در سال‌های گذشته همیشه برای خبرنگاران روزنامه های غربی که در کشورهای خاورمیانه کار می کردند حقوق های بالاتری در نظر گرفته شده است چرا که آنها اغلب خبرهای جنجالی تری از این کشورها یعنی همان پوشش جنگ‌های داخلی و جنگ های بین اشغالگران و مردم بومی مخابره می‌کنند.
اکثر این خبرنگاران همیشه در خبرهای خود موضوعاتی از قبیل جنگ، درگیری‌های قومی و مذهبی و کمبود مواد غذایی و دارویی را در کشورهای جنگ زده جهان سوم را هشدار می‌دادند که گاهی دل مردم جهان را به درد می‌آورد و چند وقتی بعضی از جنبش‌های صلح طلب و حقوق بشر را به خود سرگرم می کرد و بعد تمام می شد ولی گزارش هایی که خبرنگار روزنامه آمریکایی کریستین ساینس مانیتور در کشورهای لبنان و عراق در کتاب جدید خود منعکس کرده است شاید هیچ وقت تمام نشود و حداقل اینکه تا مدت‌ها بتواند وجدان خفته جوامع جهانی را بیدار نگه دارد.
به گزارش خبرآنلاین، «آنی سیزالدو» خبرنگار زن آمریکایی مدت‌ها عمر خود را در کشورهای لبنان و عراق صرف انعکاس خبرها و گزارش‌های مربوط به جنگ حزب الله با رژیم صهونیستی و همچنین درگیری اشغالگران آمریکایی با شورشیان عراقی کرده است ولی در کتاب خود با عنوان «روز عسل» مطالبی را نوشته است که هیچ ارتباطی با محتویات این گزارش‌ها ندارد.
در این کتاب با عنوان فرعی یادداشت‌هایی از غذا، دوستی و جنگ به واژه عربی «یوم عسل، یوم بصل(پیاز)» اشاره شده است که وضعیت این روزهای کشورهای خاورمیانه مثل لبنان و عراق و در راس آنها فلسطین به این عبارت بسیار نزدیک است که شیرینی عسل نمی‌تواند تلخی پیازگونه کمبود غذای کودکان کشورهای ذکر شده را جبران کند.
در این کشورها بعضی روزها خوب است و بعضی روزها به مردم سخت می گذرد ولی مردم اینقدر سخت نمی گیرند و همیشه با عسل خود روابط بینشان را گرم نگه می دارند چرا که امیدوارند روزهای خوششان نیز فرا می رسد.
ولی در پس تمام این مسائل معیشتی که در کتاب‌ها و گزارش‌های دیگر نیز بارها به آن اشاره شده است حقیقتی وجود دارد که شاید برای اولین بار در کتاب سیزالدو به یاد مردم آورده می‌شود که در پاراگرافی به صراحت چنین نوشته شده است: «در پشت صحنه‌های هر جنگ و اشغالگری یک مبارزه و جنگ سایه وجود دارد که معمولاً در تلویزیون و فیلم‌های سینمایی نمایش داده نمی‌شود. جنگ پنهان آهسته ولی با قدرت تخریب کنندگی بیشتر، هر روز تمدن و زندگی بشر را نابود می‌کند و هیچ مطلبی هم درباره آن نوشته نمی‌شود. در جنگ‌ها کودکان نمی‌توانند مدرسه بروند. کشاورزان نمی توانند روی زمین های خود خوب کار کنند. اهالی فرهنگ نمی‌توانند آثار خوب خلق کنند. اساتید دانشگاه نمی توانند تدریس کنند. برای شهروندان، جنگ به یک مجموعه از «نتوانستن‌ها» تبدیل شده است ولی مهمتر از آن غذا پیدا کردن است که این نتوانستن‌ها در پس پرده زندگی معیشتی پنهان می‌شود و تمدن بشری را به سوی نابودی می کشاند.»
...هر روز دختر 11 ساله عراقی برای اینکه بتوانند شکم خود و خانواده معلول خود را سیر کند مجبور است به جای مدرسه کلوچه‌هایی را که مادرش درست می کند، برای فروش به چند محله آن طرف‌تر ببرد و همین شرایط برای بسیاری از همکلاسی هایش نیز صدق می کند که جای خالی آنها پشت نیمکت های مدرسه هنوز پر نشده است...
ان پی آر/ 13مارس/ ترجمه محمد حسنلو
60
نظر شما