حسین خلیلی:بعد از 28 سال دیوار برلین که نماد جداسازی آلمان غربی و کشورهای بلوک شرق بود، فرو ریخت و به خاطرهها پیوست. در فاصله سالهای 1961 تا 1989 که این دیوار، آلمان را به دو بخش غربی و شرقی تقسیم کرد، داستانها و روایتهای جالبی رقم خورد. در کنار تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی آن روزها، فوتبال هم به بخش جدایی ناپذیر مردم آلمان تبدیل شده بود و حتی در بعضی مواقع التیامی بر آن روزهای تلخ بود. در ادامه به دو داستانی اشاره میکنیم که هر کدام برای یک طرف آن دیوارها بود و تجربهای منحصربفرد به حساب میآید.
یک قهرمان فراموش شده
وقتی میخواهیم به فوتبال در طرف شرقی آن دیوار معروف اشاره کنیم، همه چیز به یک اسم ختم میشود: دینامو برلین. در آن روزها لیگ فوتبال در آلمان شرقی با نام اوبرلیگا دنبال میشد و دینامو در فاصله سالهای 1979 تا 1989 ده قهرمانی متوالی در این رقابتها کسب کرد. اما شاید این سئوال مطرح شود که چرا هیچ نامی از این تیم در این روزهای فوتبال آلمان نیست و کسی هم زیاد آن قهرمانیهای یادش نیست. در واقع نیروهای پشت سر این تیم، یکی از عوامل اصلی این مساله هستند.
این 10 قهرمانی در کنار سه قهرمانی جام حدفی آلمان شرقی، همیشه حرف و حدیثهایی به همراه داشته است. یکی از مهمترین دلایل این حرف و حدیثها این بود که اریک میلکه، رئیس پلیس مخفی آلمان شرقی در آن سالها، نزدیک به 10 سال ریاست این باشگاه فوتبال را بر عهده داشت. شاهدان و روزنامه نگاران ورزشی آن روزها بارها به عنوان مثال بارها به این موضوع اشاره میکردند که هر بار بازیهای دینامو برلین با تساوی همراه میشد و نتیجه دلخواهی به دست نیامده بود، کاپیتان تیم در دقایق پایانی شروع به صحبت کردن با داور میکرد. در اکثر مواقع، داور چند دقیقه بعد برای تیم دینامو یک پنالتی میگرفت.
نکته عجیب اینجا بود که حتی خود بازیکنان دینامو هم احساس خوبی از بودن در این تیم نداشتند و به اجبار میلکه در این تیم مانده بودند. توماس دال یکی از ستارگان آن تیم بود که بعدها در لاتزیو و تیم ملی آلمان هم بازی کرد. آندریاس بوم، مهاجم سرعتی دنیامو هم یک بار در مصاحبه با یکی از نشریات آلمان، جو آن روزهای آلمان شرقی را اینطور توصیف کرد: خیلی از مردم به آلمان غربی فرار میکنند زیرا زندگی در اینجا را دوست ندارند.
نکته دیگر این است که رون این قهرمانیها با فرو ریختن دیوار برلین در روز 9 اکتبر سال 1989 متوقف شد و از آن تیم فقط یک نام به جا ماند. بعد از فرو ریختن دیوار برلین، خیلی از بازیکنان از جمله توماس دال و آندریاس بوم به سمت فوتبال غرب آلمان کشیده شدند. مساله دیگر این بود که به خاطر آن سالهای تیره و تار، اسپانسرها نیز بعد از فروپاشی دیوار برلین، خیلی کم به سمت دینامو میرفتند. سرنوشت آنهایی هم که با این تیم ماندند، چندان خوش نشد. به عنوان مثال یورگن بوگس که 10 سال این تیم را قهرمان اوبرلیگا کرد، بعد از فروپاشی دیوار برلین در این تیم ماند اما هیچ وقت دیگر به یک موفقیت شاخص با تیمش نرسید.
داستان 28 سال انتظار
وقتی به سمت غربی دیوار نگاه میکنیم، نام تیمی به چشم میآید که این روزها در سطح اول فوتبال آلمان و در بوندس لیگا فعالیت دارد: هرتابرلین. قبل از کشیده شدن این دیوار، هرتا تیم اول شهر برلین بود و طرفدارانش هم زیاد بودند. اما با کشیده شدن این دیوار در سال 1961، بخش مهمی از طرفداران هرتا در قسمت شرقی دیوار جا ماندند. به دلیل حساسیت و محدودیتهایی که سرویس مخفی آلمان شرقی وضع کرده بود، طرفداران نمیتوانستند بازیهای هرتا را از نزدیک ببیند. در این زمینه هیچ فردی نمیتواند همچون هلموت کلاپ فلایش، آن روزها را تعریف کند.
فاصله ورزشگاه هرتا تا دیوار برلین چند متر بیشتر نبود. هلموت که آن روزها نوجوانی 13 ساله بود، میگوید: در روزهای اول یک نرده وجود داشت که میتوانستیم از آنجا بازیهای هرتا را ببینیم. اما بعد از چند ماه، سرویس مخفی آلمان آن نرده را برداشت تا مانع از این کار شود. با این حال هلموت و حدود 60 هوادار هرتا، با این کار ناامید نشدند. هر زمان که بازیهای هرتا انجام میشد، او به همراه دوستانش به پشت دیوار میرفت و از روی شادی هواداران داخل ورزشگاه میفهمیدند که تیم محبوبشان به گل رسیده است. البته همین مساله باعث شد چند پرونده علیه هلموت تشکیل شده و حتی چند بار هم دستگیر شود.
روایت اولین بازی هرتا بعد از فروپاشی دیوار برلین هم در نوع خودش جالب است. هرتا برلین آن روزها در دسته دو بازی میکرد و تماش تلاشش صعود به دسته اول فوتبال آلمان بود. در اولین بازی بعد از فروپاشی، هرتا قرار بود برابر واتنشاید بازی کند. از قبل 44 هزار بلیط برای این بازی فروخته شده بود. اما پس از فرو ریختن دیوار، 15 هزار بلیط اضافی برای اهالی آلمانی شرقی اختصاص داده شد تا بعد از 28 سال، بازی این تیم با 59 هزار هوادار برگزار شد.
بیشتر بخوانید:صدرنشینی تاتنهام با مورینیو
نظر شما