آروند دشت‌آرای دارای سبک سهل و ممتنع خود در تئاتر است که در آن با طنازی و نکته‌سنجی به دنیای زوج‌های جوان حمله می‌برد و تماشاگر را به بازیگر کنشمند این نمایش‌های موشکافانه تبدیل می‌کند. او به تماشاگر این حق را می‌دهد که داوری کند و در عوض از غوطه خوردن منفعلانه در سیاهی و تلخی مرسوم آثار نمایشی مربوط به ازدواج دوری کند. این معامله‌ای منصفانه است. معامله‌ای که باخلاقیت کارگردان شکل می‌گیرد. کمی غش در معامله وجود دارد. شاید تماشاگر شک کند که ممکن است خیلی هم بداهه در کار نباشد اما دشت‌آرای باجدیت و با مایه گذاشتن از خود به عنوان کارگردان و در سخنی رودر رو با تماشاگر، اعتبار خودرا در نزد تماشاگران به ودیعه می‌گذارد تا آن‌ها را به تماشاگرانی خلاق و کنشمند در ارتباط با قهرمان‌های متنوع نمایشش بدل سازد و در انتها گویی تماشاگر از این معادله و از این معامله راضی است.
با سهیم شدن در لذت تمام صحنه‌هایی که فرض بداهه بودن صحنه، آن‌ها را در هیجان روابط شخصیت‌ها سهیم ساخته است و از لذت ناب خلق یک نمایش پیش چشمانشان بهره برده‌اند. گویی جادوی نمایش تازه در پیش چشم آن‌ها شکل گرفته است.
نمایش «بداهه» که در تالار ایرانشهر در حال اجراست، بر مبنای روابط ۵ زوج در سنین مختلف و شرایط مختلف بنا شده است که درگیر ۱۰ چالش می‌شوند؛ چالش‌هایی که هرکدام ۵ دقیقه برای نمایشی شدن زمان می‌برند. شکل کار، این فرض را برای شما ایجاد می‌کند که هرزوج گویی ادامه منطقی زوج قبلی و کم سن و سال‌تر خود هستند؛ در روندی نزولی در کاهش مداوم عشق و در رویش مکرر سوء‌تفاهمات و اختلاف سلیقه‌ها و سپس غوطه خوردن در آرامش و سازش. بی سکون ،خسته و پیر.
«بداهه»، نمایش بی‌نقصی نیست اما کادر مجرب بازیگرانش (رضا کیانیان، آزاده صمدی، ستاره پسیانی، کاظم سیاحی، علی شادمان، سهیل مستجابیان، مارین ون هولک، دیبا خاتمی، فاطمه نقوی و امیراحمد قزوینی) و طراوت صحنه‌آرایی و میزانسن اجازه نمی‌دهد تا متن و محتوای نمایش به سمت متون پرطرفدار و بازاری روابط زوجین سقوط کند. و به این ترتیب کارگردان موفق می‌شود در عین آنکه افق جدیدی در ذهن تماشاگر در مورد عاقبت زندگی مشترک ایجاد کند، از سقوط مخاطب خود در دره مرسوم انفعال و ناامیدی جلوگیری کند و خب این موفقیت کمی نیست.
۵۷۵۷
نظر شما