«کوروش» را به سبب عدالت محور بودن و حفظ حقوق مردمان، بزرگترین پادشاه ایرانی در طول تاریخ می‌دانم که هیچ فرمانروایی به شرافت او، تاریخ به خود ندیده است.
کوروش یک پادشاه بود بسان فرعون و نمرود، با این تفاوت که در انسانیت، نظیرش تا به امروز نیامده است. در این میان، البته این فرنگی‌ها بودند که تاریخ ما را روایت کردند. حتی همین حالا هم باید کوروشِ خودمان را از آنان بپرسیم و آنچه از او می‌خواهیم را در میان نوشتارهای آنها بیابیم.
این در شرایطی است که ما با 10 هزار سال تاریخ، خود را با امریکایی‌ها که تنها و تنها 400 سال پیشینه دارند، مقایسه می‌کنیم. باید در برابر گذشته پرشکوه خود، غیرت داشت و حساس بود. اما بدانیم که غیرت ورزی به ایران، با اسلامیت هیچ منافات ندارد؛ می‌توان نسبت به تاریخ باستان ایران غیور بود اما مسلمانی را تمام و کمال داشت.
من عاشق فرهنگ ایران و در پی احیای فرهنگ هستم، نه نژاد. مطلقاً نژادپرستی را امری باطل می‌دانم؛نژاد نه قابل دفاع است و نه راه برتری یافتن بر دیگری. اما این فرهنگ است که می‌توان به مدد آن، بر همه مستولی شد.
بر این باور هستم که به ضرس قاطع، نیرومندترین و مشعشع‌ترین فرهنگ در سراسر تاریخ بشریت، تاریخ و فرهنگ ایران، چه پیش و چه پس از اسلام است.
نظر شما