مریم محمدپور: فراکسیون امید اگرچه انتظار داشت بر اساس لیست امید در انتخابات، اکثریت باشد اما چنین اتفاقی نیفتاد و البته اکنون با جداشدن مستقلها از دو فراکسیون امید و ولایت معلوم نیست کدام فراکسیون در مجلس اکثریت دارد. لیست امید ائتلافی بود و ماهیت اصلاحطلبی نداشت، اما فراکسیون امید، با برند اصلاحطلبی شناخته می شود اگرچه عنوان اصلاح طلبی ندارد. به جز تعداد، مشکل تجربه نیز برای این فراکسیون مشهود است، چه آنکه با ردصلاحیتهای گسترده در انتخابات، مجبور شدند به سراغ جوانترهای تایید صلاحیت شده بروند. با این حال فراکسیون امید تا حدی توانسته در مجلس موفق عمل کند، گرچه تاکنون طرح مشخصی ازسوی آنها ارائه نشده اما جلوی برخی طرحهای تند را گرفتهاند و در انتخاباتهای سیاسی و ناظران مجلس از رقبای اصولگرای خود موفق تر عمل کردهاند. درباره هویت اصلاحطلبی، ارتباط با بزرگان اصلاحات و حضور لابیمنها با سخنگوی فراکسیون امید گفتوگو کردیم.
بهرام پارسایی معتقد است که اگرچه بهتر بود برخی افراد باتجربهتر در فراکسیون حضور داشتند اما همین حالا هم جدیت اعضا، باعث شده فقر لابیمن نداشته باشند و حتی بار نگرانی ردصلاحیت گسترده در انتخابات شوراها را از روی دوش اصلاح طلبان برداشتهاند.
مشروح گفتوگو با بهرام پارسایی، نماینده اصلاح طلب شیراز را در ادامه می خوانید:
اعضای فراکسیون امید با لیست امید وارد مجلس شدند. این لیست ائتلافی بود و همه اعضای آن اصلاحطلب نبودند. برای همین این لیست، عنوان لیست اصلاحطلبان را نداشت. وقتی مجلس شروع به کار کرد، غیراصلاحطلبها به فراکسیون امید نیامدند. اما فراکسیونی که تشکیل شد نامش را امید گذاشت، در حالی که در مجالس قبلی، اصلاحطلبهای هر چند اندک، بر هویت اصلاحطلبی خود تکیه داشتند. چرا عنوان اصلاحطلبی بر خود نگذاشتید؟ مخالفتهایی از درون هست؟
در انتخابات مجلس مردم به لیست امید رای دادند. برنامه لیست امید هم امید، آرامش و رونق بود. درست است که کسانی بودند که با لیست امید وارد مجلس شدند اما بعد به هر دلیلی از آن جدا شدند، اما ما نمیخواهیم خدای نکرده به مردم پشت کنیم. به حرمت رای مردم که به لیست امید رای دادند، اسم فراکسیون را امید گذاشتیم و شعار ما همچنان امید، آرامش و رونق است. رویکرد ما این است که پیغامی که از دل این فراکسیون به مردم میرسد، همان شعارها باشد. این موضوع هیچ منافاتی با اصلاحطلبی ما ندارد، اما نمیخواهیم تفکیک و شکافی میان غیراصولگرایان و اصلاحطلبان مجلس ایجاد کنیم. چتر فراکسیون امید برای ورود همه دوستان باز است.
هنوز هم کسانی در فراکسیون هستند که عقبه اصلاحطلبی نداشته باشند؟
همانطور که گفتم شعار فراکسیون امید مشخص است، دوستان اصلاحطلب حضور دارند، در کنارش دوستانی هستند که اصلاحطلب شش دانگ نیستند. اگر قرار بر این بود که این فراکسیون تنها فراکسیون اصلاحطلبان باشد قضیه فرق میکرد ما به دنبال آن هستیم که همه افرادی که به دنبال آرامش جامعه هستند در زیر چتر فراکسیون امید باشند تا در مجلس اثرگذار باشند. همانطور که تا الان هم دیدید، این فراکسیون اثرگذار بوده است و در موضوعاتی که نیاز بوده، توانسته با درایت و برنامه با کسانی خارج از فراکسیون امید، اجماع کند. مثل انتخاب سه وزیر پیشنهادی دولت. شما میدانید که هر سه وزیر در مجلس نهم معرفی شده بودند اما هیچکدام رای نیاوردند اما در این مجلس با تمام هجمهها و اتهامهای ناحق و تلاش برای مسموم شدن جو مجلس، آنها انتخاب شدند. این نشانه درایت فراکسیون امید بود که تعامل کرد تا اجازه ندهد تندرویهای مجلس قبل بر این مجلس هم حاکم شود. اساسا حاکم نشدن تندروی، خواست جریان ماست.
