به گزارش خبرآنلاین از روابظ عمومی کتابخانه مجلس، دومین نشست تخصصی همایش میراث مشترک مکتوب ایران و افغانستان به موضوع «فرهنگ و میراث مکتوب؛ چارچوبی برای شناختی نوین از افغانستان» اختصاص داشت.
دکتر حسن انوشه در این نشست در سخنانی گفت: "هنگامی که از میراث مشترک ایران و افغانستان سخن می‌گوییم باید میان آن با جاهای دیگر فرق بگذاریم. ما ایرانیان میراث فرهنگی مشترکی با بسیاری از کشورهای دور و نزدیک، مانند کشورهای شبه قاره، ترکیه، کشورهای عربی یا آسیای میانه داریم، اما مشترکات ما با مردم افغانستان از گونه‌ای دیگر است. در جهان هیچ جا را نمی‌توان یافت که میان دو ملت به اندازه مردم ایران و افغانستان همانندی و یگانگی باشد. "
وی ادامه داد: "دو ملت ایران و افغانستان در 1273ق یعنی تا میانه سدة نوزدهم میلادی که در ایران به نام تاریخ جدایی هرات شناخته است. بر آن شدند که در دو واحد سیاسی جداگانه زندگی کنند یا در واقع ناگزیرشان کردند که هر یک راه جداگانه‌ای پیش گیرند. آنها تا آن زمان در کنار هم زندگی می‌کردند، به یک زبان با یکدیگر سحن می‌گفتند، آداب و سنت‌هایشان یکی بود و وقتی هم که دینشان را عوض کردند همگی در پی یک دیانت رفتند. هنگامی که به مصیبتی گرفتار می‌آمدند فرقی نمی‌کرد که بلخ و هرات باشد یا نیشابور و توس. "
دکتر انوشه اظهار کرد : " نخستین گام برای ثبت کردن اسطوره‌ها و افسانه‌های ملی به همت کسانی چون ابوالمؤید بلخی و ابوعلی بلخی در این سرزمین برداشته شد. مشرق جهانی ایرانی، یعنی افغانستان امروزی و سرزمین پهناور فرارود مشرق فرهنگ ایرانی نیز بود. این نواحی از برکت دور بودن از مراکز خلافت در دمشق و بغداد زبان ملی خود را بازسازی کردند و با نوشتن شعر و تألیف و ترجمة کتب به آن جانی دوباره دادند. با برآمدن دولت نیمه مستقل و سپس مستقل در این سرزمین‌ها مانند دولت‌های صفاری، سامانی، آل محتاج، فرینونی، آل عراق، غزنوی و زیاری، زبان ملی ایرانیان به سرعت بالید و به زودی به زبان علم و ادب بدل شد و در مدت یک صد سال کتاب‌های بسیار در همة شاخه‌های دانش در آن روزگار در این نواحی نوشته شد. دوست‌داران فرهنگ بومی از جا به این دربارها پیوستند و آنها را در بازسازی زبان و فرهنگ ملی یاری دادند. "
پژوهشگر و مترجم ادبیات فارسی در ادامه عنوان کرد : "صدها شاعر، داستان‌نویس، ادب‌پژوه، روزنامه‌نگار و تاریخ‌نویس، افغان در ایران پرورش یافتند. میلیون‌ها تن از آن‌جا به کشور ما کوچیدند. در این سال‌ها که نزدیک به دو نسل از آن می‌گذرد، صدها شاعر، داستان‌نویس، ادب‌پژوه، روزنامه‌نگار و تاریخ‌نویس، در این جا پرورش یافتند و آثار گران مایه و پربهایی تألیف کردند و در مشهد و تهران و قم به چاپ رساندند. در میان این شاعران و نویسندگان کسانی پیدا شده‌اند که بی‌گمان افق‌های تازه‌ای به روی ادب فارسی خواهند گشود. "
نظر شما