خرمشاهی نوشته است : " در اینجا به کاربرد اصطلاح قرآنی " الله اعلم " در عرف محاوره فارسی پرداخته ایم. یعنی خدا داناتر است. غالباً در محاوره، گوینده برای آن که ادب شرعی را رعایت کند، یا به نوعی خود را دارای ضرس قاطع و اطلاعات جامع نشان ندهد، می‌گوید: الله [یا والله] اعلم. احتمالاً مقتبس از آیه 124 سوره انعام است: « الله اعلم حیث یجعل رسالته» خداوند بهتر می‌داند که رسالتش را بر عهده چه کسی بگذارد. "
وی در ادامه عنوان کرده است : " ان شاء الله (که گاه به غلط بر سر هم به صورت انشاء الله هم می‌نویسند) یعنی اگر خدا بخواهد . در سوره کهف، چنین می‌فرماید: « و هرگز در هیچ کاری مگو که من فردا کننده آن هستم. [و بگو] مگر آن که خدا بخواهد؛ وچون [ان شاء الله گفتن را] فراموش کردی [هنگامی که به یاد آوردی] پروردگارت را یاد کن و بگو باشد که پروردگار من مرا بهتر از این هم به راه آورد ». به این آیه (یعنی آیه اول) آیه مشیت می‌گویند و به عمل گفتن « انشاء الله » که لازمه توحید و ادب شرعی است، استثناء می‌گویند ."
خرمشاهی افزوده است : " در عرف امروز اسلام و تشیع هم مسلمانان این رسم مقدس الهی را پیگیرانه رعایت می‌کنند و هر چه را که به آینده و عزم و اراده‌ای در آینده مربوط شود، به قید زیبای ان‌شاء‌الله (که در تلفظ محاوره گاه به صورت « ایشالا» هم گفته می‌شود ) مقید و مزین می‌کنند . و بدین سان تکیه بر حول و قوه شخصی را ترک کرده، تکیه و توکل به خداوند می‌کنند. "
نظر شما