اظهر من الشمس است که اگر شورایی سینمایی با هدف و برنامه‌ای خیر تشکیل شود و بنا به خاصیت شورا هدف از تشکیل آن طراحی برنامه باشد، باید از نمایندگان سینماگران تشکیل شود.
این شکل تشکیل شورای عالی سینما و نادیده گرفتن خانه سینما که دهن‌کجی مستقیم به این نهاد صنفی است معنای زیادی را در خود دارد.
براساس همین مسائل است که نمی‌توانیم بپذیریم این شورا ارتباطی ارگانیک و گرم با اهالی سینمای ایران برقرار کند و برای آنان برنامه‌ریزی کرده و مشکلات آنان را مورد بررسی قرار داده به دنبال راهکاری برای آن باشد.
این اشکال نهان خانه سینما نیز هست. اینکه یک نهاد صنفی از سوی بالا دست تشکیل شده است و در همه این سال‌ها این مسئله مشکلاتی را برای جامعه اصناف سینمایی ایران به وجود آورده است. اگر هدف کمک به یک جریان و برطرف کردن مشکلات آن است باید نحوه شکل‌گیری آن نه از سوی مراتب بالا بلکه از پایین به بالا باشد.
چنین شورایی که برخلاف رویه درست از بالا به پایین شکل می‌گیرد، با تغییر دولت‌ها و رویه‌ها و رویکردها یا دچار چالش‌های جدی می‌شود و یا اعضای آن تغییر کرده و حتی ممکن است به کلی از بین برود.
این نه بحث سیاسی است و نه صنفی، یک بحث منطقی است که اصولاً هر شورایی باید متکی بر نیروهای کاربردی خودش باشد. نمایندگان سینماگران در شورای عالی سینما که تضادی آشکار با افراد مرتبط خود در سینما دارند، نمی‌توانند نیروهای کاربردی باشند.
نوع انتخاب سینماگران حاضر در شورای عالی سینما سلیقه خاص و به طور مشخص سلیقه سیاسی موجود در انتخاب آنان را به خوبی نشان می‌دهد و این خود به خود باعث می‌شود شورا نتواند به لحاظ تخصصی کاری انجام دهد.
البته منظور این نیست که گروه اپوزیسیون در شورای عالی سینما حاضر شوند که در این شرایط نیز باز مشکلات کنونی ادامه خواهد داشت. ما با سینما طرف هستیم؛ سینمایی که وجه عمده و غالب آن غیرسیاسی است و حتی شان آن بالاتر از سیاست است.
اگر در انتخاب اعضای شورای عالی سینما چهره‌های سینمایی که فقط دلمشغولی آن‌ها سینماست انتخاب می‌شدند قطعاً نتایج کار شورا برای اهالی سینما کاربردی‌تر بود.
54143
نظر شما