خیانت، دادگاه یک‌طرفه و «بهار 63»

خیانتبه گزارش خبرآنلاین، داستان بلند «بهار 63» نوشته مجتبی پور محسن، داستان روانکاوی آدم‌هاست، پذیرفتن آدم‌ها با حسن و قبح هایی که دارند و در زندگی خویش تجربه می کنند.

شخصیت های داستان از جمله فرزین، میترا، سما و تهمینه؛ آدمهای منحصر بفرد و دور از دسترس نیستند خوب که نگاه کنیم با ما و در کنار ما زندگی می کنند اما چرا به هم صادقانه عشق نمی ورزند هم را خالصانه دوست ندارند بخاطر اینکه در جهان نسبیت زندگی می کنیم همه چیز نسبی است حتی دوست داشتن و دوست نداشتن نسبیت است که رفتار آدم ها را شکل می دهد با نگاه نسبی بودن اعمال همیشه مارک خوب بودن و بد و بودن را از دست می دهند چه بسا فرزین با عینک نگاهش ادامه زندگی با تهمینه را وفاداری می داند و تقلا می کند مرد ایده آل او باشد اما در جایی دلش هوای  میترا را دارد؛ دل است در برابر جذبه زیبایی میترا وفاداربودن به تهمینه همسرش را خدشه دار می کند حتی وقتی سما را بهتر از میترا می یابد، دل در گرو عشق او می بندد.

«بهار 63» که توسط نشر چشمه منتشر شده است، روایت دادگاهی یک طرفه است که شخصیت اصلی قصه فرزین برای محکوم کردن خودش ایجاد کرده است. او در این دادگاه به خاطر همه خیانت های زندگی اش خودش را در دادگاه شخصی اش محکوم می کند. رمان «بهار 63» عشق های ممنوعه را به تصویر می کشد که از دید عرف و شرع گناه محسوب می شود؛ نویسنده با زیرکی می خواهد اثبات کند که وارد شدن به این حیطه ها جز سردرگمی و پریشان حالی نتیجه ای ندارد. قبول چارچوب هاست که زندگی ها را پایدار و انسان را مجبور به پذیرش و ادامه زندگی می کند.

«بهار 63» داستان گمشدگی است؛ هرکسی به وسعت فکر و اندیشه خویش آمال و آرزویی هایی دارد که برای تحقق آن باید از بسیاری از تابو ها بگذرد در خیلی از چهره ها بنگرد تا مطلوبش را بیابد. «بهار 63» داستان اعتراض است بر روابط مخفی کارانه دنیای آدم ها که از صداقت های راستین فاصله دارد؛ همه تظاهر به وفاداری می کنند اما واقعیت خلاف آن است. مولفه ها و رخدادهایی که در لابه لای داستان بروز می کند عنصر خیانت نمود های فراوانی دارد اما از عشق صادقانه خبری نیست. 

مجتبی پورمحسن در شهر رشت متولد شده است. او را پیش‌تر به عنوان روزنامه‌نگار ادبی (از نوشتن مقاله و مرور کتاب تا ترجمه و مصاحبه)، شاعر (با سه دفتر شعر «من می‌خواهد خودم را تصادف کنم، خانم پرستار!»، «هفت‌ها» و «تانگوی تک نفره») و مترجم (با ترجمه «مردی بدون کشور» نوشته کورت ونه‌گات و «انگشت پا» منتخبی از شعرهای ریموند کارور) می‌شناختیم و البته یک وبلاگ‌نویس قدیمی نیز است.