یک سال از ورود خوش تیپ ها به برزیل گذشت/تیم ملی ؛تیمی که سرمایه بزرگش این عشق مردم است

آرین فرخی-خبرگزاری خبرآنلاین؛ دقیقا یکسال قبل در 15 خرداد بود که تیم ملی ایران یک هفته زودتر از آغاز پروسه جام جهانی به برزیل رسید. شاگردان کارلوس کروش راهی سائوپائولو شدند تا آخرین مرحله تمرینی شان را برای رسیدن به شرایط ایده آل قبل از بازی 26 خرداد انجام دهند. جایی که باید با 3 تیم قوی فوتبال دنیا مصاف می دادند.

 این روزها همان ایامی بود که حمید استیلی ، حسن روشن و پرویز مظلومی کارشناسان یک برنامه تلویزیونی شدند ، برنامه ای که از سوی اسپانسر تیم ملی تولید می شد و قرار بود حامی رسانه ای تیم ملی باشد. همان جا بود که درخشان نشست و گفت:«می روند از آرژانتین 6 گل می خورند. اصلا مسی را گرفتند ، با دی ماریا ، هیگواین و  ماسکرانو چه می کنند؟ این ها هر طوری هم که دفاع شان را روی خط بچینند ، کیسه گل می شوند و بر می گردند.» برای مردم اما تیم پر امیدشان مهم بود. تیمی که تا آن لحظه هیچ یک از هوادارانش حتی باورشان نمی شد که قرار است بازیکنانی چون مهرداد پولادی ، علیرضا حقیقی و احسان حاج صفی به یکباره در ترکیب اصلی اش قرار بگیرند و علیرضا جهانبخش سورپرایز ش باشد. تیمی که هراس از 3 شکست بد را در دل هوادارانش انداخته بود اما یک ویژگی داشت. اعتماد مردم به تیمی که 40 روزی بود ندیده بودندش اما به توان مربی اش ایمان داشتند. تیمی که با اقتدار  تمام از گروهش به جام جهانی رفت. تیمی که تیم اول رنکینگ آسیا بود و این توانمندی اش را در نمایش های موفق جام جهانی هم به رخ کشید. فارغ از اینکه منتقدان ، بعد از جام جهانی دستاوردهایش را هیچ انگاشتند و گفتند افتضاح بوده است. مهم نبود که وزیر ورزش ، محمد مایلی کهن ، حمید درخشان یا قلعه نویی چه می گویند ، کارلوس کروش با نمایش تیمش یک قهرمان ملی شده بود . او دیگر برای مردم کورش بود ، یک قهرمان وطنی. اصلا این اراده ملی بود که او را ایرانی نگه داشت. یکسال از آن روزها  گذشته ، از روزهایی که رضا قوچان نژاد درباره اش می گوید:«بعدها که فیلم بازی با آرژانتین را دوباره و سه باره دیدم فهمیدم چه کردیم. هر بار که یک بازی از مسی می بینم ، تازه یادم می افتد ما آن روز چه کرده بودیم. ما 90 دقیقه به آنها مجال ندادیم و بی دلیل نبود که می گفتند هیچ تیمی چون ایران آزارشان نداده است. این توان ماست. توانی که باید نسل به نسل حفظش کنیم و افزایشش بدهیم.»

یک سال از آن روزها گذشته ،یکسال پر فراز و نشیب . پر از دعوا ، پر از  اتفاقات خوشایند و پر از تغییر. تیم جوانتر شده و رو به آینده به پیش می رود ، در جام ملتها تجربه ای گرانسنگ آموخته و حالا به روزگار پیش رو خیره شده. روزهایی که باید آینده اش را بسازد و این بار راحت تر با نسلی جدیدتر به جام جهانی برسد. تیمی که بزرگترین داشته اش در برابر تمام منتقدان سنتی فیک چیز است:خواست و علاقه ملی. تیمی که حالا اگرچه کاپیتان جواد را ندارد و اگرچه مهرداد پولادی به آرمان هایش پشت کرده اما پر است از استعدادهای جوانی که می خواهند عاشقانه به کشور خدمت کنند. آینده پیش روی این بچه هاست. به امید روزهای خوب ، روزهایی زیباتر از آن روز که این بچه های خوش تیپ قدم به سائوپائولو گذاشتند.

4141