درخت‌هایی که دیگر نیستند!

کاشت نمادین نهال توسط رهبر معظم انقلاب و مقامات کشوری و موج درختکاری های مردمی همه از توجه ایران به اهمیت درخت و پوشش گیاهی و حفظ محیط زیست  حکایت دارد.امابه نظر می‌رسد آنچه از کاشت درخت بیشتر اهمیت دارد ،نگهداشت درخت و فرهنگ بهره برداری از آن است.

 آبان ماه همین امسال بود که یک عضو شورای هماهنگی شبکه ملی محیط زیست و منابع طبیعی کشور خبر تلخی را اعلام کرد: « بر اساس آمار منابع طبیعی و جنگلداری کشور جنگل های شمال در طول ۴۰ سال گذشته از سه میلیون و ۶۰۰ هزار هکتار به یک میلیون و ۸۰۰ هزار هکتار رسیده است .» واین یعنی نصف!
 این خبر تکان دهنده برخلاف اخبار بسیار بی اهمیت سیاسی یااخبار سلبریتی هاکه این روزها به ناگاه رسانه‌ای کشور راتسخیرمی کند، از سوی رسانه‌ها جدی گرفته نشد، در حالی که باید ساعتها و روزها بر این فاجعه گریست!

 قهر با طبیعت به جنگلهای شمال خلاصه نمی‌شود،همه جا با طبیعت قهر کرده ایم؛ در سایر مناطق کشور هم بسیاری از جنگل هارو به ویرانی است،تقریبا همه تالاب‌هاخشک شده است و فاضلاب های صنعتی و انسانی؛ دریا ،دریاچه ها و رودهای کشور را تهدید می کند. نتیجه قهر با  طبیعت هم روشن است؛ قهر طبیعت! حالا دیگر طبیعت با ما قهر کرده است، آسمان هم ازرفتارهای ما عصبانی است و نمی بارد ؛ خشکسالی است!. اگر باران هم ببارد دیگر بارشش طبیعی نیست؛ آسمان خشمگین بارش شش ماهه اش را شش روزه فرو می‌ریزد و سیل های ویرانگر این نعمت را به نغمت تبدیل می کند. خشکسالی ها و بی مبالاتی های ما تالاب ها را یکی پس از دیگری می خشکاند، مراتع با بهره برداری بی رویه و غیر اصولی حال و روز خوبی ندارند.دهها هزار چاه غیرمجاز سفره‌های آبی زیرزمینی را می مکد و اکنون نگرانی ها برای رانش زمین پس از افت شدید سفره های زیر زمینی رو به افزایش است.حتی به کوهها هم رحم نمی کنیم واخیرا کوه خواری هم به فهرست بخور بخورها ! اضافه شده است . در همین شهر مشهد و دیگر کلانشهرهای کشور هر از چند گاهی صدای غرش اره برقی ها بر قامت درختان باغ های شهر، دل مردم را لرزاند و جای درخت آهن وساختمان و برج کاشته شد و اکنون آلودگی هوا به معضل اصلی شهرهای بزرگ تبدیل شده است. متاسفانه در روند پیشرفت و آبادانی کشور ,«محیط زیست» حلقه مفقوده بوده است وپروژه‌های عمرانی فاقد پیوست زیست محیطی بوده‌اند.

 اماخوشبختانه اکنون به نظر می رسد توجه مقامات کشور و مردم با حساسیت به سوی محیط زیست معطوف گردیده است. باید این رویکرد را به فال نیک گرفت؛قدرشناسی از این رویکرد آن است که  قانونگذاران دیگر قوانین را بدون پیوست زیست محیطی تصویب نکنند. مدیران، پیشرفت و عمران و آبادانی را با حفظ عناصر طبیعی و زیستی مردم برنامه ریزی کنند و این «حلقه مفقوده »را به« مولفه موثر» فعالیتها و تلاش‌ها مبدل سازند.

 قهر با طبیعت آثار زیانبار خود را آشکار کرده است دیگر وقت آن است که سیاستمداران، دولتمردان، قانونگذاران، قضات،علما ،اندیشمندان وبه ویژه مردم به احترام درختهایی که دیگر نیستندتمام  قدبایستندوباطبیعت آشتی کنند؛ فردا دیر است!

​* سرمقاله روزنامه شهرآرا ۲۷ اسفند ۹۷