مریم جمشیدی: اگر چهل و پنجمین کنفرانس امنیتی مونیخ را اولین عرصه بین المللی بعد از روی کار آمدن باراک اوباما رئیس جمهور جدید آمریکا بدانیم که از قضا مدعوین آن بی صبرانه منتظر شنیدن سخنان جوزف بایدن معاون اوباما بودند تا همان طور که بایدن هم اعلام کرد اظهارات وی را به نمایندگی از دولت جدید آمریکا و با هدف انعکاس رویکرد جدید واشنگتن در روابط آمریکا با اقصی نقاط جهان بشنوند؛ در مقابل اروپا نیز، از فرصت پیش آمده بهره برد تا نکاتی را به رئیس جمهور جوان و آفریقایی تبار گوشزد کند و درخصوص مسایلی به اوباما هشدار دهد. به گونه ای که اجلاس مونیخ این بار فصل الخطاب اروپا و آمریکا شد.
برنامه هسته ای ایران از جمله موضوعاتی بود که سران کشورهای اروپایی ترجیح دادند نه در لفافه بلکه به صراحت درباره اش سخن بگویند و ضمن تایید موضع متفاوت اوباما با جورج بوش، که بر مذاکره مستقیم والبته بدون پیش شرط با تهران تاکید دارد؛ متذکر شوند آمریکا نمی تواند به تنهایی تصمیم گرفته و روندی را که تروئیکای اروپا با حمایت بوش اتخاذ کرده بود را نادیده بگیرد.
به همین دلیل رهبران سه کشور آلمان، بریتانیا و فرانسه در سخنرانی خود در اجلاس مونیخ صراحتا بر لزوم تشدید تحریم ها در مواجهه با فعالیت هسته ای ایران تاکید کرده و در عین حال به آمریکا هشدار دادند درصورتی که آنها را در این مسیر همراهی نکند خوشان این روند را ادامه خواهند داد. درهمین راستا درست قبل از آنکه نوبت سخنرانی جوزف بایدن برسد تا خطاب به تهران بگوید کشورش قصد دارد با ایران گفت وگو کند، این آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان بود که گفت :«در صورت به نتیجه نرسیدن تلاش های دیپلماتیک برای انصراف ایران از تلاش برای تولید تسلیحات هسته ای، آلمان از تشدید تحریم های علیه ایران حمایت خواهد کرد.»
مرکل در حالیکه بایدن در میان جمعیت حاضر در کنفرانس نشسته بود و به سخنرانی صدراعظم آلمان گوش می داد، با اشاره به موضع آمریکا برای تماس با ایران گفت: «ما حاضریم این راه را به اتفاق طی کنیم ولی همچنین در صورتی که پیشترفتی حاصل نشود آماده اعمال تحریم های شدید تری هستیم»
علاوه بر مرکل که گفت در صورت به نتیجه نرسیدن مذاکرات، آلمان از تشدید تحریم های علیه ایران حمایت خواهد کرد، دیوید میلیبند وزیر خارجه بریتانیا هم در رویکردی مشابه خانم مرکل اگرچه خاطرنشان کرد: ایران باید از تغییر سیاست آمریکا استفاده کند و چیزی از این بهتر عایدش نخواهد شد اما در عین حال نکته ای راهم متوجه واشنگتن دانست و افزود: «ما در اروپا در عین حال که از تصمیم دولت امریکا برای دراز کردن دست به سمت ایران حمایت می کنیم، به این نتیجه رسیده ایم که چنانچه واشنگتن توانایی نداشته باشد با دست دراز شده با ایران روبه رو شود؛ چنانچه تحریم های سنگین تری را علیه این کشور اعمال کند، در سیاست خود بسیار بسیار موفق تر خواهد بود.»
میلیبند هم چنین با بیان این که «تجربه ما با ایران نشان می دهد پیشنهاد ارائه مشوق به تنهایی کارساز نیست» حجت را بر اوباما تمام کرد .
از سوی دیگر نیکلا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه هم، در جبهه ای دیگر موضع اروپا در قبال پرونده هسته ای ایران و اینکه سه کشور اروپایی بر آن اهتمام جدی دارند را پیگیری کرد. بدین شکل که وی در کنفرانس بین المللی امنیتی مونیخ از روسیه دعوت کرد که به رژیم تحریمات علیه ایران بپیوندد چراکه از نظر اروپا تنها راه حل مسئله هسته ای ایران است. وی با بیان اینکه ما به کمک روسیه نیاز داریم تا تحریمات علیه ایران موثر واقع شوند گفت: ما تنها یک راه حل داریم و آن تشدید تحریمات علیه ایران و الحاق روسیه به این روند است.
شاید در پی اعلام اظهاراتی از این دست بود که جوزف بایدن هم به عنوان نماینده کاخ سفید، با دریافت پیام سه کشور اروپایی، خواست تا به نوعی خاطر متحدان اروپایی شان را آسوده کند. به همین خاطر در ادامه سخنانش در اجلاس مونیخ خطاب به ایران گفت از بین فشار و انزوا یا مشوق های معنی دار یکی را انتخاب کند.
نگرانی اروپا از فراموش شدن مدل «افزایش فشار بر تهران از طریق تشدید تحریم» به عنوان مدل اروپایی، آنقدر جدی است که درست چند روز قبل از آنکه باراک اوباما رسما رئیس جمهور آمریکا بشود، اتحادیه اروپا طرحی را پیشنهاد داد که به صورت یکجانبه و در اقدامی فراتر از شورای امنیت سازمان ملل تحریم ها و محدودیت های بیشتری را علیه ایران در نظر می گیرد.
کشورهای حامی این طرح اعلام کردند که قصد دارند لیستی از پیشنهادهای تحریمی خود را به دولت اوباما ارائه دهند تا وی به عنوان رئیس جمهور آمریکا آنها را در برنامه کاری خود قرار دهد.
به نظر می رسد تاکید زیاد اروپا بر این روند و گوشزد کردن مداوم آن به دولت جدید آمریکا به اندازه ای جدی است که سران اروپا حتی این موضوع را در چهل و پنجمین نشست امنیتی مونیخ هم یادآور شدند و به نماینده دولت ایالات متحده تصریح کردند اگر اوباما می خواهد همراهی آنان را کماکان در کنار خود داشته باشد، نباید نسخه پیچیده شده اروپا برای ایران را در کنار نسخه تازه ای که قصد دارد برای تهران آماده کند، فراموش کرده یا به طور موقت به بایگانی بسپارد.
نظر شما