به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، نشریه اسکرین‌دیلی با تیری فرمو مدیر جشنواره کن گفت‌وگو کرد و درباره مسائل مختلف جشنواره از او پرسید.
آقای فرمو شما امسال 1869 فیلم دریافت کردید، اما تنها چهار نفر از کارگردان‌های بخش رقابتی برای نخستین بار به جشنواره کن می‌آیند. برای کسانی که می‌گویند جشنواره کن همواره افراد تکراری را انتخاب می‌کند، چه پاسخی دارید؟
درست است که افرادی مانند برادران داردن و کن لوچ بارها در این جشنواره حضور داشته‌‌اند، اما امسال آلن گیرودی برای نخستین بار به جشنواره می‌آید، ما چهر‌ه‌های تازه‌ای مانند مندوزا از برزیل و پیو از رومانی و مارن اده از آلمان را داریم. حتی خاویر دولان و نیکل گارسیا هم مهمانان همیشگی کن نیستند، دولان بار دومی است که به بخش رقابتی کن می‌آید.
البته این نکته ناگفته نماند، که این جشنواره کن است. مردم انتظار ندارند که موزه لوور شاهکارهای قدیمی خود را با مجموعۀ جدید جایگزین کند. در آن صورت لوور دیگر لوور نخواهد بود. ما در جشنواره کن در فیلمسازان بزرگ سینما تخصص داریم. روزگاری بزرگانی مانند فلینی و آنتونیونی و برگمن، سپس تارکوسکی و دیگر بزرگان دهه هفتاد فیلمسازان بزرگ حاضر در کن بودند. امروز هم ما فیلمسازان بزرگ را دوباره و دوباره به جشنواره دعوت می‌کنیم.
جشنواره کن همانند جام‌جهانی دنیای سینما است. یوسین بولت بهترین دونده جهان است اما میلیون‌ها نفر دیگر هم دویدن را دوست دارند. من در المپیک دوست دارم دویدن بولت را تماشا کنم، نه فردی ناشناس که هر روز برای تفریح می‌دود. این 1869 فیلم نیز همگی با عشق به سینما ساخته شده‌اند، اما ما باید دست به انتخاب بزینم و من حاضر نیستم برای تازه کردن انتخاب‌ها فیلم‌های با کیفیت پائین را انتخاب کنم.
یکی از شگفتی‌های امسال عدم حضور فیلم اسنودن به کارگردانی الیور استون بود. چرا این فیلم در کن نیست؟
من تنها درباره فیلم‌های انتخاب شده صحبت می‌کنم. من «اسنودن» را دیدم، فیلم خیلی‌خوبی بود. این فیلم کمک می‌کند تا چیزهای بسیاری را درک کنیم. ما دوست داشتیم که این فیلم در کن باشد اما تهیه‌کنندگان فیلم که از قرار تهیه‌کننده «افشاگر» هم هستند، جایزه اسکار را هدف گرفته‌اند بنابراین برای آن نمایش افتتاحیه در کن کمی زود است. این یک استراتژی متفاوت و برای من قابل احترام است.
یک سوال همیشگی، چرا زنان فیلمساز حاضر در جشنواره کن در اقلیت هستند؟
در میان 49 اثر انتخاب‌شده 9 فیلم متعلق به فیلمسازان زن است. این یعنی 20 درصد کل انتخاب‌ها. چند درصد فیلمسازان جهان زن هستند؟ براساس گزارش‌های جدید تنها 7 درصد.
منظور من این است که آن‌چه در کن می‌بینید نتیجه است نه دلیل. باید در مدارس فیلمسازی، دانشگاه‌ها، کمپانی‌های تولید کارهای در راستای افزایش حضور زنان صورت گیرد تا نتیجه را ببینیم.
برخی از جشنواره‌ها مانند تورنتو و ترایبکا به تازگی سریال‌های تلویزیونی را نیز به جشنواره وارد کرده‌اند، به نظر شما امکان دارد جشنواره کن هم روزی این کار انجام دهد؟
نه. تلویزیون به دوران فوق‌العاده‌ای قدم می‌گذارد که در آن شاهد تعدادی سریال با کیفیت بسیار بالا هستیم، اما در نهایت این تلویزیون است. ما در کن روی سینما تمرکز داریم. سینما نخستین چیزی بود که پس از اختراع برادران لومیر به وجود آمد و پس از آن تلویزیون و اخیرا اینترنت به این عرصه وارد شده‌اند. کن بزرگترین جشنواره فیلم جهان است و تمرکز ما در این جشنواره روی سینما است. ما برای سالن‌های سینما و برای نمایش فیلم‌ها در این سالن‌ها می‌جنگیم.
آیا امسال هم سلفی گرفتن روی فرش قرمز را ممنوع می‌کنید؟
نخست باید بگویم که من هیچ‌گاه سلفی گرفتن را ممنوع نکردم. من در جایگاه قانونی ممنوع کردن سلفی نیستم. من گفتم که فکر می‌کنم سلفی گرفتن خنده‌دار و مضحک است اما هیچ‌کس از من پشتیبانی نکرد. هیچ‌کس در رسانه‌ها موافق نبود که ممکن است حق با من باشد. تنها آلمودوار و کن لوچ با من هم‌عقیده بودند. آن‌ها گفتند : «حق با تو است. این کار احمقانه، زشت و بربریت معاصر است.» دوست داشتم برخی روزنامه‌نگاران از من و این ایده که کن جشنواره‌ای زیبا و شیک است، حمایت کنند. سلفی حقیقتا زیبا نیست. اینکه ستاره خودتان باشید چه حس و معنایی دارد؟
شما سال گذشته از اینکه مردم بلافاصله پس از دیدن فیلم‌ها نظر خود درباره فیلم را در شبکه اجتماعی توئیتر می‌نوشتند به شدت انتقاد کردید.
انتقاد من از توئیتر نبود. من گفتم تفاوت زیادی میان یک مقاله با یک توئیت کوتاه وجود دارد. من با عشق به سینما و آموختن درباره آن از طریق دیدن و خواندن درباره فیلم‌ها به لطف وجود افرادی مانند آنرده بازن، فرانسیس تروفو، سرژ دنه، راجر تیلور و برتران تاورنیه بزرگ شدم. همه آن‌ها متن‌هایی می‌نوشتند که من از خواندنش لذت می‌بردم. توئیت سریع و زودگذر است و از آن عمق برخوردار نیست.
منبع : اسکرین‌دیلی / 15 آوریل
58241
نظر شما