به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، بهرام امیراحمدیان کارشناس مسائل اوراسیا درباره اهمیت روابط با کشورهای آسیای میانه و قفقاز که در حوزه تمدنی ایران جای دارند می گوید: کشورهای مسیر راه ابریشم را در نظر بگیرید که بین مسلمانان از اصطلاحات فارسی در مورد نماز بهره می گیرند، برای نمونه به وضو، دست نماز می گویند و به مصلی، نمازگاه و یا به سجاده جانماز می گویند. نام نمازهای یومیه هم فارسی است: نماز بامداد، نماز پیشین، نماز پسین، نماز شام، نماز خفتن. در بین نامهای اشخاص نیز نامهای فارسی یافت می شود. نوروز در همه این مسیر مسلمان نشین برپا داشته می شود. می بینیم که فرهنگ ایرانی در این اقوام زنده است و ما باید این فرهنگ را زنده کنیم، در این عرصه نباید به دنبال توسعه نفوذ سیاسی و ایدئولوژیک باشیم که ره به جایی نبرده و نمی برد. حتی افغانستان و پاکستان نیز با اینکه ساختارشان جمهوری اسلامی است با ایران هیچ سنخیتی ندارند.
امیراحمدیان در نقد سیاست احیای امپراطوری در خاورمیانه و همچنین بازسازی روابط با کشورهای حاشیه خلیج فارس می گوید: ما با داشتن چنین حوزه گسترده ای در آسیای میانه و قفقاز و حوزه تمدنی ایران در خاورمیانه به دنبال چه هستیم؛ اگر به دنبال ایجاد پیوندهای عمیق با جهان عرب هستیم، باید گفت که این کار شدنی نیست و آنها هرگز به ایران نزدیک نخواهند شد چرا که از ابتدا یک تضاد آنتاگونیستی وجود داشته است.بنابراین تاکید روی گفتگوهای تاثیرگذار اقوامی است.
وی همچنین درباره اصرار ایران برای عضویت در شانگهای تصریح کرد : یکی از دلایل تشکیل شانگهای مبارزه با افراط گرایی است. برداشت آنها از افراط گرایی، اسلام سیاسی است. از همین جاست که خط کشی ها و مرزبندی ها شکل می گیرد. ایران با کشورهای حاشیه خلیج فارس از لحاظ اسلامی دیدگاه های متفاوتی دارد، اگرچه نوع اسلام ایران سیاسی تلقی می شود ولی بیشتر مناسکی است. محمد بن زاید می گوید که دوست ندارد دمکراسی وارد کشورش شود چرا که می گویند برای خاورمیانه زود است و این عامل دست قدرت هایی که در اقتصاد و دیگر بخش ها حضور دارند را کوتاه خواهد کرد. بنابراین با این شرایط ایران نمی تواند زیرسیستم خاصی را در مواجه با این موضوعات پیاده سازی کند. من همواره تاکید کرده ام که ما باید صبر کنیم تا شانگهای از ایران دعوت بعمل آورد چرا که آنها به ما نیاز دارند و این ایران است که با توجه به ظرفیت هایش دارای نیروی کار، انرژی و غیره است که می تواند به شکوفایی سازمان شانگهای کمک کند.
این استاد دانشگاه همچنین عدم تعریف منافع ملی، عدم تدوین یک منطق کلی و نبود برنامه ریزی بلندمدت را از جمله معضلات کشور دانست و با تاکید بر اجرای برنامه آمایش سرزمینی گفت: ما در داخل قادر نبوده ایم بخش های مختلف را به یکدیگر متصل کنیم و دچار چندگانگی در مراکز قدرت شده ایم. در پیرامون کشور نیز موفق نشدیم چنین الگویی را پیاده سازی کنیم. اولویت در این راستا باید تولید فکری تئوریک و سیستمی باشد که هدف نهایی را مشخص کند. داشتن منشور ملی و پذیرفتن آن از سوی همه امری ضروی است.
وی همچنین اظهار داشت: ایران برای ارتقای جایگاه جغرافیایی به جایگاه ژئوپلیتیکی، نیازمند برنامه ریزی و سیاستگذاری های قوی است ؛ بنابراین باید جلوی این برنامه گرفته شود چرا که جلوی ضرر را از هر جا که بگیریم سبب منفعت می شود.
امیراحمدیان در پایان با تاکید برا اینکه افزایش هزینه های نظامی اقتصاد را در تنگنا قرار می دهد گفت: افزایش این هزینه ها به بخش های توسعه ای کشور فشار وارد می کند. وی همچنین تاکید کرد که ایران با ملاحظه همه جانبه حوزه تمدنی و حوزه جغرافیایی خود، نه می تواند متحد استراتژیک داشته باشد و نه متحد ایدئولوژیک. ایران با توجه به توانایی ها و استعداد های بی شمار و ارزشمندی که در نیروی انسانی، ثروتهای علمی، طبیعی و سرزمینی که دارد، باید خود را به یک منطقه ژئوپلتیک مستقل تبدیل کند ولی متاسفانه تا کنون از آن استفاده چندانی نکرده است.
مشروح این کافه خبر را اینجا بخوانید.
310311
نظر شما