ولی رفتارهای برخی اعضای لیست امید بعد از راه یافتن به مجلس و مشخصا جدا شدنشان از فراکسیون امید یا رفتار برخی دیگر که عقبه اصلاح طلبی ندارند ولی فراکسیون شما تعریف می شوند، باعث شده اختلافاتی بین برخی احزاب اصلاحطلب مانند اعتماد ملی و مردم سالاری با شورای سیاستگذاری دچار اختلاف شوند. این احزاب میگویند اگر با همان شیوه انتخابات مجلس وارد میدان انتخابات شوراها شوید، باز هم غیراصلاحطلبها نماینده این جریان میشوند.
اتفاقی که درباره مجلس افتاد با شوراها متفاوت است، در مجلس ما ردصلاحیتهای زیادی داشتیم، در بسیاری از شهرستانها با علم به این موضوع که کاندیدای موردحمایت، اصلاحطلب نیست او را وارد لیست کردیم تا از ورود یک چهره افراطی به مجلس جلوگیری کنیم. در شهرهای زیادی اصلا کاندیدای اصلاحطلبی باقی نمانده بود که از او حمایت کنیم، اما ما بین یک اصولگرای معتدل و یک اصولگرای افراطی، از یک اصولگرای معتدل حمایت کردیم. این خوش باوری ما خواهد بود که انتظار داشته باشیم از هرکسی حمایت کردیم او در ادامه شش دانگ متعلق به ما باشد. نتیجه کار ما همین آرامشی است که اکنون بر مجلس حاکم است.
اما در مورد شورا وضع فرق میکند. در هیات نظارت برانتخابات شوراها، ما مصر بر اجرای قانون هستیم تا هیچ فردی به شکل سلیقه ای رد یا تایید صلاحیت نشود. برآورد من اینطور است که تایید صلاحیتها بهگونهای است که افرادی که در مراکز چهارگانه مشکلی برای عدم صلاحیت ندارند میتوانند در صحنه انتخابات حضور پیدا کنند. آنجا دغدغهای برای چینش نیروها وجود ندارد چون ما اصلاحطلبهای خیلی خیلی زیادی داریم که هیچ مشکلی ندارند.
زمانی که مجبور شدید غیراصلاحطلبها و افرادی با تجربه کم را در لیست امید قرار دهید، بزرگان این جریان میگفتند وقتی مجلس تشکیل شد با تشکیل پارلمان در سایه کمک میکنند تا کمتجربگیها جبران شود اما در عمل چنین پارلمانی شکل نگرفت. وضعیت مشورتهایی که فراکسیون از بزرگان اصلاحطلب میگیرد به چه صورت است و اساسا احتمال تشکیل پارلمان در سایه وجود دارد؟
ما در فراکسیون امید به صورت هفتگی دو جلسه برای مشورت و همفکری در مورد موضوعات مختلف برگزار میکنیم، یکی جلسه هیات رئیسه و دیگری جلسه شورای مرکزی فراکسیون است. انتظارات دوستان اصلاحات برای مشورت اندکی برای من مبهم است، ما کارهای بزرگی کردیم. مثلا هیئت عالی نظارت بر انتخابات کشور بسیار مهم است و خواهد توانست سرنوشت کلان شهرهای کشور را در انتخابات رقم بزند. همین که الان دغدغه ای برای ردصلاحیت نداریم یعنی کار بزرگی انجام شده است. سرنوشت انتخابات شوراها طوری رقم نخواهد خورد که ما نگران ردصلاحیتهای گسترده بدون دلیل باشیم. من معتقد هستم که فراکسیون امید بسیار خوب عمل کرده است. دوباره درباره رای اعتماد به وزرا مثال میزنم. فراکسیون امید با مستقلها رایزنی کرد، برای اینکه عقل حکم میکرد ما باید آنها را در کنار خود داشته باشیم. حتی طوری برنامهریزی کردیم که هر شش وقت صحبت موافقان، به فراکسیون ما تعلق گرفت و پس از آن وقتها را تقسیم کردیم و مستقلان هم به عنوان مدافع وزرا صحبت کردند. القای انتظارات بیش از حد از فراکسیون امید، سزاوار نیست.
