شجاع‌دل ترسید ، تیم ملی مرد

علی دایی راضی بود. سرمربی تیم ملی ایران از کسب تساوی برابر کره جنوبی در ورزشگاه آزادی راضی بود. او درحالی رضایتمندانه برای کسب فقط یک امتیاز تبسم می کرد که نمایش کسل کننده تیم ملی تقریبا همه خبرنگاران حاضر در آزادی را سخت دلخور کرده بود.

دایی اما حتما دلیلی ویژه برای این شادی داشت. بدون شک او بهتر از هرکسی روند بازی را دید و خود قبل از همه در حرف هایش تاکید کرد که اگر حریف بازی را در تهران می برد ، لیاقتش را هم داشت؛«البته داور یک پنالتی ما را نگرفت ولی آنها هم یک بار به تیر دروازه ما زدند و چند موقعیت خطرناک را ایجاد کردند.»
هرچند سرمربی تیم ملی پیش از بازی بارها به مردم گفته بود کره تیم خیلی قدرتمندی نیست اما پیش از هر کس دیگری خود او از این حریف ترسیده بود؛« شک نکنید که اگر ما با دو هافبک دفاعی برابر کره به زمین نمی رفتیم ، بازی را می باختیم. برای همین هم بود که حسین کاظمی از بهترین یاران ما بود و باطی اش به چشم آمد.»

کره قطعا تیم خوبی در آسیاست که بازی با آنها همیشه برای فوتبال ما دشوار بوده است اما وقتی تیم ملی ایران در آزادی تا دقیقه 80 بازی از حریف پیش است ، این خواسته ای غیر معقول نیست که بازی را ببریم اما وقتی تیم در این دقایق گل می خورد یعنی تیم برتر اشتباهی فاحش داشته است.
این اشتباه هم بی شک در بازی کره نه دفع ناقص مهدی رحمتی روی شوت محکم کاشته زن کره ای که در تفکرات سرمربی تیم ملی ایران رخ داد. مردی که شجاعت و جسارتش همیشه او را از همه دیگر مردان فوتبال ایران متمایز می کرد.

دایی ترسید و تیم ملی به کما رفت. او پس از گل تیم ملی ترسش از کره را که از ابتدای بازی در دل داشت ، بیش از قبل دید و با تعویضی دفاعی فشار را در یکسوم دفاعی تیم ملی بیشتر کرد. او نقطعه ضعف تیم را درست دیده بود اما درست راهی برای درمانش انتخاب نکرد. دایی به جای فرستادن بازیکنی جنگنده چون سیاوش اکبرپور که نیمی از کره را می توانست در یکسوم دفاعی این تیم نگه دارد ، غلام نژاد را به جای شجاعی به زمین فرستاد تا یکباره  شیرازه تیم ملی از هم بپاشد.

 هاشمیان بی شک از دقیقه 60 بازی دیگر اثری در روند مسابقه نداشت که البته حتی پیش از این هم خیلی نقشی کلیدی نداشت. وحید بارها نشان داده در سیستم تک مهاجمی کارایی چندانی ندارد چون نمی تواند روی هوا ضربات اول را بزند و اگر تیم ملی از ابتدا مهاجم دیگری داشت که کنار وحید باشد ، اتفاقات بازی شاید طوری دیگر رقم می خورد ولی دایی به عکس همیشه ، جسارتش را در این مسابقه به همراه نداشت. تیم او البته مشکل بزرگ دیگری هم داشت که خودش این یکی را پذیرفت؛« دفاع های ما نتوانستند روی سر یاران کره هد بزنند البته آنها خیلی خوب سانتر می کردند و مهاجمان شان هم خوب هد می زدند. ما این مشکل را می دانستیم ولی آنها خیلی خوب بودند. مثلا رئال را همه می دانند چطور گل می زند اما مهار این تیم کاری بس دشوار است.« البته قسمت دوم گفته های او قابل پذیرش نیست. بدون شک تیم ما باید راهی برای این مشکل قبل از اسیر شدن در دل مسابقه می یافت که نتوانست.

دو امتیاز حساس این بازی هرچند صعود ایران را هنوز با مخاطره روبرو نکرده و قابل جبران است اما درسی بود برای تیم ملی. برای اینکه کادرفنی تیم ملی بداند ترسیدن یعنی با دست خود خودکشی کردن. این انتظار زیادی از دایی نیست که چون همیشه وقتی سرنوشت و رویاهای یک ملت را بدست دارد کمی جسورتر تصمیم بگیرد و با احتیاط غیرمنطقی با دست خود تیمش را به چالش نکشد. از شجاع دلی چون او این انتظار خارج از عرفی نیست.