پاسخ دقیق به این پرسش تاحدی وابسته به تامل و تدقیق در پرسشهای اساسی تری است،
از لحاظ نظری ترامپ در سیاست خارجی انزواگراست یا بین الملل گرا؟ همچنین به لحاظ روشی جمع گراست یا یکجانبه گرا؟
اگر با توجه به خصوصیاتی چون پیش بینی ناپذیری و بیان مواضع ضد و نقیض، بینش ترامپ در سیاست خارجی را هنوز سرشار از ابهام بدانیم، در یکجانبه گرایی وی و علاقمندیش به دور زدن نهادهای سیاسی و نظامی چون اتحادیه اروپا و ناتو تقریبا شکی نیست.
با این وصف امکان به فرجام رسیدن برجام با ترامپ ضعیف بود.
هرچند بدلیل یکجانبه گرایی و برخی ساختارشکنیهایش احتمال اندکی وجود داشت بتواند چون سلفش علیه ایران اجماع بین المللی ایجاد کند. در عوض احتمال برخوردهای نظامی خواسته و ناخواسته بالاتر می رفت.
یکی از الزامات و یا پیامدهای برجام پذیرش ایران به عنوان " قدرتی منطقه ای " است.
اوباما امیدوار بود گذر زمان این قدرت منطقه ای را به بازیگری منطقه ای در چارچوب نظم بین المللی تبدیل کند.
مواضع فعلی ترامپ حاکی از مخالفت و یا حساسیت وی با بسط نفوذ منطقه ای ایران است. با این وصف دور از ذهن می نمود پای امضای توافقی بیاید که به تقویت و تثبیت موقعیت منطقه ای و بین المللی ایران کمک نماید.
برای شرکت در نظرخواهی خبرآنلاین و خواندن نظرات کاربران اینجا را کلیک کنید.
49310
نظر شما