به تاثیر نظریه روان‌شناختی و علاوه بر آن به این مطلب می‌پردازد که چگونه می‌توان از مداخله‌های متاخرتر برای تعیین وضعیت جنبه‌های روال هنری استفاده کرد. فصل ششم پسامدرن را می‌کاود -مراد از آن چیست و ایده‌ها و نظریاتی که با آن قرین بوده‌اند عموما تا چه حد برای ترسیم وضعیت هنر و جایگاه امر بصری در درون فرهنگ به کار گرفته شده‌اند؟ فصل هفتم معطوف به نظریات جهانی‌سازی و پسااستعمارباوری و زمینه‌ای است که باعث محوریت روزافزون آنها در هنر و تاریخ هنر شده است.
«مبانی تاریخ هنر» با 336 صفحه و قیمت 16 هزار تومان از سوی انتشارات ققنوس منتشر شده است.
6060
نظر شما