همه ما که با پیچ آخر معکوس نوشاد اشک ریختیم

مجید كوهستانی: امتیاز آخر نوشاد، قبلِ آخرین پیچ معکوس معروفش به توپ، دلم رفت پیش رحمت عالمیان؛ آن میز تمرینی که از۲۰سال پیش در پارکینگ آپارتمان بابل پهن کرده بود و از همان شرجی طبقه منفی یک، این دو نابغه را به آسمان ورزش آسیا(که اینجا فرقی با جهان و المپیک ندارد) فرستاد. برای آنها که یکروز کامل از زندگی یک بازیکن حرفه ای پینگ پنگ را از نزدیک ندیده اند، درک میزان سختی رسیدن به سطوح جهانی این رشته تقریبا محال است چون تصوری از تمرینات فیزیکی و روانی طاقت فرسایش ندارند.

نوجوان بودم که در صف نانوایی رحمت و نعمت عالمیان قهرمان دوبل ایران می ایستادم و تقریبا هر روز از دیدن شان ذوق می کردم. از آنجا که دنیا کوچک است و زمانه می چرخد، حدود دو دهه پیش از قضا سردبیر تنها نشریه تخصصی پینگ پنگ شدم و چندسالی کنار تک تک بچه های این نسل، نان ونمک خوردم و آنجا بود که نوشاد پسر رحمت را در نونهالان دیدم. تقریبا هیچ خبرنگار تخصصی نداشتیم که فقط پینگ پنگ بنویسد چون جز تورهای درجه۲و آسیای میانه و بازیهای اسلامی و شبیه این، مدال دندانگیری نبود که خبرش نوشته و گفته شود. پیمان حسنی مسوول لیگ، خودش شده بود خبرنگار !

امشب غیر از من خیلی ها با مدال قطعی نوشاد گریستند؛ از رحمت و نعمت عالمیان در بابل، مجید احتشام زاده روی آنتن، شاهرخ شهنازی پای تلویزیون ، فواد کاسب و همه خانواده کوچک پینگ پنگ.

این مدال برای ما خیلی می ارزد و مهم‌تر این‌که بعد از ۶۰ سال جای حق نشست، رواق خانه رحمت عالمیان. موارکه برار
43 43