تا 3 روز دیگر وزرای کابینه محمود احمدی‌نژاد انتخاب می‌شوند که البته برخلاف سلیقه و چینش قبلی وی در دولت نهم این‌بار یک ساختارشکنی ویژه و باور نکردنی در اسامی وزرای احتمالی دیده می‌شود. اسامیای که شکی به توانایی و قدرت در مدیریت این افراد نیست بلکه نگاه جنسیتی به این اسامی کسانی را که شناخت عمیق‌تری نسبت به نوع نگرش دولت نهم دارند را به تعجب وا می‌دارد. منیره نوبخت وزیر پیشنهادی برای وزارت آموزش و پرورش، مریم بهروزی وزیر پیشنهادی برای وزارت دادگستری، مرضیه وحیددستجردی وزیر پیشنهادی برای وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، الهام امین‌زاده برای وزارت امورخارجه و ... به نظر می‌رسید که دولت دهم همان دولت نهم است و حال بعید به نظر می‌رسد که وزیری زن در این کابینه به فعالیت بپردازد. از آنجا که پیش از این دولت نهم با اقدامات متفاوتش نشان داد که اهمیتی به مشارکت زنان در فعالیت‌های اجتماعی نمی‌دهد.
تغییر نام مرکز مشارکت زنان ایران به نام مرکز امور زنان و خانواده و نیز دادن لایحه حمایت از خانواده از جمله اقدامات و یا بهتر بگوییم تنها اقدامی است که دولت نهم در راستای خدمت به زنان انجام داد. «مشارکت زنان» برای این دولت نامی بود که باید تغییر می‌یافت، گویی که این دولت به مشارکت زنان اعتقادی ندارد. به نظر می‌رسد دیدگاه‌های دولت نهم یا همان دولت دهم فعلی نسبت به زن همین جایگاه برای زنان تداعی می‌شود نه بیشتر! حال با اعلام این اسامی و احتمال اینکه بتوان وزیر زن در میان وزرا داشت شاید این تفکر در ذهن مستولی شود که محمود احمدی‌نژاد برای تبلغ و نشان دادن نگرش متفاوتش دست به این اقدام زده است.
اگر اینچنین باشد یا نه این رخداد و این تصمیم از سوی رئیسجمهور را به فال نیک می‌گیریم و باور می‌کنیم که رئیس جمهور بالاخره عرصه را برای فعالیت زنان باز خواهد کرد و فضای مناسب برای رشد دیگر زنان فراهم می‌شود. در هر صورت از چنین تصمیم و اقدامی استقبال و حضور زنان را مانند همیشه مثبت ارزیابی می‌کنیم. اما در این جا نکته‌ای به نظر می‌رسد و آن این است که درست است که احمدی‌نژاد احتمالاً 2 زن به زنان مدیر یا وزیر خود میافزاید اما از حذف احتمالی فاطمه واعظ‌جوادی معاون سازمان محیط‌زیست و یا دیگر مدیران دولت هم خبرهایی به گوش می‌رسد.
حال اگر قرار به حذف مدیریت این بانوان باشد آیا باز هم می‌توان این امید را داشت که رئیسجمهور به حضور و مشارکت زنان در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی می‌اندیشد. اگر قرار باشد 2 نفر بیایند و 2 نفر بروند باز هم دیدگاه و نگرش همان است که پیش از این بود. به هرحال در دولت نهم جمهوری اسلامی زنان مدیر و مدبر بسیاری را در عرصه‌های اجتماعی از دست داد و عملاً آنها کنار گذاشته شدند از جمله زنان استاندار، فرماندار و شهردار که حالا دیگر این مسئولیت‌ها برای حضور آنها بعید به نظر می‌رسد.
بد نیست در این راستا دولت به مطالبات تازه و بدیع زنان هم توجهی نشان دهد و باور کند که زنان روز به روز آگاه‌تر می‌شوند و مطالبات خود را همچنان از دولت می‌خواهند گر چه اگر وزیری زن داشته باشیم باید امیدوار به تغییر سیاست‌های دولت در این دوره باشیم و امیدوار به اینکه در وزارتخانه‌ها مدیران زن بیشتری حضور داشته باشند ضمن آنکه نباید یادمان برود که رئیسجمهور ترجیحاً به تعویض و تغییر وزرا در طول 4 سال اداره دولت می‌پردازند بعید نیست که زنانی که وزیر می‌شوند خیلی زود صندلی وزارت را ترک کنند و به طور کلی از صحنه سیاسی و اجتماعی حذف شوند. این نظریات همگی شائبه‌ای از تجربیات گذشته است.اما موفقیت در عملکرد وزرای زن میتواند بسیاری از ابهامات را هم برای رئیسجمهور و هم دیگر زنان موفق و فرهیخته جامعه کم کند یا از بین ببرد.
رئیسجمهور نیز در این تصمیم و این موفقیت سهم بسزایی دارد. انتخاب یک زن توانمند میتواند حضور زنان را معنادار کند، میتواند به زنان هویت و اعتماد به نفس بیشتری بدهد، زنان را به جلو حرکت دهد و زنانی را که در مصدر سیاست فعالیت می‌کنند را امیدوارتر سازد. حضور پررنگ زنان در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی میتواند سیاست‌های کلی در این رابطه را تغییر دهد تا سطوح مدیریت زنان افزایش یابد، اما در غیر این صورت و در صورت عدم قدرت کافی و توانایی زنان شکست حضور زنان در عرصه‌های مدیریتی را شاهد خواهیم بود؛ شکستی که دیگر جبران نخواهد شد و شاید تا سال‌ها مشارکت و حضور زنان در اجتماع و سیاست را دچار خدشه و بحران کند.
رئیس انجمن زنان پژوهشگر علوم انسانی
نظر شما