سوای بر اینکه در دوم اسفند ماه کدام جریان سیاسی در کشور موفق به کسب اکثریت در پارلمان خواهد شد؛ مساله استراتژیک و مهم، حضور حداکثری مردم در انتخابات است. در واقع به تعبیر مقام معظم رهبری، انتخابات در ایران برد و باخت برای ملت مفهوم ندارد. یک مسابقه ملی است که در این مسابقه برنده نهایی و واقعی، مردم است. در باب اهمیت حضور حداکثری هم باید گفت برگزاری انتخابات مشارکتی با حضور همه جریان های سیاسی می تواند ضامن افزایش اقتدار ملی، امنیت داخلی و بین‌المللی کشور و پشتوانه‌ای قابل اتکا برای تصمیمات کلان و سیاستگذاری‌های مهم اجرایی کشور گردد.
به خصوص اینکه، کشور در شرایط خاصی به لحاظ سیاسی هم در داخل و هم در فضای بین المللی مواجه است. بیش از یک و نیم سال است که از سیاست فشار حداکثری ترامپ می گذرد و در طی این مدت رئیس جمهوری جاه طلب آمریکا، شدیدترین تحریم های مالی و تجاری را علیه کشورمان وضع کرده است. تحریم های ظالمانه ترامپ که فاقد پشتوانه های حقوقی است؛ کشور را به لحاظ اقتصادی و به وی‍ژه در حوزه فروش نفت و مساله تبادل مالی و ارزی در مضیقه قرار داده است. ترامپ با وضع تحریم های یکجانبه یک هدف اصلی را دنبال می کند. ایزوله سازی ایران و متعاقب آن افزایش نارضایتی های اجتماعی و اقتصادی در داخل ایران.
رئیس جمهوری آمریکا گمان می کرد که با اعمال این تحریم ها، دولتمردان ایرانی تن به خواسته های ترامپ خواهند داد و از موضع شان عقب خواهند نشست. در این عرصه مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا شروط دوازده گانه ای را مطرح کرد که ایران باید با رعایت این شروط به سمت مذاکره و گفت و گو بیاید. تصور اولیه سران کاخ سفید بر این بود که با تشدید تحریم ها و تبعات منفی آن بر اقتصاد و تجارت ایران، دولتمردان ایرانی برخلاف میل و خواسته اصلی شان به سمت گفت و گو خواهند آمد. زمان گذشت و تحریم شدت بیشتری گرفت. معافیت فروش نفت ایران به هشت کشور برداشته شد. اما خبری از عقب نشینی از سوی طرف ایرانی نبود. ترامپ متعاقب با صدور بیانیه های تحریمی، بیانیه مذاکره و گفت و گو می داد و در توئیتر و صفحات شخصی از اعلام آمادگی اش برای مذاکره سخن گفت.
موضع ایران مشخص بود. گفت و گو در چارچوب برجام و بازگشت کامل آمریکا به تعهدات برجام. سخن در اینجاست که کشور کماکان در شرایط تحریمی قرار دارد و ترامپ بر استرات‍ژی فشار حداکثری تاکید دارد. پرسش در اینجاست که با چه مکانیسمی می توان این سیاست فشار حداکثری را از تهدید به فرصت تبدیل کرد و از آن برای تقویت اقتصاد کشور، همبستگی ملی، وحدت و همدلی بهره جست.
برای پاسخ به این پرسش بایستی سطح تحلیل را عمق داد و روانکاوی ترامپ را مورد سنجش قرار داد. ترامپ دنبال القای قدرت خود به دنیای بیرون و تغییر فضای موجود در روابط ایران و امریکا را دارد. تصور ترامپ بر این است که می تواند با چوب تحریم، معادله حاکم بر روابط ایران و آمریکا را تغییر دهد. ترامپ با تشدید مرحله‌ای تحریم ها، تصور دارد می تواند زمینه گسست در رابطه دولت و ملت در ایران را فراهم سازد. مسئله ای که ترامپ متوجه آن نیست، نوع رابطه مردم با نظام جمهوری اسلامی ایران است. نظام جمهوری اسلامی ایران برآمده از مردم برای مردم است. رمز ماندگاری و پیشرفت نظام جمهوری اسلامی در جلوداری مردم در حوزه های اقتصادی و سیاسی است. حافظ و نگهبان اصلی این نظام باور و اعتقادات مردم است که همواره برنامه های دشمن را ناکام گذاشته است.
اینجاست که ضرورت مشارکت حداکثری و حضور در میدان انتخابات می تواند این پیام را به ترامپ دهد که جدایی دولت و ملت در ایران امری محال و محکوم به شکست است. از این جهت راهبرد مهار رویکرد حداکثری ترامپ، مشارکت حداکثری است که ترامپ را از ادامه رویکرد ضد ایرانی اش مایوس سازد. برای این مهم بایستی در کشور هم پیش‌زمینه تحقق مشارکت حداکثری در انتخابات فراهم آید. افزایش امید مردم به آینده کشور ، کارآمدی نهادهای دولتی و دستگاه‌های اجرایی در پاسخگویی به مشکلات مردم و مهم تر از همه برنامه محوری برای حل چالش های اساسی کشور می تواند زمینه ساز حضور پرشور مردمی در دوم اسفند ماه گردد.
*کارشناس مسائل سیاسی
27215
نظر شما