ای منتهای آرزوهای بشر

ای علی ای منتهــــــــــــای آرزوهای بشــر                      ای علی شب چشم تو خفته ندیده تا سحـــر(۱)

ای علی ای دوستت در جنة المأوی مکــــان                 دشمنت گردیده مأوایش به نار و هم سَقـَــر

دین حق شــــــد بارور از بازوانــت ای علی                   تو برای فتنه ها همواره می بودی سپـــــــــر

هر نبردی کان به سختی رفت بر اسلامیـــان               تو رسیدی و بیاوردی در آن فتح و ظفـــــــر

پهلوان سوراخ موشی را خریده در مصاف                   دیگران فریاد بر می­دارند که هان «این المفر(۲)»

چون نبود یارایشـــــان بر هم ­نبــردی با علی                 در خفا بر پا نمودند فتنه ها ، شور وشــــــرر

بعد پیغمبـــر فراموش گشت  روز نصب تو                 جمـله برگشتنــد جُـز هفت، یا  سه، دو نفر(۳)

می شود بعد از سه ماه این حادثه کتمان شود؟         یا که ترسیدند و یا شد قلبشان همچون حجر

بعد دورانی که بنشستی به خانه  درکنــــــار                 گشت اقبالی که تا دولت کنی خود مستقـــر

لیک بشکستند عهــــد و فتنه ها کردند بسی                بر تو شوریدند به جنــــگ آن مردم نا معتبر

وای بر قومی که این اعجوبة دنیــــــا در آن                  می نداند قدر او، وه! عمر خود داده هــــدر

شــــاخه زقّوم باشد فتنـــــــة اعــــــدای تو                      علم تو همچون درخت میوه از طوباشجـــــر

تو ز اهل آسمـــان بودی و با ما خاکیـــــــان                  می نشستی با یتیمـــــانِ زمان همچون پـــدر

گه نهیبی می زدی  تا خاطیــــان گردند ادب                 لیک نور افشانی کنی بر دوستان همچون قمـر

در حق تو غالیـــــان بودند و جمعی ناصبـــان(۴)           شیعیانت تابع محض تو اند در خیـــــر و شر

دست من کوتاه از دامانت ای نخــــل بلـنــــد                من کجا و فیض تو هر چند بر بنــدم کمـــــر

عشوه ها و غمزه ها در پیش چشم عاشقــــــان            هر چه باشد کی کند معشوق بر آنهــا نظـــر

تو «سلونی» گفتی و ســائل ندیدی راستیــن (۵)          تا بچیند از گلستــــــان علومت بِه ثمــــــر

یک جهان پُر گشت از نهج البلاغه، خوش ­کتاب            باز هم باید بجوئی در اَمــــــالی، هم غُــرَر(۶)

علم تو عالــــَـم گرفته بعد قرآن مجیــــــــــد                    صیت(۷) تو بالا گرفته،  گشته فکرت منتشـَـر

تو ز خــاکی! نی، ز افلاکی ولی با خاکیـــــــان                همچنان ناصح  بُدی، گر زیر بودند یا زَبـَـر(۸)

بو ترابی، هم امیــر مومنان، هم صالحـــــــان              تو بشر باشی ز نســــــل آدم و کیف بشـر!(۹)

گر که باشد هر ولد سـرّ پدر در این جهــان(۱۰)           من بنــــازم بر حسین و بر حسن اعلی پســر

آری رَستی تو ز جور ظالمان در این جهـــــان(۱۱)         در شب بیست و یکم از ماه صوم، لیل قَـدَر(۱۲)

ای «رضا» بس کن تو وصفش، تو زبانت را بگیر          وصف او ممکن نباشد از گدائی بی ­هنــــر