ترمیم به سبک شهرداری شوش / عدم توجه به ظرافت‌ها برابر است با تخریب

چرا نهادهای ناظر شهری، در خصوص "وندال" یا "تخریب" مبلمان شهری توجه ویژه‌ای نمی‌کنند؟ آیا شهرداری شوش به عنوان مجری طرح های مبلمان شهری، پژوهش کارشناسانه ای در این حوزه انجام داده یا می دهد؟

نویسنده: ریام خنیفر

وندال یا تخریب، پدیده ای اجتماعی است که توسط برخی افراد صورت می گیرد و به مبلمان شهری آسیب می زنند. تخریب دلایل مختلفی دارد که کارشناسان برای آن دو دلیل عمده را ذکر می کنند. فرهنگ و طراحی غلط. عامل فرهنگ را می توان در مدارس با آموزش های شهروندی که لازم است با مشارکت شهرداری صورت گیرد می توان مدیریت کرد اما فرهنگ تنها عامل تخریب نیست. گاهی طراحی غلط نیز منجر به تخریب می شود. مثلا اگر وسیله ای برای شهروندان سد معبر باشد حتی اگر در منطقه ای با سطح فرهنگ متعالی باشد پس از مدتی مردم این وسیله که اسباب آزار آنها شده را از جای خود بر می‌دارند. گاهی نیز طراح بدون شناخت درست از فرهنگ و باورهای یک منطقه اقدام به طراحی وسیله ای می کند که بعدها همان وسیله توسط برخی تخریب می شود که نمونه آن را می توان در مجسمه کارگر روبروی شهرداری دید. طراحی غیرکارشناسانه ای که دو هفته به طول نیانجامید و مجسمه از ناحیه دست صدمه دید.

در مبحث تخریب، موضوع ارگونومی نیز بسیار مورد توجه است. یعنی وسایل علارغم طراحی مناسب باید با شرایط جسمی و روحی اشخاص سازگار باشند. امروزه در دنیای طراحی، محصولات به گونه ای طراحی می شوند که در استفاده های طولانی مدت هیچ گونه آسیبی به جسم انسان وارد نشود. این آسیب می تواند شامل آسیب های جبران ناپذیر به مفاصل، چشم، گوش و سایر اعضای بدن باشد. می بینیم که در عصر حاظر به جزئی ترین مسائل طراحی با ظرافت حساسی توجه می شود به طوری که مبحث آرگونومی به یک رشته تحصیلی تبدیل شده است. با تمام این تفاسیر بهتر است گریزی بزنیم به وسایل بازی ویندی پارک شوش. بخشی از وسایل این پارک تخریب شدند و بدون اندکی نگاه کارشناسانه، ابزارهایی را وارد کار کردند که می تواند حتی منجر به مرگ کودکان شود. خصوصا کودکان رنج سنی 3 تا 10 سال که به شدت در معرض خطر هستند.

از دیگر سو، "بینایی" نیز در مبحث ارگونومی بسیار اهمیت دارد و طبق اصول این رشته، وسایل ایمنی یا حفاظتی که در وسایل بازی کار گذاشته می شوند باید دارای ابعاد بزرگی باشند تا کودک آنها را بخوبی ببیند. حال آنکه شهرداری شوش از آرموتورهای بسیار باریک با نوک های تیز به عنوان "حفاظ" یا وسیله ایمنی استفاده کرده که برای کودک به سختی قابل تشخیص است.

سوالی که پیش می آید این است، چرا شهرداری و نهاد ناظر بر آن یعنی شورای شهر به ابتدایی ترین مسائل در بهداشت محیط کار اختصاصا در پارک های شوش توجهی نمی کنند؟ در این میان سکوت سازمان استاندارد سازی نیز قابل تامل است. بدون شک این سوالات در ذهن بسیاری از کنشگران حقوق شهروندی می ماند تا پاسخی مبتنی بر مبانی علمی را از شهرداری بشنوند...