فقدان خطرپذیری تولید فیلم ورزشی در میان تهیه‌کنندگان مهمترین عامل بی‌توجهی به این ژانر است. این در حالی است که فیلم‌های ورزشی می‌توانند سینما را از یکدستی خسته‌کننده فیلم‌های روز خارج کنند. سینمای ما فضایی محدود دارد و تهیه‌کنندگان اغلب از تمام ظرفیت‌های موجود برای جذب تماشاگر استفاده نمی‌کنند.
این در حالی است که تعداد قابل‌توجهی از فیلم‌های پرفروش خارجی در سال‌های اخیر آثار ورزشی بوده‌اند. البته از آنجا که مثلاً در آمریکا ورزش‌هایی مانند راگبی، بیسبال و گلف حتی بیش از فوتبال طرفدار دارد و ساخت فیلم در مورد این ورزش‌ها از تولید فیلم فوتبالی ساده‌تر است، امکان بیشتری برای تولید اثر ورزشی به وجود می‌آید اما ما در سینمای ایران نیز نمونه‌هایی از آثار موفق ورزشی داشته‌ایم. تجربه‌ای مانند «خط پایان» در دوره خود کاملاً موفق بود و آن زمان تهیه‌کننده به سوژه‌ای اعتماد کرد که چندان مورد آزمایش قرار نگرفته بود. اما در حال‌‌حاضر کمتر تهیه‌کننده‌ای این ریسک را می‌پذیرد که فیلمی با موضوع ورزش بسازد و از موج‌های موجود در سینما فاصله بگیرد. لزوم تولید فیلم‌های ورزشی از این رو احساس می‌شود که مهمترین نتیجه حاصل از تولید این فیلم‌ها می‌تواند ایجاد تنوع در سینما باشد.
با وجود چنین آثاری سینما از شکل فعلی فیلم‌های آپارتمانی و دعوای زن و مرد خارج می‌شود. البته اغلب فیلم‌های ورزشی بیش از آنکه به خود ورزش بپردازند به حواشی توجه کرده‌اند. از این رو «آفساید» با وجود داشتن نکات قابل توجه نمی‌تواند فیلم ورزشی خوب باشد. در این میان می‌توان گفت، ساخت فیلم ورزشی برای کارگردانی که سال‌ها کار کرده و صاحب تجربه است، یک ریسک محسوب می‌شود. زیرا حاصل کار چندان تضمین‌شده نیست و کارگردان شاخص پس از سال‌ها فعالیت نمی‌تواند این ریسک را بپذیرد که فیلمی در فضایی کاملاً متفاوت با سایر آثارش بسازد.
نظر شما