پژوهشگران مدعی اند که این دستگاه سرانجام می تواند رویای تولید انرژی به روش گداخت را عملی کند. جالب آنکه این فرآیند هیچ زباله هسته ای خطرناکی نخواهد داشت.
«توماس کلینگر» مدیر این پروژه می گوید: «نیروگاهی که به شیوه شکافتِ هسته ای کار می کند، مشکلاتی دارد. زباله تولید می کند یعنی زباله هسته ای که باید هزاران سال آن را نگهداریم. اما گداخت این مشکل را ندارد.»
راکتورهای گداخت هسته ای که «اخترسوز» (stellarator) نام گرفته اند، الکترونهای اتم هیدروژن (دوتریوم و تریتیوم) را جدا می کنند و چیزی به نام پلاسمای یونی را می سازند و انرژی عظیمی در این فرآیند آزاد می شود. اما حتی اگر این دستگاه موفق شود، برای بهره برداری عملی از این روش، شاید صد سال دیگر زمان نیاز باشد.
«توماس کلینگر» در این باره می افزاید: «دوراندیشیِ علمی همین است. مثل درختکاری است. اگر الان درخت نکارید صد سال بعد هم درختی نخواهید داشت. پس باید دوراندیش بود.»
فناوری به کاررفته در مرکز ماکس پلانک، کاملا با فناوریهای دیگر مراکز از جمله مرکز آیتر در جنوب فرانسه متفاوت است. در اینجا دستگاهی که برای ساخت پلاسما به کار می رود توکامک (Tokamak) نام دارد که به گفته دانشمندان بیشتر از وِندِلشتاین ۷-x در معرض اختلالهای مغناطیسی است. از سوی دیگر، ساخت «اخترسوز»ی که در آلمان به کار گرفته شده، فوق العاده دشوار است. اما در مجموع، هر دوی این فرآیندهای تولید انرژی به شیوه گداخت دشوار و زمانبر است.
۵۴۵۴
نظر شما