به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، ضیا‌ء‌الدین دری امسال در جریان برگزاری سی و سومین جشنواره فیلم فجر به تماشای برخی از آثار سینمایی نشسته و از تماشای مجموع این فیلم‌ها به جمع‌بندی‌هایی در مورد ساختار غالب فیلم‌ها و شیوه‌های زندگی که در آثار ترسیم می‌شوند، دست یافته است.
دری در گفت‌و‌گو با خبرگزاری خبرآنلاین، نگاه کلی خود را در مقام یک فیلمسیاز و سینماگر نه در جایگاه عضو شورای پروانه نمایش درباره فیلم‌هایی که در این دوره از جشنواره به تماشا نشسته بود، چنین مطرح کرد: «در مقام یک کارگردان اگر به فیلم‌ها نگاه کنم، می‌توانم این را بگویم که یک نوع شتاب و تندی در نوع گفتار و کلام، حرکت‌ها و رفت و آمدهای شخصیت‌های اغلب فیلم‌ها بود که به نظر من متعلق به سرزمین ما نیست. این تند و تند راه رفتن‌ها و حرف زدن‌ها نه به فرهنگ ما می‌آید نه متعلق به زبان فارسی است. این نوع شتاب و شیوه‌های رفتاری برآمده از زندگی ماشینی اروپایی‌ها و آمریکایی‌هاست و ارتباطی با ما پیدا نمی‌کند.»
او همچنین با اشاره به تصویری که از زندگی‌ها و رفتار شخصیت‌ها در فیلم‌ها نشان داده میشود، گفت: «شاید جوانی در یک خانه بالاشهری، 400 متری با یک معماری خاص که برش‌هایی ویژه دارد، وقتی در خانه خود راه می‌رود، همانند آکتورهای خارجی قدم بزند، اما در فیلم‌های ما در خانه‌های طبقه متوسط، خانه‌هایی که اصلا متفاوت از موردی است که به آن اشاره کردم، شخصیت‌های داستان مانند آکتورها راه می‌روند. منظور من از اشاره به این موارد این است که آنچه به عنوان شخصیت‌های ایرانی در اغلب فیلم‌های ما تصویر میشود، در اصل برداشت و ذهنیتی است که در تفکر کارگردان و نویسنده وجود و دارد و این الزاما برآمده از زندگی واقعی نیست.»
کارگردان «سینما سینماست» درباره ساختار فیلم‌ها نیز گفت: «دوربین دیجیتال امکان حرکتی ساده‌تری را به وجود آورده است و همین موجب شده، در اغلب فیلم‌ها این حرکت‌ها را داشته باشیم، اما از سوی دیگر همین مساله موجب بروز مشکلاتی شده است. در برخی از فیلم‌ها به وضوح شاهد انتخاب زاویه‌های اشتباه هستیم.»
او با اشاره به مثال تیپ لمپن‌هایی که در سینمای قبل از انقلاب در فیلمفارسی‌ها تصویر می‌شدند، گفت: «لات‌ها در جامعه در دهه 30 و 40، نوع خاصی از رفتار و پوشش و گفتار را داشتند، اما این‌ها در فیلمفارسي‌ها به گونه‌ای تصویر می‌شدند که میل کارگردان بود. نوع لباس‌های آنان و ادبیات و سبک حرف زدنشان برآمده از تفکر فیلمساز بود و به مرور این تصویر نه تنها در سینما، بلکه در میان افراد جامعه چنان جا افتاد که اصلا وقتی صحبت از رفتار و گفتار لوطی‌مسلک‌ها و لمپن‌ها میشود همه تصور می‌کنند، همان ظاهری که در فیلم‌ها نشان داده شده بود، ملاک و صحیح است. این نشان می‌دهد که سینما چقدر در ارائه تصویر از یک قشر مهم و تاثیرگذار است و همین اهمیت نمایش واقعی‌تر از شخصیت‌ها را بیشتر بیان می‌کند.»
دری همچنین ادامه داد: «در فیلم‌هایمان می‌بینیم که زنان و دختران معتاد نشان داده می‌شوند، واقعا این‌ها چند درصد از دختران سرزمین ما هستند؟ نباید نوع بیان ما در فیلم‌مان به گونه‌ای باشد که به نظر رسد چنین شخصیت‌هایی در جامعه فراوانند. این یک اشتباه است. وقتی می‌خواهیم از یک شخصیت خاص صحبت کنیم، مثلا از دختری معتاد که واقعا در جامعه ما مانند آن بسیار اندک است، باید به پیشینه خانوادگی او، اتفاقاتی که از سرش گذشته و مسائلی از این دست اشاره شود تا چنین به نظر نرسد که این نوع افراد فراوانند. به بهانه اینکه یک کار خیابانی می‌سازیم نمی‌توانیم از طرح پیش زمینه خانوادگی چنین شخصیتی سر باز بزنیم و اصلا کسی ندارد و پدر و مادر و خانواده این فرد کیست و از کجا آمده است.»
دری در مقام عضو شورای پروانه نمایش فیلم‌های سینمایی درباره شکل تصویر کردن استفاده از مواد مخدر در فیلم‌ها گفت: «هیچ‌گاه نباید شکل کامل استفاده از مواد در فیلم نشان داده شود و علاوه بر آن این استفاده نباید نمایشگر لذت فرد معتاد باشد.»
او همچنین درباره مساله تصویر کردن آسیب‌های اجتماعی از جمله ماجرای خیانت به خصوص خیانت زن به مرد گفت: «قطعا در فیلم‌های ما هیچ‌گاه ماجرای خیانت زن به مرد به طور عیان مطرح نمی‌شود.»
او همچنین در مورد صدور پروانه نمایش برای فیلم‌های حاضر در جشنواره فیلم فجر گفت: «نگاه ما در جریان صدور پروانه نمایش به این ترتیب است که ابتدا کار را از نگاه خودمان ارزیابی می‌کنیم و اگر مساله‌ای باشد به پرونده فیلم رجوع می‌کنیم، اینکه فیلمساز براساس همان فیلمنامه‌ای که ارائه کرده پروانه نمایش گرفته است یا نه، اگر چنین بوده، معمولا ترجیح می‌دهیم با احترام به پروانه ساخت و پایبندی فیلمساز به فیلمنامه‌اش به نوعی مساله را ختم به خیر کنیم، اما در صورت تخطی فیلمساز از فیلمنامه‌ای که ارائه کرده بود، شورای پروانه ساخت امکان این را دارد که نظرات مورد نیاز را اعمال کند.»
5858
نظر شما