الهه محمدی: پایان روز چهارم و «پایان انتظار». وزارت کشور امروز بیش از سه روز قبل، حال و هوای انتخاباتی به خود گرفته بود، ستاد انتخابات که طی روزهای گذشته در تصرف کاندیداهای ناشناخته قرار داشت امروز میزبان سیاسیونی از چپ و راست شده بود که پیشاپیش از احتمال نامزدیشان گفته بودند.
در میانه همین ثبت نام ها بود که زمزمه هایی جدی تر به گوش می رسید، می گفتند روحانی امروز به وزارت کشور خواهد رفت تا برای دومین بار خود را نامزد ریاست جمهوری کند. خود او هم در آخرین نشست خبری اش چنین وعده ای داده بود، آنجا که در پاسخ به سوالی درباره کاندیداتوری اش در انتخابات آتی گفته بود رسانه ها پنج روز دیگر صبر کنند و امروز همان روز انتظار بود.
اما عقربه های ساعت که به عدد چهار رسید حجت الاسلام حسن روحانی به ساختمان معروف خیابان فاطمی رسید. روحانی آمده بود اما تنها، خبری از وزرا و معاونان رییس جمهور مستقر در پاستور نبود. امروز رییس دولت تدبیر و امید بیشتر به یک نامزد ریاست جمهوری شبیه بود تا یک رییس جمهور مستقر.
همه منتظر کارناوالی از همراهان ریز و درشت در کنار او بودند اما او به تنهایی از پله های ستاد انتخابات پایین آمد و در همهمه عکاسان و فلش هایشان خودش را به سالن ثبت نام رساند.
شاید به خاطر همین هم بود که برخی تیتر زدند «آن مرد تنها آمد» با عکسی از لحظه ورودش به ستاد انتخابات که با عکس های منتشر شده از کاندیداهای سرشناس متفاوت بود. چه آنکه طی چهار روز اخیر برخی چهره های شاخص سیاسی در همراهی با همسر و خانواده، برخی نزدیکان سیاسی یا روسای ستادهای انتخاباتی شان اقدام به حضور در ستاد انتخابات کردند.
از همان لحظه اول که رییس دولت تدبیر و امید پایش را به ستاد انتخابات گذاشت تا همان زمانی که بعد از سخنرانی دستانش را طبق عادت همیشگی اش برای خبرنگاران و عکاسان تکان داد و سالن نشست را ترک کرد، خوب معلوم بود که او برای امروز سناریویی ننوشته است. سناریویی شبیه بعضی از رقیبان او با سلام و صلوات های بلند یا لیستی از وعده های تبلیغاتی رنگارنگ، آن هم پیش از موعد تبلیغات.
شاید این رفتار روحانی به نوعی دیگر در سخنانش بعد از ثبت نام رمزگشایی شد، آنجا که تاکید کرد دوباره «برای ایران آمده ام»
روحانی از مردم خواست که بیایند، همانگونه که به قول خودش مردم از او خواسته بودند که بیاید؛ « ملت ایران در نیمه راه نمی ماند و خواهان ادامه راه است. ما در نیمه راه نمی مانیم و راهمان را ادامه می دهیم.» سخنان او حاکی از آن بود که برنامه های روحانی برای ریاست بر دولت، برنامه هایی بلند مدت بوده و او عزمی راسخ برای اجرایشان دارد. هرچقدر هم هجمه ها بیشتر شود و منتقدانش بر او بیشتر بتازند، او نیامده که در «در نیمه راه بماند». بلکه بر عهد خود با مردم هست تا هر آنچه که وعده کرده بود را به اجرا درآورد. همانطور که یادآور شد «امروز هم چرخ اقتصاد می چرخد و هم چرخ سانتریفیوژها».
روحانی برای «ایران» آمده است و این یعنی همه از چشم او برابرند. نه رجحان قومیتی در نظرش هست و نه این و آن سیاسی. «برای ایران» آمدن را شاید از آن رو به کار برد که مخالفانش بدانند آنچه که برای او بیش از همه مهم است اعتلا و آبادانی و منافع بلند مدت کشور است، نه منفعت های کوتاه جمعی و گروهی که برخی به آن دلخوش کرده و به بهانه اش، از هیچ چیز نمی گذرند. روحانی «برای ایران» آمده برای همین هم تبلیغات شهری خاص ندارد؛ به ناگاه از پستش استفاده تبلیغاتی نمی کند. او با شعار «برای ایران» به رسانه ملی که حتی حاضر به پخش مستقیم ثبت نام او نشد؛ نشان داد که به عنوان مجری قانون اساسی می داند که نباید از جایگاهش استفاده کند، نیازی به نگرانی آنها نیست! رسانه ای که این روزها ثبت نام خیلی ها را مستقیما نشان داد و بار دیگر جناحی بودنش را نشان داده و ملی نبودنش را به نمایش گذاشت.
دومین تفاوت روحانی در علامتی بود که بعد از ثبت نام در انتخابات و با لبخند رو به دوربین ها و رسانه ها نشان داد. روحانی گرچه به سبک دیگر کاندیداها دو انگشت خود را به نشانه پیروزی بالا برد اما برخلاف دیگر کاندیداها دو انگشت جوهری خود را به نشانه پیروزی رو به مردم بالا گرفت. دو انگشت جوهری به امید پیروزی در دومین دوره کاندیداتوری با دعوت دوباره از حضور مردم در انتخابات
2729
نظر شما