شخصا به دلیل مناسبات ویژه‌ای که بین سینماگران ایرانی وجود دارد، برگزاری جشن سینمای ایران را نمی‌پسندم و مخالف برگزاری جشن به شکل رقابتی هستم؛ مهم‌ترین دلیل مخالفت من هم این است که معمولاجشنی همانند جشن خانه سینما باعث افتراق و دوری سینماگران ما می‌شود تا وحدت و دور هم جمع شدن آنها چرا که ارزش‌گذاری بر روی آثار سینمایی ما به درستی صورت نمی‌گیرد.
متاسفانه در جشنواره‌های ما سلیقهها حکومت می‌کند و این سلیقه‌های به اثبات نرسیده و یا سلیقه‌های فرسوده باعث دلخوری بیشتر سینماگران خواهد شد.
خروجی چنین انتخاب‌هایی تبدیل می‌شود به انتخاب نکردن بهترین‌ها و درست‌ترین‌ها و در عوض، رابطه‌ها در این رقابت، حرف اول را می‌زند.
به عبارتی در چنین جشن‌هایی معمولا ضابطه‌ها از بین می‌روند و رابطه جایگزین آن می‌شود؛ مثلا در جشنواره‌ای همانند جشنواره فیلم فجر حقیقتا انتخاب شایسته و حقیقی صورت نمی‌گیرد و بیشتر سمت و سوی سیاسی در آن دخیل است. و در بیشتر مواقع انتخاب‌های درستی صورت نگرفته است.
برای همین سلیقه‌بودن جشنواره‌ها، شخصا با برگزاری چنین جشنواره‌هایی مخالفم. به نظر من در جشن خانه سینما آیین‌نامه‌هایی در حال حاضر و گذشته به اجرا در آمده است که نقصان زیادی دارد و خروجی جشن هرگز به ارزش افزوده برگزیدگان منجر نشده است. طبعا ارزش‌گذاری علمی‌تری که سینماگران به فیلم‌ها و ساخته‌های خود می‌گذارند قابل احترام‌تر است.
نکته اساسی دیگر اینکه در طول این سال‌ها با برگزاری چنین مراسم‌هایی هیچ وقت شاهد این موضوع نبوده‌ایم که این جشن به سینما گران ما کمک کند البته این بدین معنا نیست که جشن سینمای ایران نباید برگزار شود چرا که حداقل گردهمایی صنفی خوبی است؛ من شکل برگزاری جشن را نمی‌پسندم به ویژه سینمای مستند چرا که به مراتب در آن ناراستی‌ها حاکمیت دارد و سلیقه‌ای فرسوده حکومت می‌کند. امسال شاهد حجم زیادی از فیلم‌های سینمایی در چهاردهمین جشن سینمای ایران هستیم و قطعا افراد و کارهای شایسته‌ای در میان آنها بوده است که به دلیل این حجم زیاد کنار گذاشته شده‌اند.
به هرحال خودمان می‌دانیم که تا برگزاری یک جشن استاندارد و آرمانی فاصله زیادی داریم اگرچه امیدوارم حداقل در سال‌هایی نه چندان دور بتوانیم جشنی را برگزار کنیم که تمام قد از آن حمایت کنیم و به داوری‌هایش ایمان داشته باشیم.
نظر شما