１.جودوی ایران و سیاست دفاع از فلسطین. اما چرا سیاست دفاع از فلسطین؟ زیرا متاسفانه بسیاری در ایران این تحول را نتیجه سیاست مزبور و ضدیت با تجاوزگری اسرائیل در منطقه می دانند.
２. اسرائیل یک متجاوز عادی نیست: اسرائیل نه تنها فلسطین را اشغال نموده بلکه به سایر کشورهای منطقه تجاوز کرده است. این تجاوز به اشغال بخشهایی از خاک لبنان، سوریه و اردن محدود نمی شود. دامنه تجاوزات نظامی اسرائیل به عراق، سودان، یمن، تونس، لیبی و حتی ایران رسیده است. ترور دانشمندان هسته ای و خرابکاری در تاسیسات هسته ای ایران با استفاده از ویروس خطرناک و ویرانگر استاکس نت در این رابطه قابل اشاره است. مشخص است اسرائیل بدون دریافت پاسخی محکم و مقاومتی جدی به تجاوزات خود ادامه خواهد داد و خواب راحت را از منطقه خواهد گرفت. کاری که در طول دهه های گذشته بدان مشغول بوده است.
３. اسرائیل و حامیان غربی آن با استفاده از امکانات عظیم تبلیغاتی خود توفیق زیادی داشته اند مقاومت ملتهای منطقه و پاسخگویی مسلحانه به تجاوزات نظامی اسرائیل را نوعی جنگ طلبی، اعمال خشونت و تروریسم معرفی نمایند. آنها در مقابل پرچم صلح طلبی و مسالمت جویی برداشته و ملتهای منطقه را به ترک خونریزی و اتخاذ شیوه های صلح آمیز برای تعامل با مشکل مزبور دعوت می نمایند.
４. انواع تحریم – از جمله تحریمهای اقتصادی، سیاسی و ورزشی – مهمترین شیوه های صلح آمیز برای مبارزه با تجاوزات اسرائیل است. این تحریمها می تواند فشار زیادی بر اسرائیل و حامیان آن وارد نموده و اسرائیل را وادار به عقب نشینی نماید. نمونه واضح این مسئله تحریم نفتی کشورهای غربی توسط کشورهای عربی به رهبری عربستان در سال ۱۹۷۳ میلادی بود که به عقب نشینی اسرائیل از کانال سوئز در مصر و شهر قنیطره (مرکز منطقه جولان) در سوریه انجامید. نظر به اهمیت و تاثیر این تحریمها کشورهای حامی اسرائیل برچسبهای دیگری برای بدنام کردن و از میدان به در کردن این سیاستهای صلح آمیز ( و نه خشونت آمیز) اختراع نموده و با استفاده از رسانه های پرقدرت و موثر خود منتشر می نمایند. کاملا مشخص است هدف اصلی این کشورها سد نمودن همه راهها برای پاسخگویی و مقاومت در برابر توسعه طلبی اسرائیل و تسلیم منطقه در برابر رژیم صهیونیستی است و برای این منظور روزی عملیات مسلحانه را تروریسم و خونریزی می نامند و روزی دیگر تحریم ورزشی را مغایر اخلاق ورزشی قلمداد می کنند. موضع کشورهای غربی در این زمینه کاملا نفاق آلود است. آنجا که منافع این کشورها اقتضا نماید خود از اهرم تحریم – و حتی تحریم ورزشی – علیه کشورهای دیگر استفاده می نمایند. تحریم المپیک ۱۹۸۰ مسکو تنها یک نمونه از چنین اقداماتی است.
