بیش از 5 سال است که از جنگ سوریه می گذرد آوارگان این کشور بحران زده در زعتری مرز اردن چادر های سست خود را به آلونک های محکم داده اند. در این الوارهای خاک و خانه های خاکی کودکانی متولد می شوند که هرگز خانه را ندیده اند. در این میان گزارشگر رویترز به سراغ یکی از ساکنان این ناحیه رفته است. او که نامش حذيفة الحريري است از بزرگترین آرزویش می گوید:
حریری که 26 سال دارد چهار سال پیش، از درعا فرار کرده، او می گوید: در طی این چند سال اخیر، زعتری به شکل برق آسایی رشد جمعیت داشته و امروز با 85000 پناهجو، پرجمعیت ترین کمپ آوارگان است و حتی به چهارمین شهر پرجمعیت اردن تبدیل شده است. کودکان بین خانه های موقت خود مشغول بازی و حتی تحصیل هستند، پزشکان هم در این ناحیه به همه افشار خدمات ارائه می کنند از کودک در آغوش مادر گرفته تا افراد مسن.
حریری که خودش را برای ازدواج در شهرش آماده می کرد و حتی آپارتمان مبله اش را هم مهیا کرده بود، با شروع بمباران مجبور به ترک شهرش شد. او نیز همانند بسیاری، مراسم عروسیش را در این کمپ بیابانی در 15 کیلومتری مرز سوریه و اردن برپا کرد.
در عکسی که مشاهد می کنید حریری و همسرش در یک صندلی پلاستیکی جلوی یک پرده ملیله دوزی شده به رنگ نارنجی هم رنگ لباس عروس نشسته اند و حریری خیره خیره به دوربین نگاه می کند و نو عروسی جوان که با نگاهی پر از امال و آرزو به نقطه ای دیگر چشم دوخته است.
حریری می گوید رویای من این است که فرزندان من به سوریه بروند و در آنجا رشد کنند. امیدم این است که آنها خانه اجداد مرا و پدربزرگم را ببیند و با فرهنگ سرزمینم آمیخته شوند سرزمین و کشور ما سوریه است و من به آنها می گویم هنگامی که مسن شدم امیدوارم بزرگ شدن فرزندانم را در سوریه ببینم.
پس از سال 2011 که بحران سوریه آغاز شد بیش از 4 میلیون نفر از این کشور آواره شده اند بنا بر گزارش سازمان ملل حدود 13 میلیون در داخل سوریه نیاز به کمک فوری دارند که از این تعداد 6 میلیون کودک را در برمی گیرد.
ام احمد 26 ساله که سه سال است با آغاز بمباران از شهر و خانه اش در حمص فرار کرده برای بار چهارم صاحب فرزند می شود، قرار است کودک او در این کمپ صحرایی به دنیا بیاید. ام احمد، دومین فرزند خود را در این اردوگاه به دنیا می آورد.
او می گوید متاسف است که کودکانش که سالهای اولیه زندگیشان را در شهرشان دیده اند، خاطرات خانه را فراموش کنند.
وقتی برای اولین بار به اینجا آمدیم آنها مدام از من می پرسیدند کی به خانه برمی گردیم؟ اما امروز همه چیز را فراموش کرده اند، سرگرم بازی و مدرسه هستند و اصلاً دیگر به این مسئله فکر نمی کنند و اگر ما دو سال دیگر در اینجا بمانیم کل سوریه را به فراموشی خواهند سپرد.
به گزارش خبرآنلاین رویترز در ادامه این گزارش می نویسد: nv کمپ آوارگان سوری در مرز اردن زندگی جریان دارد به طوری که طبق آمار کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان برآورد شده است، از زمان تأسیس کمپ زعتری در سال 2012 هفته ای 50 الی 80 کودک به دنیا می آید.
کمپ، دارای دو زایشگاه است: یکی بیمارستان صحرایی مراکشی ها (متعلق به مراکش) با 60 تخت، اتاق عمل و 118 پرسنل و کلینیک دوم که متعلق به سازمان ملل است و دارای 24 تخت، 39 متخصص(اردنی) بیماریهای زنان، کودکان، ماما و پرستار است.
تصاویری که مشاهده می کنید دختر بچه ای است که 7 مارس در یکی از این چادرها با حداقل تجهیزاتی که برای یک زایمان مناسب است به دنیا آمده است.
دکترها ماسک مخصوص اتاق عمل را پوشیند و نوزاد را به وسیله عمل جراحی سزارین در یک چادر استرلیزه شده به دنیا آوردند.
مادر این دختر بچه ریما 22 ساله می گوید بزرگترین غم و دردش این بود که پدر و مادرش شانس دیدن نوه شان را ندارند.
زایمان اینجا خیلی سخت است وقتی که شما در کشور خودت هستی و دورتادورت را خانوادت احاطه کرده اند آدم احساس متفاوت تری دارد. من اینجا در کمپ هیچکسی را ندارم اینها حرفای ان خانم است که صدایش بعد از زایمان دومین بچش اش خیلی ضعیف شده است و محل تولد فرزندش خانه نیست بلکه در زعتری خواهد بود.
52310
نظر شما