دکتر نجفقلی حبیبی یادداشت اختصاصی خود را در همین باره در اختیار سرویس اندیشه قرار داده است که متن این یادداشت را می خوانید.
نوع دوستی لازمه ی دینداری است بر اساس موازین ماخوذ از متون اسلامی همچون قرآن و روایات متقن شیعه یک رابطه ی عمیق و پیوند ناگسستنی میان نوع دوستی و دینداری وجود دارد . برای نمونه می توان به این آیه ی شریفه اشاره کرد که خداوند در آن می فرماید : هر کس یک انسان را زنده کند مثل این می ماند که همه را زنده کرده است .
در واقع خداوند می خواهد پیوند میان فرد و جامعه و انسانیت به معنای کلی را ترسیم کند . و یا در روایت از معصوم (ع) نقل است که فرموده اند اگر کسی صدای یا للمسلمین کسی را بشنود که چشم به کمک دیگران دارد و او را یاری نکند اصلا او مسلمان نیست .
اینگونه روایات به فراوانی در منابع روایی شیعه به چشم می خورد که حکایت از عمق نوع دوستی در مذهب ما دارد . و نشان می دهد دین اسلام به پیوند اجتماعی میان انسان ها و همبستگی عمیق بین آنها تا چه اندازه اهمیت می دهد .
این نوع دوستی و حس همبستگی در شعر و ادبیات ما هم تجلی پیدا کرده است . که نمونه ای از آن را می توان در این بیت معروف شیخ اجل سعدی شیرازی مشاهده کرد که : « بنی آدم اعضای یکدیگرند / که در آفرینش ز یک گوهرند » . که البته خود این بیت هم ریشه در روایتی دارد که از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است .
تمام این شواهد نشانگر آن است که رابطه ی عمیقی میان دین و بشر دوستی وجود دارد و ما اگر عمیقا متدین باشیم لا جرم نوع دوست هم خواهیم بود . اساسا محال است کسی به اسلام به عنوان آخرین دین الهی متدین باشد و نوع دوست نباشد . بنابراین جدایی میان دگر دوستی و انسان دوستی با دینداری غیر قابل تصور است و مهم این است که مردم عمیقا به دین خداوند پایبند باشند تا نوع دوستی را به عنوان یکی از اصول اساسی اسلام جزو زندگی شان قرار دهند .
نظر شما