پس معتقد هستید که چون خوب عمل میکنید، نیازی به مشورت با بزرگان اصلاحات ندارید؟
هیچ آدم عاقلی خودش را از مشورت پذیری محروم نمیکند. هم اکنون سه نفر از اعضای فراکسیون امید را به عنوان نیرو به شورای عالی سیاستگذاری اصلاحطلبان معرفی کردیم. درست است که ما یک قوه هستیم و مستقل تصمیم میگیریم تا شائبه ای پیش نیاید که از بیرون برای ما تصمیم گیری میشود اما به هیچ عنوان در مسائل سیاسی بدون همسویی با جریان سیاسی خودمان تصمیم نخواهیم گرفت؛ چرا که هم بحث یک جریان و هم بحث منافع کشور مطرح است.
در مجالس قبلی با وجود کم تعداد بودن اصلاحطلبان اما افراد تاثیرگذاری بین آنها دیده میشدند، کسانی مانند آقای خباز یا آقای علیخانی لابیمنهای قدرتمندی بودند، در این مجلس با توجه به کم تجربه بودن بخش زیادی از فراکسیون امید، فقر لابیمن را حس میکنید؟
خیر. همین چند انتخابات که اشاره کردم را ببنید. مگر به جز لابی به چه صورتی ممکن بود رای بیاورند؟ در مسائل اخیر مجلس، انتخابهای سیاسی مهمیکه داشتیم یکی کمیسیون ماده ده احزاب بود که دو نفری که از مجلس رفتند هر دو از فراکسیون امید هستند. در ماده ده یک نماینده قوه قضائیه و یک نماینده دولت حضور دارند و اگر ما یک نفر هم میفرستادیم، بازنده بودیم ولی الان دو نفر حضور دارند. موضوع مهم دیگر اعضای هیئت عالی نظارت بر انتخابات شوراها است، در حالی که فراکسیون ولایت در صحن مجلس لیستی منتشر کرد اما ما سه کاندیدا بیشتر نداشتیم و هر سه نفر آنها رای آورند. موضوع سوم هم انتخاب وزرا بود که اشاره کردم. من نمیدانم که در این صورت لابی دیگر به چه کار میآید.
البته اگر دوستان صاحب تجربه بین ما بودند خیلی خوب بود، اگرچه تعدادی حضور دارند اما جدیت و عزم فراکسیون و هماهنگی جای هیچ شبهه و جایی برای حضور افرادی به نام لابی من باقی نمیگذارد. به استثنای روزهای ابتدایی مجلس که 80درصد نمایندهها جدید بودند و هماهنگ کردن آنها در فرصت زمانی کوتاه کار سختی بود، در بقیه مواقع خوب کار کردیم. البته شاید هنوز هم افرادی در فراکسیون امید حضور داشته باشند که یکدیگر را نمیشناسند.
ولی بخاطر همین کمبود لابیمن است گفته میشود آقای عارف مجبور است برای جبران آن همه بار را به تنهایی به دوش بکشد و از سر صبح تا نیمههایی از شب جلسه داشته باشد تا اعضای فراکسیون را هماهنگ کند.
خیر. اینگونه نیست. شکی نیست که آقای عارف خیلی زحمت میکشند و یک شخصیت تاثیرگذار و یک چهره محبوب هستند، شیخوخیت و مدیریت میکنند. بودن ایشان برکت و باعث انسجام شده است ولی من خلایی احساس نمیکنم که به موجب آن ما نتوانیم لابی کنیم و موفق نشویم. صحنه انتخاباتهایی که در مجلس برگزار شد اظهر من الشمس است. وقتی برای رای نیاوردن آقای دانش آشتیانی از هر حربه ای تا تهمت بازداشت استفاده کردند تا ایشان رای نیاورد اما رای آورد، من دیگر نمیدانم ما از چه لابی ای باید استفاده کنیم که دوستان نگران هستند.
29213
نظر شما