بهراد مهرجو: مرحوم عبدالرحیم جعفری تنها چند روز پیش از آنکه چهره در نقاب خاک برکشد، همچنان روی سربرگ‌های منقش به لگوی موسسه امیرکبیر برای مسولان عالی رتبه کشور نامه می نوشت و از آنان برای بازگشت موسسه مصادره شده، استمداد می خواست. عبدالرحیم جعفری در اوج دوران فوران پول نفت و سرمایه گذاری های صنعتی ایران، اقدام به تاسیس مجموعه انتشاراتی امیرکبیر کرد و چنان موسسه ای را پایه گذاشت که نزدیک به 4 دهه مدیریت های شبه دولتی سال های پس از انقلاب نیز هنوز نتوانسته کمر این نهاد را خم کند.
اما خبر درگذشت، جعفری نسبتی با دو دهه زندگی او داشت. جعفری در سکوت رفت و نه از خیل مدیران علاقه مند به فرهنگ دولتی و نه از جمع فرهیختگان دل بسته به پول نفت دولتی، کسی درگذشت، پیرمرد را نه اعتنایی کرد و نه محلی گذاشت.
در میان روزنامه های صبح ایران، تنها اطلاعات و آن هم به جهت حضور دعایی مدیرمسول موسسه، خبر درگذشت پیرمرد را در صفحه اول خود نشاند و دیگران بی محل به بانی بزرگترین انتشارات ایران، از کنار نام او گذشتند و سردر کاسب و کار خود فرو بردند.
عبدالرحیم جعفری در سال های پیش از انقلاب رساله های حضرت امام و برخی اعلامیه های ایشان را در موسسه امیرکبیر چاپ می کرد و در سال های پس از انقلاب روزهای میانسالی خود را در زندان گذراند.
پس از آزادی از حصر بی معنا هم، روزگار چنان براو سخت گرفت که باقی مانده دارایی مصومن از مصادره ها را به حراج گذاشت تا هزینه های جاری زیست فرهنگی‌اش را تامین کند. اما جعفری پس از آزادی از زندان نه به سبک صنعتگرانی که اموالشان را به انقلاب باختند به آنسوی مرزها رفت و در صفحه تلویزیون های ضدانقلاب ظاهر شد و نه مانند عده ای دیگر از مدیران خود را به گرایش های تازه سنجاق کرد. عبدالرحیم جعفری از همان فردای آزادی از زندان نامه نگاری با سران دولت‌ها را پیش گرفت تا شاید دلی از دادخواهی او به درد آید.
او تا آخرین نفس همه نامه‌ها را با سربرگ موسسه امیرکبیر نوشت و هر روز هم گزارش و شکوایه تنظیم کرد. مدتی پیش از آنکه راهی بیمارستان ایران مهر شود، هم در سودای نامه نگاری با رئیس دفتر رئیس جمهور بود هرچند که این آخرین تلاشش برباد رفت و امکان نامه نگاری روی تخت بیمارستان را نیافت.
جعفری دل بسته انتشارات امیرکبیر بود، موسسه ای که مدیریتش در سال های بعد از انقلاب به سازمان تبلیغات سپرده شد و هیچگاه نسبتی از موفقیت‌های سال‌های افسانه‌ایش را نیافت. همه نامه‌ها، شکوایه‌ها و دل نوشته‌های جعفری اما سرانجام آرزوی بلند او را محقق نساخت. جعفری در تنهایی درگذشت. روزنامه‌ها به درج چند خطی خبر درگذشتش اکتفاء کردند و در توافق ناخواسته تصمیم همگی همکاران، دوستان و رسانه‌های کشور فراموشی او بود. پیرمرد احتمالا فرجام خواهی‌اش را برای عادل‌ترین قاضی جهان می‌برد.
3939
نظر شما