سمیه علیپور: اکران نسخه ترمیم‌شده فیلم «گاو» به کارگردانی داریوش مهرجویی در پاریس، جای خالی یک اتفاق مهم را در سینمای ایران یادآور شد؛ اینکه سینمای ایران با وجود دارا بودن فیلم‌هایی قابل تامل و جذاب از سال‌های دور، این مجموعه را فراموش کرده؛ فیلم‌هایی که می‌توانند نیروی جدیدی برای سینمایی باشند که گاه در جذب مخاطب با معضلاتی جدی روبرو می‌شود.
جشنواره‌های معتبر جهانی هر ساله بخشی را به نمایش فیلم‌های کلاسیک اختصاص می‌دهند؛ فیلم‌هایی که شاید بارها دیده شده‌اند، اما باز هم در قالب بخشی از یک جشنواره موجب گرمی بازار می‌شوند، پای سینماگران قدیمی را به جشنواره باز می‌کند و از دنیای قدیم راهی به دنیای جدید می‌گشاید.
سینمای ایران بنا به دلایل مختلف از این امر مهم غافل شده است، بخش مهم به تفاوت فضای فیلمها در سال‌های قبل و بعد از انقلاب باز می‌گردد و بخش دیگر ماجرای اصلاح فیلمها و آماده کردن آنها برای نمایش در سینماها و برنامه‌ریزی در این زمینه است.
در مقطعی که سینما همواره زیر ذره‌بین و انتقادها از سوی هر فرد آشنا و غیرآشنایی به آن وارد می‌شود، راه‌انداختن مجموعه نمایش‌های فیلم‌های قدیمی سینمای ایران از سوی منتقدان که اغلب فیلمها را ندیده‌اند و سازندگان آن را نمی‌شناسند می‌تواند فضایی جدید برای ضربه زدن به سینما فراهم کند. به نظر می‌رسد همین موضوع مهمترین دلیل نادیده گرفتن فیلم‌های ارزشمند سینمای ایران در جریان جشنواره‌ها و نمایش‌های داخلی است.
موضوع دیگر اما متوجه بخش سخت‌افزاری و اصلاح و مرمت فیلم‌هاست. سینمای ایران در این زمینه با مشکل چندانی روبرو نیست. فیلمخانه ملی ایران بنا به گفته دست‌اندرکاران آن دارای مجموعه‌ای قابل توجه از فیلم‌های ایرانی است و همچنین امکانات لازم برای اصلاح فیلمها را داراست و همه این‌ها سینمای ایران را به لحاظ سخت‌افزاری آماده آماده نشان مي‌دهد. طرف دیگر این ماجرا سینماداران هستند که نظر آنان نیز در زمینه اقدام مدیران سینمایی به اکران فیلم‌های قدیمی تاثیرگذار خواهد بود.
یک مرمت تاریخی
فیلمخانه ملی ایران از سالها قبل به عنوان زیرمجموعه‌ای از معاونت سینمایی فعالیت داشته و در این سالها بخشی از فعالیت‌های خود را به اصلاح فیلم‌های سینمایی اختصاص داده است.
بنا به گفته مسئولان فیلمخانه این مجموعه از سالها قبل دارای دستگاهی برای مرمت فیلمها بوده که مورد استفاده قرار گرفته و فیلم «اون شب که بارون اومد» به کارگردانی کامران شیردل یکی از فیلم‌هایی است که در این مجموعه اصلاح شده است. برای اینکار دو سال زمان صرف شد.
دلیل طولانی شدن مدت زمان اصلاح فیلم، اشکال جدی بود که در این سالها برای نسخه اصلی فیلم به وجود آمد بود. گویا فریم‌ها فیلم «اون شب که بارون اومد» به دلیل اینکه شست‌وشوی اولیه آن به خوبی انجام نشده بود دارای نقره بود و این نقره موجب خردگی فیلمها شده بود و در نتیجه تصویر برخی از فریم‌ها از بین رفته بود. کسانی که مسئولیت اصلاح را برعهده داشتند برای رسیدن به نتیجه مطلوب باید فریم‌های سالم را می‌یافتند و جای فریم‌های آسب‌دیده می‌گذاشتند.
