صالحی در گفت‌و‌گو با خبرآنلاین درباره این شعرها می‌گوید: «در کودکی، در آن محله‌های به شدت فقیر مسجدسلیمان، یکی از کارهای من، مثلاً خرید نان و پیاز و ... برای همسایه‌های کهنسال و زمین‌گیر بود. همان توجه، امروز به این شیوه خودش را نشان می‌دهد. ما همسایه بشریت هستیم. انسان همسایه ماست، چه فرقی دارد. در آن محله‌های دوزخی و فقیر من فرزند خردسال همه از پاافتادگان بودم، امروز محمد ابوعزیزی شهید شعله‌ور تونس، فرزند من است. لابه‌لای کلمات امروزی زبان مادری ما، برای بیان چنین «حسی» هیچ واژه کاملی وجود ندارد، چه رسد به عناوین سیاسی و مدنی و اجتماعی و فلسفی و آرمانی.»
او مدت‌هاست سفر نمی‌کند، اما می‌گوید: «فعلاً بین مصر و تونس و لیبی و بحرین، همراه مردم در سفرم. لحظه به لحظه حوادث را دنبال می‌کنم. زنده‌باد مردم، زنده باد مردم! اگر جوان بودم، به سوی لیبی راه می‌افتادم. همه می‌گفتند این سرهنگ دیوانه است، من تردید داشتم! در 20 سالگی یعنی سال 1354 قصد داشتم به سمت لیبی یا فلسطین بروم. در آن زمان آموزگاری به نام «ی.ع.ب» مرا توجیه کرد که ما به شاعر خوب نیاز داریم نه به رزمنده در طرابلس یا نوار غزه. الآن در حیرتم از فساد قدرت و اشارات ابلیس، مردم خود را بمباران می‌کند، اما کار ظالمان جهان تمام است. این «رستاخیز مطالبه‌محور» حرکتی جهانی است. فکر نکنید تنها در جهان پیرامونی رو به پیشروی است. سراسر گیتی را درمی‌نوردد. بشریت به دوره‌ای دیگر پا می‌گذارد. پایان استبداد ... برای همیشه. با جنگ و جنگ داخلی نمی‌توان مسیر آن را منحرف کرد. تاریخ و عصر نیمه اول قرن بیستم را بخوانید و به یاد آورید. خیزش جهانی مردم در مستعمرات! آزادی و استقلال مردم و کشورهای دربند! از هند تا آمریکای لاتین، آسیا، آفریقا، خاورمیانه و حالا این «انقلاب شادی» در آغاز قرن بیست‌ویکم، تازه شروع شده است. ممکن است حرکت کند شود، حتی ظاهراً در مقطعی متوقف به نظر برسد، اما نه، این «انقلاب معطر» از وزیدن بازنخواهد ایستاد.»
متن کامل گفت‌و‌گوی خبرآنلاین با سیدعلی صالحی را اینجا بخوانید.
54144
نظر شما