البته بدیهی است که اگر زمانی در کشور شرکتهائی در حد توانائی توتال از نظر فنی، مالی و مدیریتی داشته باشیم دیگر نیازی به این قراردادها نخواهد بود. زمانی در کشور برای درگیر کردن شرکتهای داخلی نظیر پتروپارس و یا ایدرو در پروژه های نفتی برنامه ریزی شد که متاسفانه در دولت نهم و دهم همه این برنامه ها بایگانی شد و بخشی از عقب ماندگی ما ناشی از همین سیاست هاست. ما به عنوان یک کشور با سابقه طولانی در نفت و گاز باید به حدی از توانائی های فنی، تکنولوژیکی و مالی برسیم که نه تنها در کشور خود که در دیگر کشورها نیز ایفای نقش کنیم و این در گرو اتخاذ سیاستهای هوشمندانه دراین باره است.
صاحب این قلم دلسوزان و علاقمندان منصف انقلاب اسلامی را به این دعوت می کنند که خود را در جایگاه دولت و وزارت نفت قرار دهند و بگویند که چه کاری برای دستیابی به حدی از اجماع که لازمه چنین کارهای بزرگی است و می بایست انجام می شد که نشد؟ چرا به جای اینکه از تلاش های مدیران خدوم و زحمتکش خود قدردانی کنیم و اگر همچنان ملاحظه ای باقی مانده است به بیانی همگرا که حاکی از درک همه این پیچیدگی ها باشد سخن نمی گوئیم؟ چرا به جای اینکه از کلمات برای ساختن بهره گیری کنیم از آن برای تخریب و تشدید اختلافات استفاده می کنیم؟
من وزیر نفت نیستم اما لحظه ای که خودم را در تصور، در این جایگاه در نظر بگیرم از این همه نامرادی و رفتار های غیر منصفانه درد عمیقی را در تمام وجود خود حس می کنم البته چه می شود کرد باید هزینه های شکل گیری قاعده مند نقد در جامعه را بزرگانی با تحمل همه سختی ها بپردازند.
قبلا در یادداشت دیگری نوشتم که کمی مهربانتر و امروز بار دیگر اعلام می کنم بیائید کمی مهربانتر، کمی منصفانه تر و کمی مسئولانه ترعمل کنیم این مسئولیت‌ها مدام در حال چرخش است و روزی نیز نوبت شما خواهد بود. در آن روز از دیگران چه انتظاری دارید؟
نظر شما