امروزه کلاس‌های درسی خیلی از مدرسه‌های کشورهای مختلف جهان، بهصورت مختلط برگزار می‌شوند و دختران و پسران در یک کلاس مشترک حاضر می‌شوند. با این‌حال در سال‌های اخیر بحث‌های زیادی درمورد درستی یا نادرستی این روش در محافل آموزشی اروپا و آمریکا شکل گرفته است. در این مورد نظرات مختلفی وجود دارد؛ بعضی مخالف این شیوه آموزشی هستند و برخی آن را بدون اشکال میبینند.
سارا مککارتی فرای، وزیر جدید آموزش و پرورش انگلستان، یکی از حامیان بازگشت مدارس از حالت مختلط به حالت تفکیک‌شده است، زیرا به باور او، با این روش دخترها رویکرد بیشتری به موارد درسی همانند علوم و مهندسی پیدا میکنند.
او در یکی از مصاحبههای خود گفته که بسیار علاقهمند به تشویق دختران به انتخاب واحدهای مربوط به علوم و مهندسی است و تصور میکنند که جداسازی پسرها و دختران در کلاس‌های درسی میتواند راه حل این مسئله باشد. او عقیده دارد زمانی که واحد آموزشی بهصورت جداگانه است دخترها در بعضی از دروس همانند علوم، خیلی بهتر عمل میکنند زیرا در کلاس‌های تفکیک‌نشده، زمان پاسخگویی به سوالهای آموزگار، پسرها بیشتر جلب توجه کرده و دستشان را برای پاسخ‌دادن به سوالات بالا میبرند و مجالی برای دختران که در این شرایط احساس دلهره و ترس دارند، باقی نمیگذارند.
ویکی تاک، رئیس انجمن مدارس دخترانه و مدیر کالج چلتنهام‌لیدیز نیز بازگشت به سوی مدارس جداگانه را پیش‌بینی میکند؛ پس از 4 دههای که در آن تعداد مدارس تفکیک‌شده متوسطه بهتدریج از 2500 مدرسه در سال 1960 به 400 مدرسه در حال حاضر رسیده است. تاک می‌گوید: بیشتر مردم آگاهند که نحوه آموزش دخترها و پسرها متفاوت است و این به دلیل تفاوت ساختار عصبی و احساسی آنها در رشد و نمو مغزشان است.
مسئولان در حال مطالعه تغییرات حاصل از این حرکت آموزشی هستند. هماکنون تنها تعدادی مدرسه مختلط در انگلیس حرکت جامع و فراگیری را در تفکیک کلاس‌های درسی خود آغاز کردهاند. مککاتی عقیده دارد که رشتههای علوم و مهندسی میتواند به روشی مورد پسند برای دختران ارائه شود. او می‌گوید: «اگر شما با دانشآموزان دخترتان در مورد انتخاب شغل صحبت کنید، بسیاری از آنها میگویند که تمایل دارند در آینده، حرفههای مربوط به مراقبتهای بهداشتی همانند پرستاری را انتخاب کنند؛ ولی شما میتوانید در مشاورههای انتخاب حرفه، رشتههای علوم و مهندسی را آن‌قدر مطلوب برای آنها توضیح دهید که بهتر بتوانند با این رشتهها ارتباط برقرار کنند؛ برای مثال، میتوانید برای آنها توضیح دهید که اگر از محیط زیست خود بهخوبی مراقبت کنند، میتوانند باعث نجات جان بسیاری از افراد شوند و یا این‌که که اگر به حوزه بهداشت و سلامت علاقهمندند، میتوانند انکوباتوری طراحی کنند که با استفاده از آن جان بسیاری از نوزادان را نجات دهند.»
مککاتی علاقهمند است حق تقدم به تشویق نوجوانان مناطق محروم داده شود که آنها نیز میتوانند به دانشگاه به عنوان یک گزینه در زندگی بنگرند و از همان ابتدا که در مدارس ابتدایی هستند بذر ادامه تحصیل را بکارند.
در تحقیقی، از دانشآموزانی که در حال اتمام دوره ابتدایی بودند پرسیده شد که آیا به ادامه تحصیل فکر میکنند؟ 50 درصد از آنها پاسخ مثبت و 50 درصد پاسخ منفی دادند. زمان پیگیری این تحقیق دیده شد که نیمی از دانشآموزانی که تمایل به دانشگاه داشتند به این مقطع تحصیلی راه یافتند و هیچکدام از آنهایی که هدف رفتن به دانشگاه نداشتند نیز راه پیدا نکردند. مککارتی عقیده دارد باید این گروه را به ادامه تحصیل در دانشگاه تشویق کرد تا به عنوان یک گزینه مهم به این مسیر بیندیشند.
او از یک ابتکار در مدرسهای نزدیک محل خدمتش در محلهای محروم در مرکز شهر حمایت کرد؛ این مرکز، آموزشی اختصاصی را برای بچههایی در نظر گرفته است که در درسهایشان قوی نیستند و انتظار نمیرود که نمرههای آنها در ریاضی یا انگلیسی از A تاC شود. مککارتی عقیده دارد که اگر پیش‌بینی میشود آنها قدرت یادگیری دارند و میتوانند با کمی آموزش، واحدهای درسی را بگذرانند، میتوان آنها را متقاعد کرد که چیزهای زیادی وجود دارد که بتوانند با کمی تلاش آنها را انجام دهند و با کمی کمک، آنها نیز میتوانند به دانشگاه راه پیدا کنتد.
ترجمه: پروانه حجت - ایندیپندنت، 25 نوامبر
نظر شما