مسئولان این امر برای آنکه فیلم هویت خود را در جریان اصلاح از دست ندهد با سازنده آن در تماس بودند، به عنوان مثال در مورد فیلم شیردل این کارگردان در جریان اصلاحات قرار داشت و با تاکید براینکه فضایی که خودش در آن حضور و فیلمبرداری انجام شده فضایی مه‌آلود بوده است، این را از مسئولان خواسته بود که تصاویر را خیلی واضح و روشن نکنند.
مجموعه این‌ها کاری زمان‌بر و پرهزینه است و همین سبب می‌شود با وجود امکانات موجود در ایران کار اصلاح فیلمها به کندی پیش برود. با ورود سیسیتم دیجیتال، مسئولان فیلمخانه در تعامل با بخش خصوصی از امکانات موجود در این بخش بهره برده‌اند. و انتظار می‌رود به این ترتیب روند اصلاح فیلمها سریع‌تر پیش برود.
فیلم‌های قدیمی گرمای سینمایند
مدیر سینما آزادی معتقد است اکران فیلم‌های قدیمی در زمان مناسب می‌تواند فصل‌های سرد اکران را گرما ببخشد.
رضا سعیدی‌پور مدیر سینما آزادی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری خبرآنلاین، درباره این موضوع که اکران فیلم‌های قدیمی می‌تواند از سوی مخاطبان مورد استقبال قرار بگیرد یا نه، اظهار کرد: «در طول یک سال فصل‌های مختلفی برای اکران داریم. بعضی فصل‌ها زمان خوبی نیستند و مخاطب چندان استقبالی از اکران فیلم‌های معمول در این زمان به عمل نمی‌آورد. این فرصتی است که با یک برنامه‌ریزی درست می‌تواند مورد بهره قرار بگیرد.»
او ادامه داد: «در این زمان می‌توانیم سئانس‌هایی را در اختیار این فیلمها قرار دهیم. این وظیفه شورای صنفی نمایش است که برنمه‌ریزی درست برای آن فصل‌ها داشته باشد و مخاطب به خوبی در جریان اکران فیلم‌هایی از این دست قرار بگیرد.»
سعیدی‌پور با اشاره به اینکه این طرح می‌تواند در سینماهای مختلف اجرایی شود، گفت: «خیلی از مخاطبان این روزهای سینما کساني‌اند که فیلم‌های 30 سال و حتی همین 10 سال قبل را روی پرده ندیده‌اند و تماشای این فیلمها برای آن جذاب خواهد بود. آن‌هایی که این فیلمها را در جریان اکران هم دیده‌اند با تماشای دوباره فیلمها در سینما می‌توانند خاطرات گذشته را زنده کنند.»
او یادآور شد: «با وجود اینکه دسترسی به بسیاری از فیلم‌های قدیمی در نسخه‌های ویدئویی وجود دارد، اما همه می‌دانیم که دیدن فیلم در سالن سینما با تماشای آن در صفحه تلویزیون و یا کامپیوترهای شخصی متفاوت است.»
سعیدی‌پور با اشاره به اینکه آثار قدیمی فیلمسازان سرشناس ایران همچنان می‌تواند مورد توجه مخاطب باشد، گفت: «قاعدتا کارگردانان بزرگی همانند داریوش مهرجویی، عباس کیارستمی و مسعود کیمیایی فیلم‌هایی ساخته‌اند که همواره برای مخاطبان جذابیت دارد. آنان در تمامی این سالها ریتم خاص خودشان را در سینما دنبال کرده‌اند و چندان از این شاخه به آن شاخه نپریده‌اند. مطمئنا اگر فیلم‌های آنان دوباره اکران شود مورد توجه قرار می‌گیرد.»
مدیر سینما آزادی گفت: «اگر قصد نمایش این فیلمها باشد، باید فصل مناسبی برای پخش آنها انتخاب شود. مثلا روزهای پایانی بهمن و اسفندماه فرصت مناسبی برای تازه شدن خاطرات قدیمی در سینماهاست.»
58243
نظر شما