５. سیاست جمهوری اسلامی ایران در زمینه تحریم ورزشی اسرائیل ریشه در اعتقادات و آرمانهای ارزشمندی دارد اما فاقد استراتژی و برنامه ای مدون برای کسب موفقیت در این سیاست است. نویسنده در مقالات گذشته – از جمله «تحریم ورزشی اسرائیل: سیاست ایرانی و فرصتهای جهانی» - یادآور شده بود ادامه چنین سیاستی ورزش ایران و سیاست فلسطینی کشور را تحت فشار قرار خواهد داد:
６. «واقعه تلخ یونان نه اولین چالش سیاست تحریم ورزشی اسرائیل است و نه آخرین آن خواهد بود. سابقه این مسئله نشان می دهد چالشهای مربوطه روز به روز ابعاد بزرگتری در ورزش کشور می یابد. از سوی دیگر فشارهای بین المللی و غربی برای درهم شکستن سیاست ورزشی کشورمان بطور فزاینده ای در حال افزایش است. ادامه این روند آینده سیاست اصولی تحریم ورزشی اسرائیل را با ابهامات جدی روبرو می سازد. انفعال در برابر این تحولات به منزله قبول شکست در برابر فشارهای ظالمانه و فریبکارانه بین المللی است. در مقابل اتخاذ موضعی فعال در برابر موضوع که به ظرفیتهای بزرگ ملی، اسلامی و بین المللی موضوع نظر داشته باشد میتواند افق این سیاست را روشن نماید.»
７. بنا به دلایلی که در مقاله های پیشین نوشته ام؛ محرومیت ورزش ایران قابل پیش بینی بود اما اینک – به دلایل مختلف از جمله تبلیغات مغرضانه رسانه های غربی - سیاست اصولی نظام در دفاع از فلسطین مسئول این ضایعه قلمداد می شود که از مصادیق ظلم مضاعف به مصالح کشور است. بندهای بعدی (این مقاله) نشان خواهد داد آنچه مسبب اصلی این شکست می باشد دفاع از فلسطین نیست بلکه یکجانبه گرایی حاکم بر سیاست کشور - در زمینه دفاع از فلسطین یا مقابله با اسرائیل - است.
８. ایران تنها کشوری نیست که اسرائیل را به رسمیت نمی شناسد. تقریبا همه کشورهای اسلامی و عربی ( با چند استثنا مانند مصر و اردن) اسرائیل را به رسمیت نمی شناسند. همه این کشورها براساس مصوبات اتحادیه عرب و سازمان همکاری اسلامی متعهد می باشند اسرائیل را تحریم نمایند. اگر میان این کشورها – که عدد آنها متجاوز از ۳۰ کشور است – کوچکترین هماهنگی و همکاری در زمینه تحریم اسرائیل وجود داشت هیچگاه فدراسیون جهانی جودو نمی توانست جودو ایران را تحریم نماید. اما به دلیل مشکلات منطقه امروزه نه تنها این کشورها از موضع ورزشی ایران حمایت نمی کنند بلکه بسیاری از آنها – به ویژه کشورهای عربی متعددی – مشتاق می باشند فشارها بر ایران افزایش یافته و مشکلات ایران بیشتر و بیشتر شود.
９. یکجانبه گرایی ایران در سیاست فلسطینی خود – که نویسنده در مقاله ای با عنوان «حملات اسرائیل و پاسخ ایران: چالشهای یکجانبه گرایی» (۱۱ شهریور ۱۳۹۸ - خبرآنلاین) به شرح آن پرداخته است – مانعی جدی بر سر راه همکاری، هماهنگی و هم افزایی کشورهای اسلامی برای مقابله با اسرائیل است و همچنین موجب شده سیاست اصولی ایران – در دفاع از ملت فلسطین – منزوی و آسیب پذیر شود. ادامه این روند می تواند این سیاست اصولی را به خطر اندازد.
نویسنده امیدوار است این پیش بینی – برخلاف پیش بینی قبلی در مورد محرومیت ورزش ایران – به حقیقت نپیوندد و پیش از نازل شدن این عذاب، سیاست کشور از یکجانبه گرایی فاصله گرفته و با نزدیک شدن به کشورهای عربی و حل مشکلات موجود با آنها زمینه همگرایی و همکاری کشورهای منطقه در زمینه تحریم اسرائیل فراهم گردد. در سایه چنین رویکردی می توان امیدوار بود سیاست پرافتخار جمهوری اسلامی ایران در زمینه دفاع از حقوق ملت فلسطین به اهداف والای آن نائل آید.
*استادیار دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران
310 310
نظر شما