*نشانه های آمادگی غرب برای پذیرش آنچه حدود یک دهه از آن فرار کرده، هر روز جدی تر می شود. آنچه «پرونده هسته ای ایران» خوانده می شود تقریبا از سال 2001 آغاز شده و اکنون در آستانه ورود به سال 2110 می توان دید که طرف های غربی بی سر و صدا در حال تعدیل بسیاری از آن گزینه ها و ارزیابی هایی هستند که همین چندی پیش به عنوان «خطوط قرمز غیر قابل عبور» معرفی می کردند.
*بهترین روش برای فهم این موضوع، این است که مجموعه کدهایی را که در مذاکرات ژنو 3 و پس از آن از جانب طرف غربی ارسال شده یک بار مرور کنیم. این کدها ظاهرا به دقت مهندسی شده است و تلاش می کند این پیام را به ایران برساند که چیزی در موضع غرب تغییر کرده اما غربی ها -بویژه آمریکا- برای «ابراز» این تغییر دچار مشکلات داخلی و گرفتاری هایی در روابط با متحدان خویش هستند .
*مذاکره کنندگان ایرانی در ژنو سرسختی بسیار بیش از گذشته نشان دادند طوری که میزان این سرسختی برای برخی از طرف های مذاکره کننده که برای اولین بار در این گفت وگوها شرکت می کردند، تعجب برانگیز و خردکننده بود. ایران در این مذاکرات- مثل همه موارد گذشته- نشان داد که رفتار خود را به عنوان تابعی از شدت فشارها تعریف نکرده بلکه برعکس هرچه فشارها شدیدتر باشد ایران هم سرسخت تر و مقاوم تر خواهد شد.
* ایران با یک تصمیم استراتژیک مهم درباره «تغییر فاز مذاکرات» به ژنو رفت و یک پرسش را پیش روی طرف های مقابل خود گذاشت که آیا اختیار و اراده لازم برای ورود به این فاز جدید را دارند؟ عبور از گفتمان هایی مانند «اعتمادسازی» یا «شفاف سازی» در استراتژی امنیت ملی و رسیدن به راهبرد «همکاری از موضع برابر» چیزی نبود که غربی ها انتظار طرح آن از جانب طرف ایرانی را داشته باشند. اما وقتی دیدند که ایران تصمیم گرفته بابی جدید «پیش روی همه» بگشاید که در آن منافعی برای همه طرف ها وجود دارد، تازه معلوم شد آن طرفی که اختلاف های داخلی خود را حل و فصل نکرده و آماده اتخاذ تصمیم های بزرگ نیست، 1+5 است نه ایران.
*اکنون علائمی وجود دارد که غربی ها آرام آرام دارند شیرفهم می شوند بهتر است هر چه زودتر این بازی های خنک را که حاصلی جز آبروریزی برای آنها نداشته کنار بگذارند و اگر این علائم واقعی باشد -که واقعا اطمینانی به آن نیست- جای امیدواری است.علامت اول این است که گفتمان همکاری به تدریج در حال فراگیر شدن و گفتمان فشار با هدف تغییر محاسبه در حال کمرنگ شدن است.
*علامت دوم هم این است که آشکارا می توان دید آمریکایی ها و دوستانشان -حتی در دیوانه خانه ای به نام اسراییل- تلاشی جدی برای کاهش هزینه های کوتاه آمدن در مقابل ایران را آغاز کرده اند. جالب ترین نمونه این است که می بینیم مقام های غربی یکی یکی در حال پس گرفتن حرف های قبلی خود درباره «تهدید فوری ناشی از برنامه هسته ای ایران» هستند.
/28119
نظر شما