چرا چینی ها همه مدال های ورزشی را می برند؟ این سئوالی است که شاید بتوان پاسخش را از حرف های این مسئولین ورزش ایران فهمید.
فرهاد عشوندی: چند ساعتی تا شروع بازی ها مانده. مترو ها جای سوزن انداختن هم ندارد. ازدحامی در حد ازدحام متروی تهران در ساعات شلوغی صبح یا عصر. آنهایی که به استادیوم اصلی بازی ها می روند تعدادشان زیاد است. پدر و مادرها با پرچم چین به سمت ورزشگاه می روند، صورت های بچه های شان را هم با پرچم چین نقاشی کردند. انگار نه انگار بازی های نوجوانان است. ورزشگاه 60
هزار نفری تقریبا پر است از جمعیت. چیزی شبیه به بازی های دربی خودمان. مردم با عشق آمده اند به تماشی بازی های دوومیدانی و چنان با هیجان تشویق می کنند که انگار فینال المپیک است. ورزشکاران ما تا به حال یک چنین جمعیتی را از نزدیک ندیده بودند. این استرس جمعیت را می شد در حرکت های شان دید.
بچه ها تلاش زیادی می کنند. پرتابگر نیزه ما به رغم باد موفق آن پرتاب های همیشگی اش را ندارد و بالاتر از 54 متر نمی اندازد درحالی که پرتاب هایش در ورزشگاه های ایران به 60 متر هم نزدیک می شود. او اما استرس دارد درست مثل ورزشکار پرتاب وزنه مان . او که شانس اول مدال کاروان مدال از بازی ها بود ، 2 متر کمتر از همیشه اش انداخت درحالی که رکورد قهرمان چینی بالای 18 متر بود . ورزشگاه یکصدا تشویق می کنند. اینجا دوومیدانی ورزش اول است. جایی که وقتی نوبت توزیع مدال می شود ، مدام باید به احترام سرود ملی چین روی پاهایت بایستی . اینجا بهترین جاست برای درو کردن مدال های المپیکی فرقی ندارد بازی های نوجوانان باشد یا بزرگسالان. آنها می دانند کجا باید تفاوت شان را به رخ بکشند. دوومیدانی برای شان عزیز است و رفته در خون شان. احسان حدادی قهرمان پرتاب دیسک ایران هر بار درباره دو و میدانی ایران این را می گوید:« روزی می توانیم حرفی برای گفتن در سطح آسیا داشته باشیم که استادیوم های دوومیدانی مان تعداد کلاغ هایش بیشتر از طرفدارانش نباشد. وقتی ریتم جمعیت را با حرکاتت هماهنگ می کنی ، هر رکوردی برایت شکستنی می شود.» او البته این قدر میدان دیده که بتواند این هماهنگی ریتم را در کارش داشته باشد اما این بچه های نوجوان هنوز خیلی راه دارند تا رسیدن به موفقیت. کرمعلی ایرجی ، مدیرفنی تیم های ملی جوانان ایران در این باره می گوید:« باید کمی واقع بین باشیم دیگر وقتش شده که چین را از آسیا جدا بدانیم و به فکر دومی یا سومی باشیم. اصلا سطح این ها با ما در دوومیدانی قابل قیاس نیست. آنها می دانستند چه می خواهند و به چیزی که خواستند رسیدند. ما استعدادهای خوبی داریم اما فاصله مان تا این چینی ها خیلی زیاد شده است. شما نگاه کنید این بچه هایی که مسابقه می دهند شاید خیلی های شان 14 سال داشته باشند و تازه خیلی های شان نفرات اصلی تیم های ملی نوجوانان شان نباشند و از همین ایالت به این بازی ها آمده باشند ولی می بینی که چطور تقریبا همه مدال هایی که توزیع شد را بدست آوردند. جمعیت را نگاه کن چه هیجانی دارند. و.رزش یعنی این. ما هم باید روزی در این شرایط ورزشکاران مان را آماده نبرد کنیم.»
مشعل بازی ها زیر باران مصنوعی چینی ها برای کاهش دما زیبایی خاصی پیدا کرده. ورزشگاه هم با حضور تماشاگران و رقص پرچم ها در باد ابهتی بی نظیر یافته. چینی ها در این شب باشکوه تقریبا همه مدال ها را درو می کنند و به خانه های شان بر می گردند و کاروان ایران در حسرت مدال است. حسرت مدال از رشته مادر. چیزی که بهرام افشارزاده دبیرکل کمیته ملی المپیک درباره اش می گوید:« این بچه ها که می بینی این قدر خوب مدال می گیرند حاصل استعدادیابی در مسابقات آموزشگاهی است. چیزی که ما سال ها از آن غافل شدیم و چوبش را خوردیم. باید دوباره به این بخش از ورزش اهمیت بدهیم. انصافا در دو سال گذشته کیومرث هاشمی و همکارانش در این مسئولیت عالی بودند اگر بتوانیم این روند را 5 سال حفظ کنیم ، ورزش مان تا سال ها از این کار بهره مند می شود. ما هم باید باور کنیم ورزش قهرمانی از حیاط مدرسه شکل می گیرد و با کار گلخانه ای نمی توان قهرمان ساخت و تداوم داشت.»
4141
نظر شما