فرهاد عشوندی: کاروان آسیایی ایران که از یکسال قبل تازه توانست برای این بازی های مهم استارت بزند ، در نهایت رکورد مسابقات 4 سال قبلش را شکست اما نتوانست در رقابت برای چهارمی از پس رقیب سرسختش قزاقستان بر آید. کاروانی که 4 سال قبل رئیس جمهور وقت ایران ادعا کرد باید در کره سوم شود و اعلام شد راز موفقیتش را به رئیس وقت ورزش گفته است چطور در 4 سال نتوانست به عنوانی که باید برسد؟ این پرسشی است که شاید با کمی بررسی اتفاقات این 4 سال به سادگی قابل اثبات باشد. همه چیز درست بعد از جشن تجلیل قهرمانان گوانگژو آغاز شد. جایی که 186 نماینده مجلس تصمیم گرفتند برای پاسخگو کردن مسئولان ورزش کشور این معاونت رئیس جمهوری را به وزارتخانه تبدیل کردند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین ؛ از همان جا دعوا بر سر انتخاب وزیرآغاز شد و چندین و چند ماه این مجموعه بی مسئول شد. همزمان البته مسئولان وقت ورزش به دستور مقامات ارشد خود در دعوای سیاسی با چند رئیس فدراسیون مدال آور ، مسئولان این فدراسیون ها را عزل کردند. فدراسیون هایی که مهمترین شان قایقرانی بود. رشته ای که دور قبل بازی ها دو مدال طلا آورده بود اما تقریبا اطمینان داشت تداوم روند آن روزهای قایقرانی می توانست مدال های طلای ایران را از مرز 5 مدال بگذراند. او از فدراسیون رفت و کارش نیمه کاره ماند اما این شروعی بود برای جنگی بزرگ در ورزش ایران. جایی که مسئولان ورزش کشور که همگی از دل یک جناح سیاسی بودند به دلیل دعواهای درون گروهی و دلخوری های شان از هم پای نهادهای بین المللی را به ورزش ایران باز کردند.
روزهایی که قزاق ها داشتند تیم های شان را آماده بازی های آسیایی می کردند ، ورزش ایران روزهایی در کمند تعلیق را سپری می کرد. مدیرانی که برای طلاهای المپیک باد به غبغب انداخته بودند و خود را بزرگان ورزش دنیا می دانستند پنجه در پنجه هم ، ورزشکاران را رها کردند و پی دعواهای شان رفتند تا چه زود روزها بگذرند و فرصت ورزش برای بازی های آسیایی کمتر از یکسال شود. رسیدن به زمانی که سرانجام انتخابات کمیته ملی المپیک برگزار شود . ازان روز تا امروز اگرچه ورزش توانست در فضایی آرام از مرز مدال های بازی های آسیایی قبلی بگذرد اما در جدال رودررو این قزاق ها بودند که توانستند بیشترین پیشرفت را در ورزش های پارویی داشته باشند.
در بوکس البته آنها قدرتشان را در آسیا دیکته کردند. جایی که ورزش ما بیش از 30 سال است که در جا می زند. حتی اگر احمد ناطق نوری هنوز به سان 30 سال گذشته بعد از هر باخت خود را پشت واژه کلیشه ای ناداوری پنهان کند هم اتفاقی برای ورزش ایران نمی افتد. اینکه بهرام افشارزاده دبیر پیشین کمیته ملی المپیک می گفت:« اینکه یک مدیر بعد از سی سال نتواند برای خود کرسی جهانی یا آسیایی بگیرد که دیگر نباید حرفی برای گفتن داشته باشد.» مدیری که سنش به مرز 80 سال می رسد و بالاترین کرسی های دولتی را همیشه داشته اما همیشه این رشته در فقر به سر برده است. رشته او این بار هم 3 طلای مستقیم را رقیب سنتی داد. ناطق یکی از اعضای هیات اجرایی پیشین بود که در تلاش دو ساله برای به تعویق افتادن انتخابات نقشی اساسی ایفاء کرد.
حسین رضازاده و فدراسیونش هم از ناکامان بودند. آنها که بعد از بازی های المپیک در دعوای مربی و ورزشکاران ، پشت مربی را خالی کردند تا خودشان بمانند از همه اوزان با قهرمانان المپیکی شان در آسیا فقط یک طلا گرفتند. اشتباهات انتخاب وزنه و نمایش ضعیف المپین ها تنها حکایت از یک حقیقت داشت ، اینکه وزنه برداری عقبگرد کرده است.
دیگر ناکام بزرگ دیگر کاروان ایران هم دوومیدانی بود . جایی که رشد 4 سال قبل تکرار نشد. ستاره هایی که باید می آمدند و خود را مدعی مدال می کردند اگرچه با دو غول قهرمان دنیا از قطر باید رقابت می کردند که توانستند این کشور را صاجب مدال های زیادی کنند اما می توانستند عملکردی درخشان تر داشته باشند. افشین داوری شاید بزرگترین ضعفش این بود که نمی توانست برای فدراسیونش از ردیف های خارج از بودجه امکانات فراهم کند. ضعفی که مربیان خارجی شاگردانش را یک به یک فراری داد تا آنها ناکام بمانند. از همین امروز می توان امید داشت که ورزش ایران در پی ساختن قهرمانانی جدید باشد چون نسل مدال آورانی چون حدادی ، عبادی ، یزدانی ، سلیمی و ... با گذشتن از مرز 30 سال مجالی برای قهرمانی پیدا نمی کنند یا کاری دشوار خواهند داشت. اینکه از همین امروز برنامه ای برای توسعه ورزش اتفاق می افتد یا برنامه دوباره نشستن و تماشای رقیبان است تا این بار مدعیانی چون کره شمالی و قطر از راه برسند ، پرسشی است که باید به انتظار پاسخش نشست.
4141
نظر شما